Tomb of Ferdowsi
Tomb of Ferdowsi things to do, attractions, restaurants, events info and trip planning
Description
cultural
accessibility
The Tomb of Ferdowsi is a tomb complex composed of a white marble base, and a decorative edifice erected in honor of the Persian poet Ferdowsi located in Tus, Iran, in Razavi Khorasan province.
attractions: Ferdowsi Museum, Tomb of Mohammadreza Shajarian, Tomb of Imam Mohammad Al Ghazali, Tomb of Mehdi Akhavan Sales, restaurants:
Ratings
Description
The Tomb of Ferdowsi is a tomb complex composed of a white marble base, and a decorative edifice erected in honor of the Persian poet Ferdowsi located in Tus, Iran, in Razavi Khorasan province.
Plan your stay
Posts
آرامگاه فردوسی محل خاکسپاری حکیم ابوالقاسم فردوسی در توس است. این بنا بهدست هوشنگ سیحون برپایهٔ طرح پیشین کریم طاهرزاده بهزاد، با اندکی تغییر در اندازه و تزئینات، طراحی و بازسازی شد. معمار مجری ساختمان حسین لرزاده، و حسین حجارباشی زنجانی و تقی درودیان مباشر ساخت این بنا بودند. آرامگاه فردوسی در سال ۱۳۱۳ ه.ش برابر با ۱۹۳۴ م گشوده شد. آرامگاه فردوسی بارها ساخته و ویران شده است. در گزارشهایی که در دو سدهٔ اخیر ازسوی پژوهشگران ایرانی و خارجی انجام شدهبود، بنایی محقر و پوشیده از گندمزار بهچشم آمده است. سرانجام در آغاز سدهٔ چهارده خورشیدی و همزمان با ملّیگرایی نوین ایران، تلاشها برای ساخت آرامگاهی شایستهٔ فردوسی ازسر گرفته شد. مساحت کنونی مجموعهٔ آرامگاه نزدیک به شش هکتار و دربردارندهٔ باغ آرامگاه، استخر و تندیسی از فردوسی اثر ابوالحسن صدیقی در جلوی آن، بنای یادبود، ساختمانهای اداری، کتابخانه، موزه، آرامگاه مهدی اخوان ثالث و آرامگاه محمدرضا شجریان است. معماری داخلی بنا نیز دربردارندهٔ کاشیکاریها، نقوش سنگی برجسته از داستانهای شاهنامه و کتیبههایی سنگی از سرودههای فردوسی و دیگران است. این بنا در تاریخ ۱۸ آذر ۱۳۵۴ با شمارهٔ ثبت ۱۱۷۶ بهعنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. مجموعهٔ فرهنگی باغ آرامگاه فردوسی در توس و در ۲۵ کیلومتری شمالغربی شهر مشهد، میان دو روستای طوس سفلی و اسلامیه در مسیری منشعب از بزرگراه مشهد–قوچان، نزدیک به شهر تاریخی تابران و بقعهٔ تاریخی هارونیه قرار دارد. روستای پاژ زادگاه فردوسی در ۲۸ کیلومتری شرق آرامگاه فردوسی است. چنانکه مشهور است، پیکر فردوسی را به دلیل شیعه بودن به گورستان راه ندادند و بهناچار او را در باغ خودش واقع در شهر تابران طوس، نزدیک به دروازهٔ شرقی رزان به خاک سپردند. آرامگاه او زیارتگاه اهل دانش و معرفت بود و باآنکه بارها آن را با خاک یکسان کردند از نو ساخته میشد. گزارشی نهچندان درست از «پیشگفتار بایسنقری» ساختن نخستین بنا بر مدفن فردوسی را به ارسلان جاذب، سپهسالار سلطان محمود غزنوی و حاکم طوس در زمان فردوسی، نسبت داده که یاد او در دیباچهٔ شاهنامه آمده است. بهخاطر ارادت به فردوسی بر آرامگاه او قبهای ساخت. نزدیک به صد سال پس از مرگ فردوسی این بنا برپا بود تا این که در ۵۱۰ ه.ق نظامی عروضی از مدفن فردوسی دیدن کرد. به ظاهر در هنگام یورش غزها در سالهای ۵۴۸، ۵۵۲ و ۵۵۳ ه.ق و سپس لشکریان چنگیز و پسرش تولیخان در سالهای ۶۱۷ و ۶۱۸ ه.ق به طوس، هنوز پابرجا بود. چراکه در هنگام حکمرانی گرگوز، امیر مغول (۶۳۸–۶۴۱ ه.