Zrebar Lake — Attraction in دهستان زریوار

Lake Zrebar, located in the heart of Marivan, Kurdistan Province, Iran, is a breathtaking natural marvel that draws people in with its pure beauty. This freshwater lake, surrounded by lush flora and stunning mountain views, is one of the most important natural attractions in western Iran.

Lake Zrebar is located in the Zagros Mountains, about 3 kilometers west of Marivan and 125 kilometers from Sanandaj, the province seat. It is 1,285 meters above sea level. The lake is surrounded by green woodlands, largely made up of oak trees, producing a gorgeous and tranquil setting.

Zrebar is one of Iran's largest freshwater lakes. The lake is approximately 5 kilometers long and 1 to 1.6 kilometers wide, with an average depth of 3 meters and a maximum depth of 5.5 meters. The lake, which covers around 20 square kilometers, is a valuable natural resource.

The lake's water is supplied by a network of subterranean springs and replenished by rain and snow. The surrounding woodlands support a rich diversity of flora and fauna, including several bird species, water life, and mammals. The lake supports five principal fish species, including common carp, grass carp, and silver carp.

Lake Zrebar has grown in popularity as a tourist destination due to its natural beauty, recreational activities, and cultural significance. Visitors may engage in activities including boating, fishing, and birding. The lake's tranquil atmosphere and breathtaking surroundings provide a calm respite from the rush and bustle of daily life.

The Iranian government recognizes Lake Zrebar's ecological value and has made efforts to conserve this natural resource. Conservation activities are aimed at protecting the lake's water quality, biodiversity, and general biological balance, so that future generations can continue to...

