Gorgopotamos Bridge — Attraction in Lamia Municipality

Επιβλητική γέφυρα από κάθε άποψη. Ακόμα πιο εντυπωσιακοί είναι οι καταρράκτες που θα συναντήσετε 2 χιλιόμετρα αφού περάσετε κάτω από αυτή. Καθώς θα περνάτε κάτω από την γέφυρα, τελειώνοντας ο πλακόστρωτος δρόμος, αρχίζει ήπιος χωματόδρομος μέχρι τους καταρράκτες. Το δικός μας Citroen C3 έφτασε χωρίς κανένα πρόβλημα μέχρι τους καταρράκτες και μας αποζημίωσε!

Παραπάνω από 1,5 – 2 χιλιόμετρα χώμα από την γέφυρα μέχρι τους καταρράκτες δεν είναι. Πρέπει να είναι πρόσφατα ανοιγμένος και δεν τον έχουν τελειώσει ακόμα.

Στο αριστερό σας χέρι ανεβαίνοντας θα έχετε πάντα τον ποταμό. Στην πρώτη διχάλα (αν θυμόμαστε καλά) που θα συναντήσετε ο δρόμος συνεχίζει απότομα ανηφορικά δεξιά και το χρώμα του χώματος παραμένει το ίδιο. Εσείς στην διχάλα αυτή θα κάνετε αριστερά, το χρώμα του χώματος γίνεται ανοιχτό γκρι και ξεκινάει μικρή κατηφόρα. Στο σημείο αυτό θα διακρίνετε στο βάθος της κατηφόρας και δεξιά, μια λίμνη και νερά. Κατηφορίζετε αυτόν τον κατηφορικό γκρι χωματόδρομο και τον φτάνετε μέχρι το τέλος του που ούτως ή άλλως δεν είναι παρά μερικά μέτρα απόσταση. Στο σημείο εκείνο ο δρόμος τερματίζει, παρκάρετε και ανεβαίνετε μια εξαιρετική μεταλλική σκάλα που όποιος την έφτιαξε έκανε εξαιρετική δουλειά. Αυτή θα σας οδηγήσει στους καταρράκτες και στις φωτογραφίες που βλέπετε με ημερομηνία λήψεως 24 08 2024.

Η θερμοκρασία του νερού 24 Αυγούστου που πήγαμε εμείς, μετρημένη με θερμόμετρο θαλάσσης, ήταν μεταξύ 8,9 και 9,1ο C στις 14:20. Εξωτερική θερμοκρασία 17,5ο C. Ένα θερμόμετρο σε γειτονικό χωρίο πριν φτάσουμε έγραφε 40ο C. Ενδεχομένως σε πιο κρύα ημέρα να χρειαστείτε κανένα πανωφόρι καλού κακού. Στην δική μας περίπτωση δεν χρειάστηκε. Μην σας τρομάζει η θερμοκρασία νερού, αν κολυμπήσετε θα την συνηθίσετε και δεν θα θέλετε να βγείτε.

Μέγιστο βάθος τουλάχιστον μέχρι να φτάσετε κάτω από τους βράχους και αφού περπατήσετε κατά μήκος της κοίτης, δεν είναι πάνω από 1,75 μέτρα. Όσο ανεβαίνετε την κοίτη και στα μισά πριν φτάσετε κάτω από τους βράχους που σκεπάζουν σαν γέφυρα τον ουρανό, το νερό ρηχαίνει κι άλλο και θα σας φτάνει μέχρι την γάμπα. Φτάσαμε μέχρι τους βράχους πάνω από τα κεφάλια μας. Πιο πάνω δεν προχωρήσαμε. Εκεί θα ήθελε παπούτσια θαλάσσης μια και έχει βράχια που ίσως να γλιστρούσαν.

