Darul 'Imara — Attraction in Al-Kufah Central Subdistrict

Dar al-Imara of Ziyad ibn Abihi, built in 670, was positioned south of the Great Mosque.

Constructed in baked brick, this building is the first example of an Islamic palace that architecturally draws on Sasanian fortresses. After several seasons of work, the Iraqi Department of Antiquities found three layers of construction. The first layer is either from the Islamic invasion of Iraq or earlier. The second dates from the Umayyad period, and the third to early Abbasid times.

The first layer reveals a 114 square meter foundation and a gateway on the north side, with the building supported by a total of 20 square towers, four of which are at the corners.

The second layer includes a palace encompassed by exterior and interior walls. The outer walls are four meters thick and measure approximately 170 square meters. Circular buttresses stand at each corner except the one to the northwest, which connects to the mosque. The interior wall is about 110 square meters. Like the first layer, this one too is supported by 20 towers with its main gate centrally located in the north side. Comparable to the palaces at Mshatta and Anjar in its organization, the Dar al-Imara is divided into thirds on a north-south axis with a central courtyard located in the...

أسسها سعد بن أبي وقاص كمعسكر، عام 638م، بعد معركة القادسية زمن خلافة عمر بن الخطاب بالقرب من مدينة الحيرة، حاضرة المناذرة. وقد ازدهرت الكوفة في أيام الحكم الأموي. وقد دمجت المدينتان عام 691م في عهد عبد الملك بن مروان. وكانت تسمى قديماً ب (كوفان).

في عام 638م كانت الكوفة قاعدة جيش المسلمين لمهاجمة المدائن (بالفارسية: مهوزة) حاضرة الفرس الساسانيين. ولقد انتصر المسلمون في معركة المدائن على الفرس المجوس.

وفي خلافة علي ابن ابي طالب اتخذها عاصمة لدولته، ومع الزمن أصبحت للكوفة مكانة مهمّة في مجال السياسة والحرب. وشهدت الكوفة أحداثاً وتطورات سياسية واضطرابات كثيرة ومهمة في ذلك الزمان، حيث وقعت حادثة كربلاء (واقعة الطف) قريباً من الكوفة، وكان الجيش الذي خرج لقتال الحسين يتألف بشكل أساسي من أهل الكوفة، كما وقعت فيها أيضاً ثورات العلويين في النصف الثاني من القرن الثاني للهجرة كثورة ابن طباطبا، وكذلك شهدت خروج أبو السرايا في زمن المأمون، وثورة القرامطة.

وتحوي الكوفة الموقع الذي استشهد فيه الامام علي عليه السلام على يد الخارجي عبد الرحمن بن ملجم في شهر رمضان المبارك عند صلاة الفجر. ويحي الشيعة هذا اليوم من السنة في كل عام اذ ان عبد الرحمن بن ملجم جرح رأسه في التاسع عشر من شهر رمضان المبارك وتوفي علي بن أبي طالب في الواحد والعشرون من شهر رمضان.

وتحتوي المدينة على عدد من المراقد الدينية منها: مسجد الكوفة، ومحراب علي بن أبي طالب الذي استشهد فيه، ومرقد مسلم بن عقيل، وهانئ ابن عروة، وكذلك تحوي بيت علي والمسجد الاعظم ومسجد السهلة ومقام إبراهيم الغمر وكذلك مرقد المختار الثقفي.

التوسعة والاعمار عدل في عهد المغيرة بن شعبة ( ت سنة 50 هـ ) بنيت جدران بيوتها باللبن وفي عهد زياد بن أبيه ( ت سنة 53 هـ ) شيدت بالآجر، وأول ما شيد ابواب الدور، وأول دور نهضت كانت بشارع كندة ( محلة المتنبي). ـ أول شيء اختطه أبو الهياج الاسدي في الكوفة مسجدها في وسطها على بعد 5 ,1 كم من الفرات وحفر خندقاً عليه وبنى في مقدمته صفة من رخام الاكاسرة، جيء به من الحيرة، وكان يتسع إلى 4 الاف انسان وزاد به عبيد الله بن زياد حتى صار يتسع لـ 20 الف إنسان.

