Khajoo Bridge — Attraction in Isfahan

Khaju Bridge (Persian: پل خواجو ‎‎ Pol-e Khāju) is a bridge in the province of Isfahan, Iran, which has been described as the finest in the province.1] It was built by the Persian Safavid king, Shah Abbas II around 1650, on the foundations of an older bridge. Serving as both a bridge, and a dam (or a weir), it links the Khaju quarter on the north bank with the Zoroastrian quarter across the Zayandeh River. Although architecturally functioning as a bridge and a weir, it also served a primary function as a building[2] and a place for public meetings.[1] This structure was originally decorated with artistic tilework and paintings, and served as a teahouse. In the center of the structure, a pavilion exists inside which Shah Abbas would have once sat, admiring the view.[1] Today, remnants of a stone seat is all that is left of the king's chair. This bridge is one of the finest examples of Persian architecture at the height of Safavid cultural influence in Iran. In words of Upham Pope and Jean Chardin, Khaju bridge is "the culminating monument of Persian bridge architecture and one of the most interesting bridges extant...where the whole has rhythm and dignity and combines in the happiest consistency, utility, beauty, and recreation."[3]

Khaju Bridge has 23 arches and is 133 metres long and 12 metres wide. The pass way of the bridge is 7.5 meters wide, made of bricks and stones with 21 larger and 26 smaller inlet and outlet channels. The pieces of stone used in this bridge are over 2 meters long and the distance between every channel and the ceiling base is 21 meters. The existing inscriptions suggest that the bridge was repaired in 1873.

Khaju is one of the bridges that regulate the water flow in the river because there are sluice gates under the archways over the river. When the sluice gates are closed, the water level behind the bridge is raised to facilitate the irrigation of the many gardens along the river upstream of this bridge.

On the upper level of the bridge, the main central aisle was utilized by horses and carts and the vaulted paths on either side by pedestrians. Octagonal pavilions in the center of the bridge on both the down and the upstream sides provide vantage points for the remarkable views. The lower level of the bridge may be accessed by pedestrians and remains a popular shady place for relaxing.

Iranian architects have raised concerns about damage inflicted on the bridge during recent "improvement program" renovations, citing, among other problems, the destruction of the original stepped base of the bridge, alterations made to the riverbed, and the removal from the bridge of stone blocks with Safavid-era inscriptions.[4

Mausoleum of Arthur Pope and his wife Phyllis Ackerman is...

It was built by the Persian Safavi king, Shah Abbas IIaround 1650, on the foundations of an older bridge. Serving as both a bridge, and a dam or weir, it links the Khaju quarter on the north bank with the Zoroastrian quarter across the Zayandeh River. Although architecturally functioning as a bridge and a weir, it also served a primary function as a building and a place for public meetings.This structure was originally decorated with artistic tilework and paintings, and served as a teahouse. In the center of the structure, a pavilion exists inside which Shah Abbas would have once sat, admiring the view.Today, remnants of a stone seat is all that is left of the king's chair.Khaju Bridge has 23 arches and is 133 metres long and 12 metres wide. The pass way of the bridge is 7.5 meters wide, made of bricks and stones with 21 larger and 26 smaller inlet and outlet channels. The pieces of stone used in this bridge are over 2 meters long and the distance between every channel and the ceiling base is 21 meters. The existing inscriptions suggest that the bridge was repaired in 1873. Khaju is one of the bridges that regulate the water flow in the river because there are sluice gates under the archways over the river. When the sluice gates are closed, the water level behind the bridge is raised to facilitate the irrigation of the many gardens along the river upstream of...

پل خواجو اصفهان یکی از مشهورترین آثار تاریخی شهر اصفهان می باشد. این پل در سال ۱۰۶۰ هجری قمری بر روی رودخانه پر آب شهر تاریخی اصفهان به نام زاینده رود احداث گردیده است. در زمان قدیم پل خواجو محل عبوری برای عابران و کالسکه ها بوده است. با گذشت زمان و ورود خودروها، پل خواجو همانند بقیه پل ها محل گذری برای اتومبیل ها نیز محسوب شد. اما با توجه به آسیب های احتمالی به این اثر ارزشمند تاریخی به علت تردد بیش از حد، راه برای عبور وسایل نقلیه بسته شد و اکنون تنها عابران پیاده می توانند بر روی آن عبور و مرور داشته باشند. پل خواجو دارای ارزش های گردشگری متنوعی می باشد و در راستای این امر برای بازدیدکنندگان تجربه ای تاریخی، تفریحی و… فراهم می کند. اهمیت این پل در حدی است که برخی از شاعران نیز در آثار خود از آن یاد کرده اند.

