Er was eens, ergens diep in het hart van Anatolia, een klein, gezellig restaurantje met de naam "Anatolian Chefs ". Dit restaurant stond bekend om zijn heerlijke gerechten, warme sfeer en vooral… de onuitputtelijke energie van Meryem, de dame die daar werkte. Als je ooit dacht dat een batterij lang meeging, dan had je duidelijk nog nooit Meryem ontmoet.

Meryem was het zonnetje in het restaurant. Al vanaf het moment dat ze ’s ochtends de deur opende, leek het alsof er een energiestoot door het gebouw ging. Lampen flikkerden even, ovens warmden sneller op en de koffie begon uit zichzelf te pruttelen, alsof ze wisten dat Meryem onderweg was. Zelfs de kassa piepte vrolijk als zij er in de buurt was, alsof het apparaat ook zin had in een nieuwe dag.

Maar er was één klein probleempje. Sinds Meryem bij Anatolian werkte, begon de energierekening onverklaarbaar te stijgen. Anatolian Chefs was vroeger beroemd om zijn bescheiden elektriciteitsverbruik, maar nu leek het alsof het restaurant een kleine stad van stroom moest voorzien. De eigenaar, was perplex. “Hoe kan dit nou?” vroeg hij zich af, terwijl hij naar de almaar hoger wordende rekeningen staarde. "Het is alsof we een kerncentrale runnen!"

En toen kwam de aap uit de mouw: Meryem was de energiebron van Anatolian Chefs.

Elke keer als ze door het restaurant vloog om bestellingen op te nemen, tafels schoon te maken of gasten welkom te heten, leek het alsof ze zoveel energie verbruikte dat zelfs de zonnepanelen van het dak geen match waren voor haar levendigheid. Als ze met een dienblad vol dampende schotels naar een tafel snelde, floepten de lampen achter haar aan en uit, alsof ze haar eigen lichtshow gaf.

De gasten hadden het al snel door. “Kijk,” fluisterde een vaste klant lachend, “daar gaat ze weer! Zet je zonnebril op, Meryem komt eraan!” En het mooiste was: iedereen vond het geweldig. Mensen kwamen niet alleen voor het eten, maar ook om Meryem in actie te zien. Haar energie was aanstekelijk. Niemand verliet Anatolian Chefs zonder een glimlach, zelfs al hadden ze alleen een kopje thee gedronken.

En zo werd Meryem de "dynamo" van Anatolian Chefs genoemd. “Als Meryem een dag vrij neemt,” grapte een klant, “moeten ze waarschijnlijk het licht uitdoen en kaarsen aansteken, want zonder haar draait het hele systeem vast!”

Ondanks de stijgende energierekeningen had de eigenaar een beslissing genomen. “Ach,” zei hij, “als Meryem de kosten iets omhoog drijft, dan is dat het waard. Ze is het kloppende hart van dit restaurant. We kunnen misschien besparen op elektriciteit, maar haar energie? Die is onbetaalbaar.”

Dus de volgende keer dat iemand aan Anatolian Chefs dacht, dachten ze niet aan de gerechten, niet aan de mooie inrichting, maar aan Meryem, de vrouw die zoveel energie had dat zelfs de elektriciteitsmeter duizelig werd. En iedereen lachte, want Anatolië Chefs zonder Meryem? Dat zou gewoon een restaurant zijn. Maar met haar was het een ervaring die je nooit vergat. Ayfer&Saadet