Takie cudowne miejsce
Są spotkania, które dotykają mnie głębiej niż cokolwiek innego. Nie potrzebują wielu słów. To chwile, w których serce drży lekko, jakby w odpowiedzi na coś większego, co przenika moją duszę.
Takie spotkanie przeżywam w klasztorze Agios Nikolaos Sintzas, ukrytym wysoko w górach Parnonas, niedaleko Leonidio.
Tam mieszka siostra — staruszka o twarzy przeoranej czasem, ale pełnej łagodności. Jej spojrzenie koi, a milczenie... przemawia. Nie mówi wiele, a jednak czuję, że rozmawia ze mną — sercem, obecnością, cichym trwaniem.
W tej ciszy jestem bliżej Boga niż kiedykolwiek.
Nie słyszę Jego głosu — słyszę Jego obecność.
To subtelne, czułe dotknięcie wewnętrznej głębi. Cisza nie jest tu pusta — ona jest pełna. Pełna łaski, pokoju i prawdy.
Doświadczenie mówi, że w ciszy jest Bóg. A ja już nie tylko wierzę — ja to wiem.
W klasztorze czas staje się miękki, nieśmiały. Przestrzeń nie dzieli, lecz zbliża. Czuję, że jestem częścią czegoś większego, że moja dusza nie musi krzyczeć, żeby być usłyszaną.
Siostra nie posiada nic. Żyje skromnie, z prostotą, z pokorą. I to właśnie w niej widzę najpełniejsze odbicie Bożej obecności. Nie udaje, nie walczy. Przyjmuje. To, co przynosi dzień. To, co daje Pan. To, co nieprzewidywalne, a święte.
Przy niej uczę się przyjmowania. Zamiast stawiać opór — otwieram dłonie. Zamiast kontrolować — poddaję się. Uczę się pokory nie jako słabości, ale jako aktu zaufania.
Nie muszę mieć. Mogę być.
I w tym byciu — w ciszy, w prostocie, w obecności — spotykam Boga. Nie w spektakularnych cudach, lecz w uważnym oddechu. W geście, który niczego nie oczekuje. W spojrzeniu, które nie ocenia.
Siostra z Sintzas uczy mnie tego , choć wypowiada tylko kilka słów. Jej życie to Ewangelia zapisana nie atramentem, lecz pokorą.
A ja, będąc tu, czuję, że i moje życie staje...
Read more
Learn more insights from Wanderboat AI.
