Henryk Sienkiewicz Museum — Attraction in gmina Strawczyn

Muzeum Henryka Sienkiewicza, oddział Muzeum Narodowego w Kielcach, ma swoją siedzibę w zabytkowym dworku w Oblęgorku. Pałacyk ten został ufundowany przez społeczeństwo polskie dla naszego wybitnego pisarza (późniejszego noblisty) z okazji 25-lecia pracy twórczej w roku 1900. Henryk Sienkiewicz mieszkał tu w latach 1902 – 1914, traktując majątek w Oblęgorku jako letnią rezydencję. Po śmierci pisarza w dworku zamieszkała jego żona z synem, przebywając w nim do 1944 roku. Po wojnie, w roku 1956, dzieci pisarza podarowały dworek państwu i wkrótce powstało istniejące do dziś muzeum. Zespół pałacyku wraz z dużym parkiem w stylu angielskim z przełomu XIX i XX wieku został wpisany w 1972 roku do rejestru zabytków. W muzeum na parterze odtworzono wystrój pomieszczeń z czasów bytności Sienkiewicza. Można podziwiać gabinet pisarza z biurkiem, biblioteczką i portretami rodzinnymi. W salonie dla gości z okrągłym stołem i stolikiem karcianym w rogu wzrok przyciąga duży portret Sienkiewicza. W sypialni, którą otwarto dla zwiedzających w 1974 roku, rekonstruując pomieszczenie według wskazówek gospodyni pisarza i jego synowej, zwraca uwagę rzeźbione łóżko i wiszący nad nim obraz Matki Boskiej Częstochowskiej podarowany przez paulinów. Zwiedza się również jadalnię i palarnię, gdzie na ścianach wiszą liczne obrazy oraz fotografie. Na piętrze znajdują się ekspozycje poświęcone pisarzowi, m.in. dzieła i ich tłumaczenia na wiele języków, listy, pamiątki osobiste i rodzinne, a także sala poświęcona Nagrodzie Nobla z kopią medalu przyznanego Sienkiewiczowi za całokształt twórczości w 1905 roku. Kto chce poczuć klimat, w którym pracował autor Trylogii (Ogniem i mieczem, Potop i Pan Wołodyjowski), Quo vadis, W pustyni i w puszczy czy Krzyżaków, powinien wybrać się do tego sympatycznego muzeum,...

Warto zobaczyć. Super miejsce pełne wspaniałej historii.

p.s Pałacyk Henryka Sienkiewicza w Oblęgorku – oddział Muzeum Narodowego w Kielcach we wsi Oblęgorek w gminie Strawczyn znajdujące się w dworku (pałacyku) pisarza Henryka Sienkiewicza. Muzeum powstało 26 października 1958 roku z inicjatywy dzieci pisarza, córki Jadwigi Korniłowicz i syna Henryka Józefa. W roku 1948 zwrócili się oni do ówczesnego Ministerstwa Kultury i Sztuki aby w dworku tym utworzyć Muzeum Pamiątek po swym ojcu. Propozycja ta zyskała poparcie władz państwowych i przy finansowej pomocy Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach oraz Społecznego Funduszu Odbudowy Stolicy i Kraju pomysł ten wszedł w życie. W 1956 roku darczyńcy aktem notarialnym przekazali Skarbowi państwa pałacyk wraz z 2 ha parku[1]. Prace remontowe rozpoczęły się w roku 1957. Duży wkład miał Ryszard Andruszkiewicz, prezes Komitetu Sienkiewiczowskiego działającego przy Centrali Przemysłu Ludowego i Artystycznego („Cepelii”) w Poznaniu. Pierwszym kustoszem muzeum została synowa Henryka Sienkiewicza Zuzanna.

Prace przygotowawcze zostały rozpoczęte przez „Cepelię” w Poznaniu i Łodzi. Wykonały one odnowę i renowację mebli i tkanin. Zapłata za te prace pozostała częścią daru dla muzeum. Całościową oprawę wystawy zorganizowała kustosz Muzeum Świętokrzyskiego – Aleksandra Dobrowolska.

1 stycznia 1976 roku Muzeum Henryka Sienkiewicza w Oblęgorku stało się oddziałem Muzeum Narodowego w Kielcach.

W 1900 roku, z okazji 25-lecia pracy literackiej, dla przyszłego noblisty polskie społeczeństwo zorganizowało zbiórkę na zakup majątku w Oblęgorku i ufundowało go w podziękowaniu...

Miejsce samo w sobie stanowi bardzo ważny punkt na literackiej mapie Polski. Poniżej jakiejkolwiek krytyki pozostaje sposób udostępniania ekspozycji. Pomimo obecności kamer krok w krok za zwiedzającym po kolejnych pokojach chodzi mało miła obsługa muzeum. Panie traktują klienta jak petenta w urzędzie, za sprawą którego nie mogą we własnym gronie spędzić czasu przy kawie. Jednocześnie nie udzielają żadnych informacji n/t zbiorów, ich wiedza ich zerowa, a w razie pytań wnoszą o wykupienie płatnego przewodnika. Sama ekspozycja jest dramatycznie słabo opisana i sprowadza się do ogólnego opisu każdego pokoju. Wyposażenie jak obrazy, książki czy piece kaflowe zdaniem muzeum nie są warte opisania. Dość powiedzieć, że w całym muzeum poświęconym Henrykowi Sienkiewiczowi nie ma żadnej informacji n/t daty jego urodzin i śmierci (!!!). Na pytanie o przyczynę takiego stanu rzeczy personel odpowiedział, że - cytat dosłowny - ,,dodatkowe podpisy naruszałyby oryginalny wystrój budynku" (nowe krzesła do odpoczywania paniom w tym nie przeszkadzają). Będąc na górnym piętrze zapytałem o możliwość włączenia światła, na co usłyszałem, że jest to niemożliwe, ponieważ od godziny nie ma w muzeum prądu (nie zostaliśmy o tym poinformowani kupując bilety). W tym momencie zwiedzanie uznałem za zakończone. Na dodatkowy minus brak wydzielonego parkingu dla zwiedzających. Wjazd na parking pod budynkiem mogą sobie pozwolić tylko pracownicy (nie powinno być odwrotnie?), a klienci parkują wzdłuż drogi, gdzie ma miejsce rozbudowa stadniny. W skrócie, muzeum wystrojem i podejściem do klienta płacącego za bilet przypomina bardzo głęboki...