استان کردستان با مساحت ۲۸ هزار کیلومتر مربع؛ در غرب ایران و از شمال به استان های آذربایجان غربی و زنجان، از جنوب به استان کرمانشاه، از شرق به استان های همدان و زنجان و از شرق به کشور عراق محدود است. این استان دارای ۹ شهرستان، ۲۳ شهر، ۲۶ بخش و ۸۳ دهستان می باشد. بانه، بیجار، سقز، سنندج، دیواندره، کامیاران، قروه، مریوان و سروآباد از مهمترین شهرهای استان کردستان هستند. مردمان کرد، آریایی نژاد هستند که چندین هزار سال قبل از میلاد ... مردمان کرد، آریایی نژاد هستند که چندین هزار سال قبل از میلاد به این منطقه مهاجرت کرده اند. تاریخ اقوام کرد تا قبل از اسلام چندان روشن نیست. در اسناد سومری و بابلی و اکدی و آشوری نام اقوامی دیده می شود که شباهت به کلمه کرد دارد، ولی از همه نزدیکتر چه از لحاظ زبان شناسی و چه از نظر جغرافیایی و چه از نظر توصیفی، نام قومی است به نام " کردوخوی " که در کتاب "سفر جنگی" گزنفون ذکر شده است. این قوم در کوه ها و دره های میان عراق و ارمنستان و مخصوصا در محلی که امروزه " زخو " نامیده می شود و در شصت کیلومتری شمال غربی موصل در عراق قرار دارد، ساکن بوده اند. " پولیبیوس " (۲۰۰ - ۱۲۰ ق. م.) نیز از اقوامی که در قسمت هایی از آذربایجان کنونی زندگی می کردند و به نام " کورتییوی " یا " کورتیای " خوانده می شدند، یاد می کند. " استرابون " و " لیوی " می گویند که این اقوام در فارس نیز ساکن بوده اند. چنانکه در زمان ساسانیان و اوایل اسلام چادرنشینان کوهستان های فارس را کرد می خواندند. اگر تاریخ اقوام کرد در پیش از اسلام تاریک و مبهم است، تاریخ آنان در پس از اسلام در پرتو تالیفات مورخان تا اندازه ای روشن تر است، ولی در این دوره هم، چون از کرد به طور فرعی و ثانوی - ضمن اخبار ممالک اسلامی- سخن به میان آمده، درباره تاریخ این قوم به طور اساسی و مستمر مطلب کاملی نوشته نشده است و فقط در دوره صفوی نخستین کتاب مهم درباره قوم کردبه زبان فارسی تدوین شده که همان " شرفنامه بدلیسی " است. شاه اسماعیل اول - مؤسس سلسله صفویه - به علت این که کردها پیرو مذهب تسنن بودند، چندان روابط حسنه ای با آنها نداشت. در مقابل، سلاطین عثمانی در تقویت هرچه بیشتر کردها می کوشیدند. در دوره صفویه دولت ایران به قسمت وسیعی از کردستان آن روز تسلط داشت که دامنه های شرقی کوه های زاگرس را در بر می گرفت. با تشکیل سلسله زندیه، برای نخستین بار در تاریخ ایران سلسله ای کردنژاد به سلطنت رسید. در اواخر سلسله زندیه نیز طایفه دنبلی که یکی از طوایف بزرگ کرد بود، قسمتی از آذربایجان غربی را در تصرف داشتند و مرکز حکومت و قدرت آنها شهر خوی بود. در قرن نوزدهم میلادی بارها کردها در خاک عثمانی میل باطنی خود را برای رسیدن به استقلال و تشکیل دولتی کردزبان ظاهر کردند. در سال ۱۸۷۸ میلادی، شیخ عبیدالله نقشبندی به فکر تأسیس کردستان مستقل تحت حمایت دولت عثمانی افتاد. در سال ۱۸۸۰ میلادی طرفداران وی، اطراف ارومیه، ساوجبلاغ، مراغه و میاندوآب را به تصرف خود درآوردند و سپاهیان ایران به زحمت توانستند این آشوب را دفع کنند. در سال ۱۹۴۶ میلادی، قاضی محمد، همزمان با حضور قوای متفقین در ایران و حمایت دولت روسیه شوروی از او، جمهوری خلق کردستان را که مرکز آن مهاباد بود، تشکیل داد. پس از تخلیه کامل ایران از قوای متفقین و اعزام ارتش دولت مرکزی به نواحی آذربایجان و کردستان، این شورش و جمهوری ناشی از آن نیز از هم متلاشی گردید. آب و هوای استان در ناحیه شمالی؛ آب و هوای نسبتا سرد و در نواحی جنوبی معتدل کوهستانی است و دارای فلات های مرتفع و خشک و دشت های حاصلخیز؛ مانند دشت مریوان، دشت اوباتو، دشت ئیلاق یا دهگلان، دشت قروه و دشت کامیارن است. کردستان‌ تحت‌ دو عامل‌ بارز خشکی‌ تابستان‌ و سرمای‌ زمستان‌ کوهستان‌ها قرار دارد. بخش‌ وسیعی‌ از استان‌ در شرایط‌ آب‌ و هوای‌ کوهستانی‌ سرد و مدیترانه‌ای‌ با باران‌ بهاره‌ قرار دارد. آب‌ و هوای‌ کردستان‌ در تجزیه‌ خاک‌، رویش‌ گیاه‌، گسترش‌ علف‌زار، شرایط‌ مساعد توسعه‌ دیم‌زار، مناطق‌ و معیشت‌ شبانی‌ و گله‌داری‌ و گسترش‌ جنگل‌ و باغ‌داری‌ نقشی‌ تعیین‌ کننده‌ دارد. میزان‌ بارندگی‌ در استان‌ کردستان‌ از غرب‌ به‌ شرق‌ کاهش‌ می‌یابد. دلیل‌ این‌ امر وجود دیواره‌ کوهستانی‌ ناحیه‌ است‌ که‌ از نفوذ جریان‌هایی‌ که‌ از غرب‌ به‌ فلات‌ وارد می‌شود جلوگیری‌ می‌کند. ● مریوان مریوان‌ مرکز شهرستانی‌ به‌ همین‌ نام‌ است‌ که‌ از شمال‌ به‌ شهرستان‌ سقز، از شرق‌ و جنوب‌ شرقی‌ به‌ شهرستان‌ سنندج‌، از جنوب‌ به‌ بخش‌ نوسود از شهرستان‌ پاوه‌ و از غرب‌ و شمال‌ غربی‌ به‌ خاک‌ عراق‌ محدود است‌. شهر مریوان‌ در ۱۲۵ کیلومتری‌ شمال‌ غربی‌ سنندج‌ قرار دارد. سابقه‌ مریوان‌ به‌ پیش‌ از اسلام‌...

