O Leloudas (est.1928) — Restaurant in Athens

Είχα ακούσει τόσα για αυτή την ταβέρνα που δεν γινόταν να μην πάω. Έτυχε λοιπόν και πήγαμε με την εταιρεία για φαγητό πριν τα Χριστούγεννα για να δούμε και από κοντά τον περιβόητο λελούδα. Βρίσκεται λίγο πάνω από την Πέτρου Ράλλη κοντά στην Πειραιώς σε μία βιομηχανική περιοχή και απ’ έξω δεν σου γεμίζει καθόλου το μάτι για ταβέρνα. Μπαίνοντας μέσα από την σιδερένια παλιά πόρτα θα δεις ένα παλιό μαγειρείο Βγαλμένο από παλιές ιστορίες. Με το που μπαίνεις όλες οι φάτσες γυρνάνε και σε κοιτάνε λες και σε σκανάρουν Για να δούνε τι μέρος του λογου είσαι. Παρεπιπτόντως όταν πήγα εγώ οι περισσότεροι ήταν σαν κακοποιοί και δραπέτες. Που και που έσκαγε και κανένας κυριλάτος για να σπάει η μονοτονία του τεκέ. Η διακόσμηση κλασική Με κάδρα στους τοίχους από προπαππούδες και προγιαγιάδες και στο βάθος μία σιδηροκατασκευή με τα βαρέλια του κρασιού ξαπλωμένα. Ο χώρος χωρίζεται σε δύο ξεχωριστές αίθουσες, την κυρίως αίθουσα και μία μικρότερη όπου βρίσκονται και τα βαρέλια με τα κρασιά. Στην μικρότερη με τα λιγότερα τραπέζια τοποθετούνται τα ρεζερβέ καθώς αν δεν έχεις κάνει κράτηση και είσαι με μεγάλη παρέα δεν πρόκειται να καθίσεις ποτέ. Ο κόσμος ήταν πάρα πολύς και ερχόντουσαν συνέχεια παρέες οι οποίες βλέποντας πως δεν υπήρχαν τραπέζια έφευγαν, εμείς ευτυχώς είχαμε κανει κράτηση. Η αναμονή για σερβίρισμα ήταν πολύ μεγάλη καθώς όπως είπα ήταν φίσκα. Βέβαια αυτό δεν είναι δικαιολογία γιατί ανάλογα με τις δυνάμεις σου βάζεις και παρέες να κάτσουν. Μετά από πολλή πίεση δώσαμε επιτέλους την παραγγελία μας και πήραμε φυσικά την σπεσιαλιτέ του μαγαζιού μπακαλιάρο με σκορδαλιά. Πρέπει να ομολογήσω πως παρά την αρνητική διάθεση που μου δημιούργησε η μεγάλη αναμονή τα ορεκτικά ήταν όλα φρεσκότατα και με πολύ αγνά υλικά. Πήραμε φέτα η οποία ήταν σε ένα πολύ καλής ποιότητας ελαιόλαδο, το ψωμί ήταν φρεσκότατο και για σαλάτα πήραμε λάχανο το οποίο ήταν κι αυτό πολύ νόστιμο. Οι πατάτες κομμένες στο χέρι και με αγνό ελαιόλαδο όπως της έκανε η γιαγιά. Πριν τον μπακαλιάρο πήραμε μαρίδες τηγανιτές οι οποίες ήταν φρεσκότατες και πολύ γευστικές όπως επίσης και κεφτεδάκια τα οποία και αυτά ήταν πολύ νόστιμα. Μετά ήρθε επιτέλους και ο περιβόητος μπακαλιάρος με την σκορδαλιά του, το πρώτο που δοκίμασα ήταν η σκορδαλιά. Δεν έχω ξαναδοκιμάσει τέτοια σκορδαλιά, Πολύ έντονο το σκόρδο έτσι όπως μου αρέσει και μία παράξενη γεύση που ήταν πολύ ευχάριστη. Μετά ο μπακαλιάρος ακόμα πιο νόστιμος καθώς ήταν τραγανός εξωτερικά και ζουμερός στο εσωτερικό χωρίς να είναι λαδερός. Στα αρνητικά όπως και στα περισσότερα εστιατόρια δεν υπάρχει σεβασμός στους μη καπνιστές μέσα στην αίθουσα η οποία δεν είχε ούτε τον στοιχειώδη Εξαερισμό. Οι περισσότεροι νταλικέρηδες και φονιάδες που βρίσκονταν εκεί κάπνιζαν σαν φουγάρα και ανάμεσα τους κι εμείς, οι μη καπνιστές όπου παίρναμε βαθιές ανάσες για να φάμε. Αυτή η αντίθεση έγινε ακόμη εντονότερη Όταν έσκασε μύτη παιδικό πάρτυ και έβλεπες τα παιδιά μέσα στην καπνίλα. Τέλος η τιμή της κάθε μερίδας είναι πολύ προσεγμένη και οικονομική καθώς για οκτώ άτομα με μερίδα ο καθένας (η μία μάλιστα ήταν μπριζόλα) Πληρώσαμε λιγότερο από 80 € μαζί με κρασί και ορεκτικά. Δηλαδή λιγότερο από 10 € το άτομο. Φυσικά πήραμε ο καθένας και από δύο μπουκάλια για το σπίτι από το χύμα κρασί παραγωγής του. Είναι ένα μέρος κλείνοντας, το οποίο σου αφήνει και δυσάρεστες εντυπώσεις αλλά και έντονες ευχάριστες. Πιστεύω ότι θα ξαναπήγαινα αλλά ποτέ με γυναικεία παρέα. Ξέχασα να αναφέρω ακόμα ένα μειονέκτημα, το οτι ακριβώς απέναντι απ’ το μαγαζί έχουν αράξει γύφτοι και αν έχεις τίποτα πολύτιμο στο αμάξι σου Αμφιβάλλω αν θα το βρεις εκεί όταν τελειώσεις. Θετική εντύπωση μου εκανε το ότι έφεραν την απόδειξη χωρίς να την ζητήσουμε, Άμεσα μαζί...

