A importancia histórica de Catoira venlle principalmente da súa situación estratéxica, onde se confunde a ría de Arousa co esteiro do Ulla. O descubrimento dunha roda de carro fosilizada, do segundo milenio a. de C. é claro indicio dun centro de poboación moi antigo. Os restos romanos máis abondosos falan do paso da calzada romana por estes lugares, cun paso do río polo sitio das Torres. As Torres do Oeste, declaradas Monumento Nacional, son un dos restos arqueolóxicos máis importantes da ría de Arousa. Os romanos estableceron neste lugar unha mansión de tipo militar, aproveitando unha construción anterior, quizabes fenicia. Dan testemuña diso os resultados das escavacións e algunhas citas de historiadores romanos. A primeira noticia histórica, non obstante, é un documento do ano 1024 referente á doazón das "Torres oneste" feita polo rei Afonso V ó bispo de Iria, Vistruario. Noutros documentos medievais son chamadas Castellum Honesti. Do século IX ó XI xogaron un papel defensivo importante de cara á invasión dos normandos e árabes. No ano 968 apoderáronse dela os viquingos, morrendo na defensa o bispo Sisenando. Refeitas e agrandadas pola mitra compostelán, serviron de residencia dos bispos Cresconio, Diego Peláez e, principalmente, Diego Xelmírez, que naceu nelas, fillo dun garda da fortaleza. Xelmírez converteunas nun pazo, centro da súa actividade político-relixiosa dos comezos do século XII, pero ó desaparecer o seu valor estratéxico, abandonáronas e esquecéronas. Foron en grande parte derrubadas no século XVI ata chegaren ó ruinoso estado no que as vemos hoxe. Das sete torres só dúas conservan a meirande parte do seu alzado, de planta rectangular construídas con perpiaños medianos e grandes perpiaños nos esquinais e nas xambas e coroadas con ameas. Son a que está rente do esteiro e a que ten encostada a capeliña de Santiago. Unha terceira, máis estragada, conserva restos de edificación romana. A capeliña de Santiago, reformada no ano 1946, para poder celebrar culto nela, é dunha nave de pequenas dimensións e unha ábsida semicircular secada por un dos muros da torre. Ten dúas portas sinxelas nos muros occidental e meridional e cinco seteiras coroadas de arquiños de ferradura no setentrional. A data de construción parece ser, segundo a Historia Compostelá, o ano 1122. Na outra banda do río consérvanse as ruínas doutras dúas torres e no medio do Ulla vemos o illote dos Ratos, co seu cruceiro ergueito.