Οι καταρράκτες αυτοί δεν είναι γνωστοί αν και φαίνεται με τους χωματόδρομους που συναντήσαμε να υπάρχει διάθεση να αξιοποιηθούν και να γίνουν γνωστοί. Προς το παρόν, 2 φορές που πήγαμε συναντήσαμε μόνο έφηβους ντόπιους να κάνουν τα μπάνια τους. Από αυτούς μάθαμε πως υπάρχει ακόμα καλύτερο μέρος για να πάτε αλλά μόνο αν έχετε 4Χ4. Εκεί υπάρχουν δυο λίμνες ή κάτι τέτοιο, όπου στην μία από τις 2 το νερό είναι παγωμένο και στην άλλη πολύ πιο «ζεστό». Και οι 2 διαφορετικές παρέες εφήβων στις διαφορετικές μέρες που πήγαμε, μας είπαν για αυτό το μέρος που λέγεται τα 2 βουνά. Εμείς δεν πήγαμε και δεν έχουμε περισσότερες πληροφορίες να σας δώσουμε. Σας στέλνουμε όμως τις φωτογραφίες που τραβήξαμε και ελπίζουμε να τις απολαύσετε κι εσείς δια ζώσης...

Επισκέφθηκα την Γέφυρα του Γοργοποτάμου μετά από πολλά χρόνια και για μια ακόμη φορά "θαύμασα" την απουσία έμπνευσης και ενδιαφέροντος του Κράτους για κάποια ιστορικά μνημεία. Από τότε που έπαψε να χρησιμοποιείται, λόγω αλλαγής της σιδηροδρομικής διαδρομής, έχει προφανώς εγκαταλειφθεί στη φθορά του χρόνου. Αντί να καθαριστεί ο χώρος, να συντηρηθούν τα στρατιωτικά φυλάκια και τα μονοπάτια, που την περιβάλλουν και να αναδειχθεί η ιστορία, πέρα από πολιτικές αντιπαλότητες, ο επισκέπτης φτάνει εκεί περισσότερο λόγω της γνωστής παρακείμενης ταβέρνας (και μπράβο της), παρά για να ενημερωθεί για την μοναδική αντιστασιακή πράξη, που εκτέλεσαν μαζί (έστω και εκβιαζόμενοι από τους Άγγλους) οι δύο μεγάλες ελληνικές αντιστασιακές οργανώσεις. Εκτός από το μονοπάτι των σιδηροδρομικών, η τοπική αυτοδιοίκηση θα μπορούσε να αναδείξει τόσον την Γέφυρα όσον και αυτές του Ασωπού και της Παπαδιάς, ως σημεία, όχι μόνο ιστορικού, αλλά και φυσιολατρικού και οικολογικού ενδιαφέροντος. Τα τρία αστέρια που βαθμολογώ δεν ανταποκρινονται, όπως ειναι ευνόητο στην Γέφυρα καθ' εαυτή, αλλά στην εγκατάλειψη, που...

Όταν βρεθείτε εκεί, σας πιάνουν ανάμεικτα συναισθήματα. Θα θυμηθείτε από την μία τα ηρωικά γεγονότα του 1942, θα βλέπετε το πανέμορφο τοπίο, ένα ποτάμι, τον Γοργοπόταμο να έχει ακόμα και στο τέλος Αυγούστου άφθονο τρεχούμενο παγωμένο νερό, και την πανέμορφη γέφυρα, η οποία είναι πραγματικό έργο τέχνης, και θα έπρεπε κανονικά να προστατεύεται ως εθνικό μνημείο, αλλά και ως τεχνική κληρονομιά μας. Δυστυχώς ούτε ένα από αυτά δεν γίνεται… Δεν υπάρχει καμία εκμετάλλευση της περιοχής (με την καλή σημασία της λέξεως), παλιός παρατημένος γκρεμισμένος σταθμός του ΟΣΕ, και μια γέφυρα που σιγά-σιγά σκουριάζει… Πολύ φοβάμαι, ότι εάν κοπούν και τα λίγα δρομολόγια του τοπικού χαρακτήρα που εκτελούνται ακόμα, τότε θα έχει γίνει η επανάληψη του 1942, αλλά με απαράδεκτη δικαιολογία... Θα την ανατινάξουν για δήθεν λόγους ασφαλείας και προστασίας του κοινού, και θα τελειώσει στα παλιοσίδερα, όπως και το ηρωικό καταδρομικό Έλλη το 55-56. Μακάρι να μην γίνει έτσι, αλλά τόσα έχουμε καταστρέψει…τόσα δεν...