ق) برای بنیان قلعهای در طوس، بنای آرامگاه ویران و از مصالح آن برای بنای قلعه بهره بردهشد. سپس در روزگار فرمانروایی غازان خان، امیر ایسن قُتلُغ ساختمانی بر آن برپا کرد و خانقاهی در کنارش ساخت. پیش از پایان ساخت، امیر ایسن قتلغ درگذشت. آرامگاه فردوسی تا حدود نیمهٔ سدهٔ هشتم ه.ق آشکار بود، آنچنانکه در نزهةالقلوب آمده که آرامگاه فردوسی در کنار قبر محمد غزالی و معشوق طوسی و بر جانب شرقی طوس بوده است، بااینکه این نشانی چندان دقیق بهچشم نمیآید. در تذکرةالشعرا گزارش شده که مدفن فردوسی در طوس و کنار بنای عباسیه است که جای او معلوم است. به گمان محیط طباطبایی، «عباس» و «عباسیه» از «آیسن» و «آیس» دگرگونی یافته و گزارش دولتشاه سمرقندی اشاره به همان خانقاهی است که امیر ایسن قتلغ ساختهبود و جایگاه کنونی آن، نزدیک به هشتصد متر با آرامگاه فاصله دارد و به هارونیه شناخته میشود. عبیدالله خان ازبک در یورشهایی که به خراسان و بنا به تعصبی که ضد شیعیان داشت، دستور ویرانی آرامگاه فردوسی را داد. قاضی نورالله شوشتری در دیدار خود از آرامگاه در حدود سال ۱۰۰۰ ه. ق، آن را بهخوبی عیان گزارش کرده که مردمان از همهٔ سرزمینها، بهویژه شیعیان امامی، به دیدار آن میرفتند. ویلیام فریزر مأمور کمپانی هند شرقی، در سال ۱۲۳۶ ه.ق از آن دیدن کرد و در گزارش خود آن را مدفنی محقر با گنبدی کوچک توصیف کرده است. پس از آن، خانیکوف، پژوهشگر و کنسول روس و رئیس هیئت اعزامی به خراسان، در دیدار خود از طوس، نشانی از آرامگاه ندید. اما با نگرش به گزارش لرد کرزن انگلیسی، آرامگاه فردوسی همانگونه که فریزر گزارش کردهبود، تا حدود سال ۱۲۵۴ ه.ش آشکار بوده است، اما پس از آن، گندمزار آن را پوشاند. ژوکوفسکی هم در سال ۱۸۹۰ م آن را در زیر تپهای پوشیده با آجر و قطعههای کاشی گزارش کرده است. بعدها هنگامیکه عبدالوهاب آصفالدوله والی خراسان بود، از سوی ناصرالدینشاه به جستجوی آرامگاه مأمور شد و با راهنمایی چند فرانسوی که از طوس دیدن کردهبودند، موفق به یافتن آرامگاه شد و با نگرش به ساخت بنایی شایسته در آینده، بهطور موقت دو اتاق بر آن ساخت.
ali mojahedali mojahed
10
The tomb of Ferdowsi is considered as one of the most honorable cultural attractions of Iran, which is located in northeastern holy city of Mashhad in Toos garden. Abol'qasim Ferdowsi of Toos is the most prominent epic poet of Iran who is also regarded very highly on a global scale. The literary masterpiece of Ferdowsi is called Shaah'nameh or the book of kings and is actually the longest epic poem in the entire world. Ferdowsi spend thirty years of his life writing this masterpiece which is firmly believed that it was because of this work that Farsi language was saved from demise and oblivion. The tomb edifice is inspired by the tomb of Cyrus the great and is cubic in shape some of whose profiles show inscriptions of Ferdowsi's poems taken the book of kings. Beside the tomb of Ferdowsi, there is a vast pool at the end of which there is the statue of this great epic poet welcoming the visitors. On the northwest of the tomb territory, there is the burial site of another great Iranian contemporary poet, that is, Mehdi Akhavan. Among other spectacular aspects of the tomb is Ferdowsi museum in which cultural and historical items are being kept such as pre-historical stone-made items, various types and versions of the book of kings, and a number of paintings portraying scenes adopted from this masterpiece.