بستر پل خواجو اصفهان

تاریخچه پل خواجو اصفهان

پل خواجو از جمله زیباترین بناهای تاریخی ایران در دوره حکومت صفویان بر روی رودخانه زاینده رود اصفهان به دستور شاه عباس دوم ساخته شده است. نام های دیگر پل خواجو عبارتند از: پل شاه، بابا رکن الدین، حسن آباد، شاهی و شیراز. این بنا در بخش شرقی پل سی و سه پل که از آثار تاریخی دیگر اصفهان می باشد، بنا شده است و چیزی در حدود ۱۸۰۰ متر با آن فاصله دارد.

علت نامگذاری این پل واقع شدن در محله خواجو اصفهان است. همچنین ناگفته نماند که خواجو تحریفی از لغت خواجه می باشد که به دلیل احترام به خواجه های دوران صفوی است. پل خواجو در انتهای خیابان کمال اسماعیل اصفهان بنا شده است.

پیش از ساخت پل خواجو، در محل آن پل دیگری به نام حسن بیگ و متعلق به دوران تیموری وجود داشت. شاه عباس دستور تخریب آن را داد و پل خواجوی فعلی بر روی ویرانه های آن ساخته شد.

طبق تحقیقات به عمل آمده توسط تاریخ شناسان، هدفی که شاه عباس دوم از ساخت این پل در نظر داشته، ایجاد اتصال میان محله خواجو با تخت فولاد و راه شیراز بوده است. پس از ساخت این پل تصمیم بر آن شد که از پل به عنوان سد نیز استفاده شود. نقل شده است که خانواده شاه در ساختمانی در میان پل که به بیگلربیگی شهرت داشته و اقامتگاه موقتی محسوب می شده است، لحظات بی نظیری را داشته اند.

در بخش شرقی و غربی میان پل یک بنا با تزئینات نقاشی می بینیم و این مکانی برای دیدن مسابقات شنا و قایق رانی بوده است که پادشاهان و درباریان در آنجا به نظاره می پرداختند.

پل خواجو اصفهان

معماری پل خواجو اصفهان

سبک معماری، کاشی کاری و نقاشی پل خواجو در نوع خود شاهکاری جهانی است که چشم همه بینندگان را به خود جلب می نماید. عرض پل خواجو ۱۳۳ متر بوده و پهنایی برابر ۱۲ متر دارد. پل خواجو از یک طرف توسط پله هایی با رودخانه زاینده رود مجاور است. تعداد این پله ها ۱۱ عدد بوده و مردم با نشستن بر روی این پله ها فضای نشاط آوری برایشان فراهم می شود. این پل دارای ۲۴ دهانه است و دو مجسمه شیر سنگی در ضلع شرقی اش می باشد. طبق نظری از محققان این دو شیر ساخته شده در دوره حکومت صفویان به منزله نشانی از سپاهیان بختیاری اصفهان بوده است. روی بدنه این شیرها نشانه هایی از ورزش های باستانی حکاکی شده است.

پل خواجو در قدیم یک سدبند نیز محسوب می شد. به گفته پروفسور اپهام پوپ یکی از بزرگترین ایرانشناسان آمریکائی که تحقیقات زیاد و ارزشمندی برای تاریخ و هنر ایران نموده است، “در ساخت پل خواجو به عقیده خارجیانی که از آن دیدن کرده اند؛ ضرب آهنگی از شرافت، عزت، شادترین ابزار و قوام و شاخصه هایی از سرگرمی و تفریح وجود دارد!”

پل خواجو اصفهان

پل خواجو را به نحوی معماری نموده اند که توانایی کنترل جریان آب را به خوبی داشته باشد به ویژه که این پل درگذشته نوعی سد بند هم بوده است. این کنترل آب به واسطه باز و بسته کردن دریچه ای که برای آن ساخته شده، اتفاق می افتاد. زمانی که دریچه های سد بسته می شد آب پشت سد بالاتر قرار می گرفت و در نتیجه این آب برای آبیاری باغ ها و کشتزارها قابل استفاده بود .همچنین از دریاچه ای که از تجمع آب در پشت سد تشکیل می شد برای قایقرانی هم استفاده می کردند. هنگامی که سیلاب به سمت پل می آمد، پل خواجو آب را به‌ طرف تعدادی کانال هدایت می کرد و باعث پخش شدن آب بین آنها می شد. به این ترتیب سیل وارد شهر نشده و خسارتی به بار نمی آورد. علاوه بر آن سفره‌ های آب زیرزمینی هم پر می شدند. کارشناسان معتقدند اگر این کانال ‌ها به وجود نیامده بودند، تاکنون شهر اصفهان به دلیل وقوع سیل ‌های متعدد از بین رفته بود.

در پس زمینه پل خواجو همیشه روایتی بوده است و آن روایت بیان کننده آن است که میزان استحکام پایه های پل خواجو وابسته به میزان آبی است که به آنها می رسد و در نتیجه هرچه آب بیشتری به آن برسد پایه ها مستحکم تر خواهند بود.

پل خواجو در ۱۵ دی ماه ۱۳۱۰ هجری شمسی جزء آثار ملی ایران به ثبت رسید....