في رجب سنة 36 هـ حين شرفها الامام علي بن أبي طالب غير في الاقسام القبلية للكوفة واجرى بعض التنقلات بين القبائل وحفر فيها بئراً ليس هنالك أعذب من مائها. انشأ زياد بن ابيه ( ت سنة 53 هـ ) جسراً يمنع فيضان الكوفة ظل هذا الجسر قائماً طوال الحكم الاموي وقام باصلاحه وتجديده كل من عمر بن هبيرة ( سنة 103 هـ ) وخالد بن عبد الله القسري سنة ( 105 هـ). احدث ابن هبيرة قنطرة الكوفة المعروفة عند الناس ( كنيدرة ) في الجانب الشرقي من جامع الكوفة واصلحها من بعده الامير خالد القسري. في عهد الوالي خالد بن عبد اللّه القسري ( المتوفى سنة 126 هـ ) بني فيها الاسواق وجعل لاهل كل باعة داراً وطاقاً وجعل غلالها للجند. سنة 136 هـ بنى ابو جعفر المنصور قصرا يعرف بـ ( ابي الخصيب ) وحفر خندقاً وسوّر المدينة بسور. سنة 314 هـ وفي عهد المتنبي ( 303 ـ 354 هـ ) بلغت المدينة اقصى حالة من العمران والبناء. سنة 676 هـ حفر عطاء الملك الجويني صاحب ديوان الدولة الايلخانية نهراً إلى ارض النجف واوصل الماء إلى مسجد الكوفة وسمي هذا النهر بـ ( نهر التاجية ) نسبة إلى المتولي على حفره السيد تاج الدين علي بن امير الدين أحد فضلاء ذلك العصر وأعلامهم. سنة 943 هـ / امر الشاه طهماسب الأول الصفوي بحفر نهر من الفرات إلى الكوفة ويعرف النهر بالطهماسية ثم صحف إلى الطهمازية وفي سنة 1032 هـ امر الشاه اسماعيل الاول بكري هذا النهر الذي طمّ في زمن محاصرة الاتراك للنجف ويعرف النهر بنهر الشاه أو ( الكرية). سنة 1208 هـ / حفر نهر الهندية. سنة 1290 هـ هبطها بعض النازلين وبنوا فيها بيوتاً من القصب واحدثوا فيها البساتين على جانبي الفرات. سنة 1305 هـ / لما جف الماء في بحر النجف وبسعي وكيل منطقة السنية تقدم عمران الكوفة واحدث فيها الدور والاسواق حيث عرف هذا المكان أول الامر بـ ( شريعة الكوفة).

سنة 1317 هـ نصب الجسر على نهر الفرات.

سنة 1323 هـ مدت أسلاك البرق إلى الكوفة من الحلة.

سنة 1325 هـ قام السيد علي كمونة سادن الحرم العلوي الشريف ببناء محل واسع وسوق وغرف لراحة الزائرين في المدينة.

سنة 1327 هـ مدت سكة الحديد ( الترامواي ) بين...

کسانی که به عتبات عالیات مشرف می‌شوند، به هنگام اقامت در نجف اشرف به زیارت محراب امیرالمؤمنین (ع) در مسجد کوفه می‌روند و در کنار آن خرابه‌هایی را مشاهده می‌کنند که بقایای دارالاماره یا قصر حکومتی بوده است. این ساختمان عظیم و مرتفع با معماری منحصربه‌فرد خود همراه با تزئینات خاص که نمای مختصری از آن در سریال مختارنامه به نمایش درآمد، روزگاری مقر فرمانروایی جانشین بحق پیامبر مسلمین جهان حضرت محمد (ص) یعنی علی ابن ابیطالب (ع) و امام اول مسلمین جهان بود.

