Gölyazı köyünün girişinde köprünün hemen sol tarafında yer alır. Halk arasında ağlayan çınar olarak bilinir. Hikayeye göre Rum Eleni ile Türk Mehmet’in mübadele zamanı imkansız aşkları sonucunda canlarına kıyma hikayesidir. Ağacın dibinde can veren aşıklardan dolayı bu isimle anılır.

Bayır, devamında Gölyazı güzel korunmaya çalışılmış ama tam korunamamış, araba girişine müsade edilmeyen bir yer. Tarihi doku pek dert edilmemiş bazı yeni evler arada sırada gözlemlenebiliyor.

Göl tekne turuna çıkın zevklidir. Ayrıca meydandaki papağan lukaya selam verin çok tatlı bir aral papağanı.

Çınarın detaylı hikayesi.

Çok eski zamanlarda Bursa’da göl kenarına dizili, rengarenk taş evleri olan şirin bir balıkçı köyü vardı. Köyün yarısı Rum, yarısı Türk’tü. Romeo Juliet gibi acıklı bir aşk hikayesi yaşanıyordu bu köyde. Köyün yağız delikanlısı Sarı Mehmet, güzeller güzeli Rum kızı Eleni’ye aşık olmuştu. Birbirlerini delice seviyorlardı.

Bizim Sarı Mehmet balıkçı…Rum kızı Eleni’de annesinin tuhafiye dükkanında yün satıyordu.

Aşıklar her sabah gölün girişindeki büyük çınarın altında buluşur, birbirlerini öper koklar, Mehmet balığa, Eleni’nin “Rastgelsin Mehmedim” sözleriyle çıkardı. Akşam olup gün battığında ise, Mehmet Eleni’yi çınarın altında onu beklerken bulurdu hep.

Birbirlerine sıkıca sarılır, ağacın genişçe olan dalına oturur, saatlerce konuşurlardı her gün.

Günler böyle aşk dolu geçerken ülke de itilaf devletlerince işgal altındaydı.

Mustafa Kemal Paşa gizlice Samsun’a gitmiş, işgal altındaki Anadolu’da Kurtuluş savaşını başlatmıştı.

Yunan birlikleri rahat durmuyor, İzmir’i, Bursa’yı, Trakya’yı işgal ediyorlardı. Sarı Mehmet ve Eleni’nin köyünde onca yıldır mutlu bir şekilde yaşayan Rumlar ve Türkler bundan sonra iki düşman halindeydiler.

Eleni’nin ailesi Mehmet’le görüşmesine yasak getirdi aniden.

Aşıklar ne yapıp edip bir şekilde çınarın altında buluşmaya devam ettiler yinede.

Sıcak bir günde kötü bir haber geldi köye. Mehmet savaşmak için cepheye çağrılmıştı.

Son kez çınarın altında buluştu o gece bizim aşıklar.

Öpüp kokladılar birbirlerini. Eleni hamileydi, ama Mehmet’e diyemedi.

Mehmet çınar ağacından yeşil bir yaprak kopardı Eleni’ye vermek için.

“Bu yaprak sarardığında bende eve dönmüş olacağım bekle beni sevgilim” dedi. Kopardığı çınar yaprağını Eleni’nin kulağının arkasına iliştirdi oracıkta.

Ertesi gün Mehmet cepheye doğru yola çıktı.

Eleni’de hergün kiliseye dua etmeye.

Günler aylar böyle birbirlerinden habersiz geçiyorken, Eleni’nin mavi gözlü bir kızı oldu.

Ve nihayet yurdun düşman işgalinden temizlendiği, savaşın bittiği haberi ulaştı köye. Türkler işgal edilen toprakları birer birer geri alıyorlardı.

Bu arada Eleni hergün çınar ağacının altına gidip haber alamadığı Mehmet için göle ağıtlar yakmaya devam ediyordu.

Aylar geçmişti. Savaş bittiği halde Mehmet eve hala dönmemişti. Eleni merak içindeydi.

Derken iki ülke arasında nüfus değişimi başladı. Türkiye’deki Rumlar Yunanistan’a, Yunanistan’da yaşayan Türkler, Türkiye’ye göçmek zorunda bırakıldı.

Eleni ve ailesi Selanik’e doğru yola koyulurken, bebeği de ateşler içinde yanıyordu. Ne yazık ki bu zorunlu göç yolculuğunda bebeğin bünyesi zayıf düşmüştü…daha fazla da dayanamadı.

Eleni bebeğini kaybedince, hayata iyice küstü.

Ve birgün… Mehmet’le ilgili o kötü haber de ulaştı Selanik’e.

Mehmet, Sakarya cephesinde savaşırken şehit düşmüştü. Eleni bunu duyunca iyice perişan oldu. Hiç düşünmeden hemen yola çıktı. Bursa’daki köyüne gitti. Çınar ağacının altına oturdu. Ortalıkta dolaşan bir köpekten başka kimseler yoktu. Mehmet’in son buluşmalarında verdiği kurumuş çınar yaprağını saçına taktı. Bir süre etrafa bakındı… Ve aniden “Elveda sevgilim” diyerek kendini iskeleden göle bıraktı.

Gözlerinden süzülen yaşlar gölün sularına karışırken tüm bunlara şahit koca çınarın yaprakları da ıslanmaya başladı. Çınar ağladıkça, bu kara sevda aşk dilden dile dolaşmaya çıktı. Çınar ağıt yaktıkça göl inledi… Bu kadersiz çiftin büyük aşkı suya yazıldı. Zamanla köyün ismi de Gölyazı oldu.