Fatima AkhoondiFatima Akhoondi
30
حکیم ابوالقاسم فردوسی (Ferdowsi) در سال 329 هجری قمری در روستای پاژ شهرستان طوس چشم به جهان گشود. کنیهی این حماسهسرای بزرگ «ابوالقاسم» است و به «فردوسی» شهرت دارد. ابوالقاسم فردوسی از طبقهی دهقانزادهها بود. مردم این طبقه اموال زیادی داشتند و جزو افراد مرفه جامعه بودند. ازاینرو ابوالقاسم امکان تحصیل داشت و در دوران نوجوانی و جوانی، در آسایش و رفاه، کتابهای مشهور آن دوران را مطالعه میکرد. از زندگی شخصی ابوالقاسم فردوسی، مانند زمان ازدواج یا اساتید و معلمان او، اطلاعات دقیقی در دست نیست. اما در مستندات آمده است که فردوسی دو فرزند داشت؛ یک پسر و یک دختر. زمان تولد پسر او سال 359 قمری است و این پسر در زمان حیات فردوسی فوت کرد. این شاعر حکیم در بخشی از شاهنامه به مرگ فرزند خود و غم فقدان او در قالب چند بیت کوتاه اشاره کرده است. ابوالقاسم فردوسی قبل از سرودن اشعار شاهنامه شعرهای دیگری نیز سروده بود و در میان مردم دوران خود شهرت داشت. اما معروفترین و ماندگارترین اثر ابوالقاسم فردوسی شاهنامه است که از سال 370 یا 371 شروع به سرودن آن کرد. با توجه به عظمت و عمق زیاد اثر حماسی شاهنامه، به نظم درآوردن این کتاب سی سال به طول انجامید. فردوسی در ابتدای سرودن اشعار از تمکن مالی برخوردار بود، اما بهمرور اموال خود را از دست داد و تهیدست شد. کودکی ابوالقاسم فردوسی در دوران سامانیان گذشت. این سلسله برای ادبیات ایران اهمیت زیادی قائل بودند و تا زمانی که حضور داشتند از فردوسی حمایت میکردند، اما در دوران کهنسالی فردوسی سلسلهی غزنویان روی کار آمدند و از اثر ادبی فردوسی استقبال نکردند. در آن دوران، بزرگان خراسان از وی حمایت کردند تا بتواند شاهنامه را به اتمام برساند. ابوالقاسم فردوسی در سال 384 نوشتن شاهنامه را تمام کرد و 16 سال بعد، در 71سالگی، تحریر دوم آن را انجام داد. طبق روایات مختلف و با توجه به اطلاعاتی که در شاهنامه آمده است، فردوسی حدوداً 80 سال عمر کرد و در سال 397 یا 416 هجری قمری چشم از جهان فروبست. آرامگاه حکیم ابوالقاسم فردوسی در بیستکیلومتری شمال غربی مشهد و در شهر طوس واقع شده است. بهغیر از شاهنامه، برخی از شعرهایی که به ابوالقاسم فردوسی نسبت داده میشوند عبارتاند از «مثنوی یوسف و زلیخا» و سرودهای در نکوهش سلطان محمود غزنوی که بهاحتمال زیاد و با توجه به مستندات موجود، این اشعار در حقیقت سرودهی فردوسی نیستند و چون سبک آنها مشابه شاهنامه بوده به این شاعر فقید نسبت داده شدهاند. اطمینان از این مطلب به این علت است که ابوالقاسم فردوسی، حتی در دوران تهیدستی، آزاده بود و اگرچه طبق رسوم دوران، شعرهایی در وصف محمود غزنوی سرود، به این علت که در این سرودهها تملق و اغراق زیادی به چشم نمیخورد، هرگز مورد قبول سلطان محمود غزنوی قرار نگرفت. در آن زمان، شاعران زیادی صرفاً در مدح شاه زبان میراندند و اشعار بااصالت فردوسی جایی در دربار نداشت. حکیم ابوالقاسم فردوسی با مطالعهی داستانهای اساطیری راغب شد که به جمعآوری این داستانها بپردازد و آنها را به نظم دربیاورد. او شاهنامه را از کتاب «شاهنامهی ابومنصوری» نوشتهی ابومنصور معمری اقتباس کرده است. در آن زمان به داستان زندگی پادشاهان «خدای نامه» میگفتند و معمری داستان خدایگان را گردآوری کرده بود. در واقع، شاهنامهی ابومنصوری به نثر بود و فردوسی با تبحر و علم و حکمت خود، آن را به نظم درآورد. همچنین، در کنار داستانهای اسطورهمحور موجود در شاهنامهی ابومنصوری، حکیم ابوالقاسم فردوسی طوسی تلاش کرد ایران پیش از اسلام و ایران پس از اسلام و تغییرات ایجادشده در تاریخ و رفتار و منش مردم آن دوران را در کتاب خود بگنجاند. بهاینترتیب، شاهنامه به برجستهترین اثر حماسی به زبان پارسی در جهان تبدیل شد. برخی معتقدند که داستانهای ابوالقاسم فردوسی افسانهاند. در حالی که اساس داستانهای فردوسی بر پایهی خرد است. این شاعر بزرگ، به علت طبقهی اجتماعی خود، دربارهی ادیان و آیینهای مختلف ایرانی اطلاعات کافی داشت و همچنین با خردمندان بزرگ عربزبان در ارتباط بود و با نگاهی روشنگرانه به مسائل اجتماعی، مذهبی و سیاسی میپرداخت. اینکه اساتید و آموزگاران فردوسی چه کسانی بودند و فردوسی این سخنوری و داستانپردازی ناب را از چه کسانی الهام گرفته در هیچ سندی نیامده است اما مسلم است که مطالعات ابوالقاسم فردوسی بیشتر پیرامون تاریخ و داستانهای کهن بوده است. او با تصویرسازیهای بکر، این داستانها را به ملموسترین حالت روایت کرده است. بهگونهای که کلام او پس از اینهمه سال هنوز تازگی دارد.
