Site of Witness and Memory — Attraction in Shkodër Municipality

Totally recommended to anyone who already knows the recent history of Albania and to the ones who will partially discover it here. This place is really worth a visit! The guy at the entrance is very knowledgeable and patient, answering to all my numerous questions showing good attitude and objective facts. It's a pity not many Albanians come. Tourists, please keep on visiting it, and Albanians, especially youngsters who endlessly hear stories from family and relatives about the Communist era, please keep the memory of the prisoners, victims and tortured alive. I'm from Shkoder, living abroad -never lived in Albania- and it broke my heart realising that my brother and I were among the very few Albanians visiting such an important venue. 100 lek...

Having spent a week here I'd consider this museum a must. We'd learnt a lot about the history of Albania and this particular period whilst in Tirane, but it was lots of facts and timelines. This museum gave us a very personal feeling of what the impact was on individuals and thier families, communities and beliefs. Both my wife and I got a little emotional reading stories of what a society is capable of inflicting on its own people. Very profound and helped put a lot of current political turmoil in perspective. Visiting the cells at the end was profound, and we found the small amount of information in that area respectful and appropriate as there is lots of information in the build up. A well presented, eye...

De Site of Witness and Memory in Shkodër is geen museum dat je bezoekt, het is een ruimte die je binnengaat en die langzaam onder je huid kruipt. Wat ooit een Franciscanerklooster was, werd onder het communistisch regime omgevormd tot een centrum van ondervraging, isolatie en psychologische terreur. En dat voel je. Niet via dramatische effecten of schreeuwerige displays, maar via stilte, eenvoud en de ongewijzigde ruwheid van de plek zelf.

Je wandelt door smalle gangen, langs cellen die niet herschapen zijn tot tentoonstellingsobjecten maar exact zo gelaten zijn als toen – beton, ijzeren deuren, kille muren. Geen reconstructie. Geen filter. De geschiedenis ademt in de muren. In een van de cellen hangen brieven van vroegere gevangenen, met beverige hand geschreven. Soms kort, soms schrijnend poëtisch. Ze getuigen van een ander soort moed – die van overleven, wachten, niet vergeten worden.

Wat deze plek bijzonder maakt, is hoe ze het persoonlijke verbindt met het collectieve. Je loopt niet in een anoniem museum, je stapt binnen in de herinnering van een stad. De persoonlijke objecten, de videofragmenten, de foto’s – alles nodigt uit tot stilte, tot het vertragen van je blik. En net daardoor komt het binnen. Je wordt niet overladen met informatie, je wordt geraakt in lagen die dieper liggen dan het verstand.

Wij bezochten deze plek aan het einde van de dag. Buiten viel de zon traag over de stad, binnen hing een koele, haast heilige rust. Het voelde niet gepast om veel te zeggen tegen elkaar. Wat gezegd moest worden, was al gezegd. En tegelijk voelde ik een diepe dankbaarheid dat deze plek bestaat. Dat ze blijft getuigen. Dat ze ons confronteert met wat mensen elkaar kunnen aandoen, én met wat mensen in staat zijn te dragen.

Een bezoek aan Shkodër is niet compleet zonder deze halte. Niet omdat het ‘moet’, maar omdat het je eraan herinnert wat telt. En dat sommige herinneringen geen einde kennen, maar blijven spreken – zolang we de stilte toelaten om...