Η Ταβέρνα του Λελούδα, μια γωνιά σαν χρονοκάψουλα, που μας ταξιδεύει πίσω στο χρόνο...

Η Ταβέρνα του Λελούδα, στον αριθμό 8-10 της οδού Σαλαμινίας, πίσω από την πολύβουη λεωφόρο Πέτρου Ράλλη, λειτουργεί αδιάκοπα στα χέρια της οικογένειας Λελούδα από το 1932. Ο μύθος της όμως ξεκινάει από το 1910, όταν ένας εύπορος της περιοχής, μετά από επεισόδιο σε κοντινή ταβέρνα, έχτισε το κτίριο για να στεγάσει ένα νέο μαγαζί.

Το 1928 φτάνει από την Κύθνο ο Δημήτρης Λελούδας για να εργαστεί στα καμίνια των κεραμοποιιών που υπήρχαν διάσπαρτα στην περιοχή. Για να συμπληρώνει το μεροκάματο βοηθάει και στο μαγαζί, που τότε ήταν μπακάλικο, κρεοπωλείο και είχε ορισμένα τραπέζια για μεζέδες στους εργάτες. Το 1932, ο Δημήτρης Λελούδας παντρεύεται την αδελφή του ιδιοκτήτη, αγοράζει την επιχείρηση και την διατηρεί μέχρι το 1970, όταν τη σκυτάλη παίρνει ο γιος του Βασίλης Λελούδας.

Η επιχείρηση βρίσκεται πλέον στα χέρια του εγγονού του Δημήτρη Λελούδα, ο οποίος, όπως και ο μπαμπάς του Βασίλης, γεννήθηκαν στο πίσω δωματιάκι της ταβέρνας κάτω από τα κρασοβάρελα.

Η ταβέρνα έμεινε ανοιχτή ακόμα και στα χρόνια της Κατοχής. Την κρατούσε η γιαγιά του σημερινού ιδιοκτήτη Δημήτρη Λελούδα. Η εσωτερική πόρτα μάλιστα είναι σημαδεμένη από βλήμα πυροβόλου Γερμανών. Το βλήμα καρφώθηκε στην πόρτα αλλά άφησε μεγάλο σημάδι και μετά, ο παππούς Δημήτρης έβγαλε το βλήμα και στην τρύπα που είχε δημιουργηθεί έβαλε τη μπάρα στην πόρτα.

Κάτω από τα βαρέλια του μαγαζιού έχουν γευτεί τους μεζέδες του πολλοί επώνυμοι και ανώνυμοι αλλά εποχή έχουν αφήσει πολλοί επώνυμοι καλλιτέχνες, συγγραφείς, ποιητές, επιχειρηματίες αλλά και άνθρωποι του μόχθου και του μεροκάματου. Το δόγμα του μαγαζιού άλλωστε, είναι πως όλοι οι καλοί χωράνε.

Μπακαλιάρος σκορδαλιά, κεφτεδάκια, μοσχάρι τας κεμπάπ, φρέσκες τηγανητές πατάτες και «το πιάτο του φτωχού».

Να πάτε, αν σας...

The food is nothing special here . In fact, I would say it’s secondary. Very limited portions , very basic small plates which are hit and miss. I really liked the fried meatballs, hand-cut chips and baked beans. The reason to come here is to get the vibe of a worker’s tavern that hasn’t been changed over the years, with slow service , decor from the 60s and low...