در همین دارالاماره به سال ۶۷ هجری که عبدالله ابن زیاد فرماندار کوفه بود، فرمان قتل مسلم ابن عقیل فرستاده حضرت امام‌حسین (ع) را صادر کرد و بعد دستور داد سر مبارک این امام را از تن جدا کنند و نزد او بیاورند که شمر ابن ذی‌الجوشن پس از انجام این مأموریت در صحرای نینوا، سر مبارک سیدالشهدا (ع) را روی یک طبق گذاشته و با سرپوشی به نزد ابن‌زیاد آورد. کوفه دومین شهر ساخته شده، توسط مسلمانان است. این شهر به فرمان سعد ابن ابی وقاص ساخته شد و قصری در جنوب شرقی مسجد آن احداث شد که قصر طمار (به معنای بلند) نامیده شد که ابتدا اقامتگاه سعود و پس از آن محل زندگی خلفا و حاکمان کوفه بود و به همین مناسبت دارالاماره خوانده شد. این قصر دارای چهار دیوار هر کدام به طول ۱۷۰ متر با ارتفاع ۱۴ متر بوده که هر دیوار از ضلع خارجی به شش نیم‌دایره شکل تقسیم می‌گردیده است. فاصله هر برج بین ۲۴ متر و ارتفاع آن‌ها حدود ۲۰ متر بوده، تنوع مهندسی این برج‌ها و استحکام دیواره‌ها، آن را از هجوم خارجی مصون بدارد. حضرت علی ابن ابیطالب پیشوای شیعیان جهان در سال ۳۶ هجری قمری شهر کوفه را مرکز خلافت خود قرار داد و در مسجد همین شهر به شهادت رسید.

در روایات اسلامی هم گفته می‌شود که کوفه مرکز خلافت حضرت مهدی (عج) پس از ظهور خواهد بود، اما پیرامون سرگذشت عجیب و عبرت‌آموز دارالاماره کوفه باید اشاره کرد که در واقعه کربلا نقش مهمی داشت و درباره آن، شعر‌ها سروده شده و رسالات زیادی به رشته‌تحریر درآمده است. در همین دارالاماره بود که وقتی مسلم ابن عقیل فرستاده حضرت امام حسین (ع) به کوفه آمد تا در مورد دعوت کوفیان بررسی کرده و مقدمات سفر امام را به آن شهر فراهم کند، به دستور عبیدالله ابن‌زیاد از بالای آن که بسیار مرتفع بود به پایین انداخته شد. مختار در سال ۶۶ خروج کرد و در سال ۶۷ در جنگ بصره با مصعب بن زبیر که از طرف برادرش عبدالله بن زبیر در مکه بود کشته شد. مصعب هم به گمان فتح به موصل حمله برد که عبدالملک بن مروان که به خلافت نشسته بود، محمد بن مروان را برای جنگ با مصعب فرستاد.

مصعب از بصره، عبدالملک از موصل، هردو ابراهیم اشتر را تطمیع کردند به امارت کوفه. اولی می‌خواست با سکوت او به شام حمله کند تا عبدالله ابن زبیر هم از حجاز به شام حمله کند. دومی می‌خواست از موصل به بصره حمله و بعد کوفه را تصرف کند. خلاصه سخن این است که ابن زیاد، حاکم کوفه سر مبارک حسین را برید، روی تشت در سریر حکومت دارالاماره کوفه در معرض نمایش مردم گذاشت و بعد نزد یزید فرستاد. شش سال بعد، مختار سر ابن زیاد را برید، در همان قصر روی تخت در معرض نمایش گذاشت و بعد نزد حضرت سجاد و محمد بن علی در مکه فرستاد.

سال بعد مصعب در جنگ بصره فاتح شد و سر مختار را برید و در کوفه استقرار یافت و روی همان سریر در معرض نمایش گذاشت و بعد نزد برادرش عبدالله بن زبیر به مکه فرستاد. سال بعد عبدالملک بن مروان سر مصعب را در جنگ با شامیان برید و در کوفه استقرار یافت و در همان دارالاماره نشست. در آن اثنا که پسر مروان مفاخره می‌کرد به کشتن مصعب، مردی در گوشه مجلس خندان شد و چندین بار تکبیر گفت. عبدالملک سبب تکبیر را پرسید، گفت: خودم سر امام حسین را روی همین تخت و زیر همین قبه نزد ابن‌زیاد دیدم و به فاصله کمی سر ابن زیاد را نزد مختار مشاهده کردم و سالی نگذشت که سر مختار را نزد مصعب دیدم و امروز سر مصعب را نزد تو می‌بینم. پسر مروان سخت بر خود لرزید و بی‌درنگ بیرون آمد و دستور داد قصر دارالاماره را ویران کردند که تا کنون ویرانه‌های آن آشکار است. درباره این واقعه شعر معروفی است که بد نیست در این روز‌ها که سوگوار پیشوای شهیدان عالم حضرت امام حسین (ع) هستیم، آن را زمزمه کنیم تا به‌عبرت...