W Jurze Frankońskiej, nad malowniczą rzeką Altmuhl, w Środkowej Frankonii wznoszą się potężne ruiny zamczyska, gniazda rodowego Pappenheimów, ministeriałów cesarskich, a od XII wieku marszałków Rzeszy, którym przypadł przywilej noszenia miecza cesarskiego, oczywiście w imieniu elektora saskiego pełniącego funkcję arcymarszałka. Ród wojowników, rycerzy, krzyżowców, biskupów, żołnierzy wiernie trwał w wiekach średnich u boku Hohenstaufów, nie raz i nie dwa broniąc cesarzy w wojnach dynastycznych z Welfami. Swoją siedzibę wznieśli Pappenheimowie zapewne gdzieś około 1140 roku. Pierwsze źródła mówiące o zamczysku pochodzą z 1214, kiedy to zostało ono znacznie rozbudowanym. Kilkakrotnie oblegany i niszczony zamek doczekał się kolejnej odbudowy i przebudowy w 1280 roku, kiedy to dodano doń dobrze ufortyfikowane podzamcze, od ciągle zagrożonej, zachodniej strony. W następnych stuleciach ciągle go unowocześniano dostosowując starą fortalicję do wymagań zmieniającego się teatru wojny. Na przełomie XIV i XV wieku dodano doń nowe mury i baszty od strony miasta oraz przystosowano je do potrzeb rozwijającej się właśnie artylerii. W 1593 roku, panujący senior rodu, przeniósł swoją siedzibę do nowo zbudowanej w mieście, renesansowej rezydencji. W zamku pozostała oczywiście stała załoga i służba. W czasie wojny trzydziestoletniej, zapewne około 1632 roku zaczęto przebudowywać średniowieczną fortalicję, w nowożytną twierdzę bastionową. Podczas walk, zamek przechodził z rąk do rąk. W 1633 ostrzał artyleryjski wojsk protestanckich spowodował znaczne uszkodzenia. Podobno trafiono w budynek gdzie mieściła się głęboka na ponad 70 metrów studnia, co spowodowało opuszczenie zamku przez obrońców. Dalsze szkody poczyniły wojska francuskie podczas wojny o sukcesję hiszpańską między 1703 a 1704 rokiem. Opuszczone mury poczęły niszczeć, by wreszcie w XIX wieku stać się romantyczną ruiną urozmaicającą krajobraz. Dziś kompleksem ruin zajmuje się Towarzystwo Przyjaciół Zamku Pappenheim, udostępniając je zwiedzającym i prowadząc działalność gospodarczą. A zaręczam, że miejsce jawi się wyjątkowo malowniczo. Z potężnego, wysokiego na 25 metrów donżonu roztacza się świetny widok na miasteczko, okoliczne góry i dolinę rzeki Altmuhl. Tu dodać muszę, że wspinaczka na platformę widokową po dość przaśnych, drewnianych schodach, wiszących dosłownie, w pionowej sztolni wieży, której mur przekracza trzy metry grubości, to nie lada wyzwanie. Sama wędrówka między starymi kamiennymi wałami, przy dawnym palatio, wspomnianym donżonie, przy innych budowlach obronnych dostarcza wielce ciekawych doznań. Co do sal muzealnych działających na podzamczu to jawią się uczucia dość mieszane. W dawnym cekhauzie zaprezentowano, w formie plansz historię rodu, a w piwniczce zrekonstruowano izbę tortur, która budzi wśród zwiedzających spore emocje. Kaplica, sala rycerska są zamkniętymi i przeznaczonymi jeno do komercji, śluby, przyjęcia, imprezy. Poniżej zamku, nieopodal murów miejskich, w dawnym budynku stajennym zorganizowano muzeum przyrody i łowiectwa. Sporo w nim wypreparowanych okazów miejscowej fauny, ale zbiory łowieckie prezentują się nader skromnie. Poza tym znaczna część zamku jest zamkniętą i niedostępną zwiedzającym, a szkoda! Mimo to miejsce jest zdecydowanie godnym zwiedzenia, jako że od historii to w nim aż huczy, a i "okoliczności przyrody" w jakich się znajduje są wyjątkowo zacne. Bilet wstępu do kompleksu kosztuje 5 euro.