استان کردستان با وجود جاذبه های فراوان طبیعی، تاریخی و فرهنگی از نظر گردشگری در سال های گذشته ناشناخته مانده است و بسیاری از مردم ایران از زیبایی های این خطه از کشور عزیزمان اطلاع چندانی ندارند. استان غربی کشورمان که با استان کردستان عراق همسایه بوده و مردم غیور و مهمان نواز کرد را در خود پرورش داده است. مجموعه پارک تفریحی آبیدر که یکی از بزرگترین سینماهای روباز جهان را در خود جای داده است، عمارت خسرو آباد و وکیل شهر سنندج، قرآن تاریخی روستای نگل مریوان، منطقه اورامان و روستای دلفریب اورامانات که به هزار ماسوله شهرت دارد بخشی از جاذبه های این دیار را تشکیل می دهند. غار باستانی کرفتو در دیواندره، روستای پالنگان در شهرستان کامیاران و آبشار کویله هم زیبایی های کردستان را تکمیل می کنند. در کنار اینها، صنایع دستی و آداب و رسوم ویژه و جذاب مردم این خطه از کشورمان نشان از فرهنگ دوست داشتنی و غنی آنها دارد و ه از کلاش مریوان که در فهرست صنایع دستی جهانی قرار گرفته است تا لباس های رنگارنگ و شاد کُردی که جلوه ای چشم نواز به شهرها و روستاهای این استان می دهد. مراسم های پیرشالیار، نوروزگاه و کوسه گردی به مناسبت آغاز سال نو جذابیت های سفر به این منطقه از ایران را چند برابر می کند. مقصد سفرمان دریاچه نیلگون زریوار مریوان است؛ یکی از بزرگترین دریاچه های آب شیرین ایران که سفر به کردستان بدون تماشا و دمی استراحت در کنار آن معنایی ندارد. همراه کارناوال شوید تا شما را با یکی از زیبایی های بی تکرار ایران عزیزمان بیشتر آشنا کنیم معرفی دریاچه زریوار مریوان | از بزرگترین دریاچه های آب شیرین ایران دریاچه زریوار یا آن گونه که محلی ها آن را می شناسند تالاب آب شیرین زریبار، در استان زیبای کردستان و در فاصله 3 کیلومتری غرب شهرستان مریوان قرار گرفته است. دریاچه ای که یکی از بزرگترین دریاچه های آب شیرین ایران به شمار می آید و از معروفترین و زیباترین جاذبه های طبیعی غرب کشور محسوب می شود. ارتفاع دریاچه از سطح دریا 1285 متر است و دور تا دور آن با کوه هایی زیبا از درختان و مراتع احاطه شده است که جلوه ای منحصر به فرد به این دریاچه می دهند. طول این دریاچه 5 و عرض آن 1.6 کیلومتر و عمق آن به طور متوسط در حدود 3 متر (بین 2 تا 5.5 متر) است و همین موضوع باعث شده تا بتوان به راحتی بر روی آن قایقرانی کرد. آب دریاچه زریوار از چشمه های جوشانی که در کف آن قرار دارد و همچنین از آب باران و برف، تامین می شود. این تالاب به دلیل شرایط مناسبی که دارد پذیرای گیاهان و حیوانات مختلفی ست و فعالیت های پرنده نگری و ماهیگیری در آن رونق دارد. تالاب زریبار یکی از منحصر به فردترین دریاچه های آب شیرین جهان به شمار می رود و شرایط کلی یک تالاب بین المللی را دارد. این دریاچه در تاریخ بیستم بهمن 1389 با شماره 102 در فهرست میراث طبیعی ایران به ثبت رسیده است. همچنین این تالاب از سال 1388 به عنوان پناهگاه حیات وحش تحت نظر سازمان محیط زیست قرار دارد. بستر مناسب دریاچه زریوار و وجود گونه های مختلف ماهی در این پهنه آبی، باعث شده تا ماهیگیری در اینجا به یکی از تفریح های جذاب تبدیل شود. بسیاری از صبح زود برای صید ماهی راهی تالاب می شوند تا بتوانند شانس شان را امتحان کنند و دست پر به خانه بازگردند. محیط خوب دریاچه زریوار برای ماهیگیری باعث شد تا این مکان میزبان نخستین جشنواره بین المللی گردشگری ورزشی و ماهیگیری در اردیبهشت ماه امسال (1397) با حضور شرکت کنندگان 9 کشور خارجی باشد فضای سرسبز اطراف دریاچه، قرارگیری آن در میان کوه ها و دشت ها، محصور بودنش در میان نیزارها و گستره آبی آن منظره ای تماشایی را خلق کرده است. اگر ذره ای خلاقیت به خرج دهید و صبور باشید می توانید عکس ها و تصاویر زیبایی از سفر به زریوار ثبت کنید. تالاب زریبار 4- پرنده نگری تالاب زریبار محل زندگی تعداد زیادی از پرنده های بومی و مهاجر است. همین موضوع باعث شده تا اینجا به عنوان یکی از محل های مناسب پرنده نگری در غرب ایران شناخته شود. اردک سرحنایی و سرسبز، بوتیمار بزرگ و کوچک، انواع چنگر، پرستو های دریایی، کاکایی ها، حواصیل خاکستری، خوتکا، لک لک های مهاجر و پرندگان شکاری همچون سنقر تالابی و دلیچه از جمله پرنده هایی هستند که می توانید با کمک ابزار مناسب پرنده نگری و کمی صبر و حوصله به تماشای آنها بنشینید. با استفاده از لینک زیر هم می توانید اطلاعات بیشتری در این...