morteza malekshahimorteza malekshahi
00
"آرامگاه فردوسی " باغ آرامگاه فردوسی بسیار بزرگ و زیبا و تمیز بود. کافه و رستوران و فروشگاه داخل باغ وجود دارد. در کل بسیار جذاب بود توضیحات آرامگاه : آرامگاه فردوسی محل خاکسپاری حکیم ابوالقاسم فردوسی در توس است. این بنا بهدست هوشنگ سیحون برپایهٔ طرح پیشین کریم طاهرزاده بهزاد، با اندکی تغییر در اندازه و تزئینات، طراحی و بازسازی شد. معمار مجری ساختمان حسین لرزاده، و حسین حجارباشی زنجانی و تقی درودیان مباشر ساخت این بنا بودند. آرامگاه فردوسی در سال ۱۳۱۳ ه.ش برابر با ۱۹۳۴ م گشوده شد. چنانکه مشهور است، پیکر فردوسی را به دلیل شیعه بودن به گورستان راه ندادند و بهناچار او را در باغ خودش واقع در شهر تابران طوس، نزدیک به دروازهٔ شرقی رزان به خاک سپردند. آرامگاه او زیارتگاه اهل دانش و معرفت بود و باآنکه بارها آن را با خاک یکسان کردند از نو ساخته میشد. گزارشی نهچندان درست از «پیشگفتار بایسنقری» ساختن نخستین بنا بر مدفن فردوسی را به ارسلان جاذب، سپهسالار سلطان محمود غزنوی و حاکم طوس در زمان فردوسی، نسبت داده که یاد او در دیباچهٔ شاهنامه آمدهاست. بهخاطر ارادت به فردوسی بر آرامگاه او قبهای ساخت. نزدیک به صد سال پس از مرگ فردوسی این بنا برپا بود تا این که در ۵۱۰ ه.ق نظامی عروضی از مدفن فردوسی دیدن کرد. به ظاهر در هنگام یورش غزها در سالهای ۵۴۸، ۵۵۲ و ۵۵۳ ه.ق و سپس لشکریان چنگیز و پسرش تولیخان در سالهای ۶۱۷ و ۶۱۸ ه.ق به طوس، هنوز پابرجا بود. چراکه در هنگام حکمرانی گرگوز، امیر مغول (۶۳۸–۶۴۱ ه.ق) برای بنیان قلعهای در طوس، بنای آرامگاه ویران و از مصالح آن برای بنای قلعه بهره بردهشد. سپس در روزگار فرمانروایی غازان خان، امیر ایسن قُتلُغ ساختمانی بر آن برپا کرد و خانقاهی در کنارش ساخت. پیش از پایان ساخت، امیر ایسن قتلغ درگذشت. آرامگاه فردوسی تا حدود نیمهٔ سدهٔ هشتم ه.ق آشکار بود، آنچنانکه در نزهةالقلوب آمده که آرامگاه فردوسی در کنار قبر محمد غزالی و معشوق طوسی و بر جانب شرقی طوس بودهاست، بااینکه این نشانی چندان دقیق بهچشم نمیآید. در تذکرةالشعرا گزارش شده که مدفن فردوسی در طوس و کنار بنای عباسیه است که جای او معلوم است. به گمان محیط طباطبایی، «عباس» و «عباسیه» از «آیسن» و «آیس» دگرگونی یافته و گزارش دولتشاه سمرقندی اشاره به همان خانقاهی است که امیر ایسن قتلغ ساختهبود و جایگاه کنونی آن، نزدیک به هشتصد متر با آرامگاه فاصله دارد و به هارونیه شناخته میشود. عبیدالله خان ازبک در یورشهایی که به خراسان و بنا به تعصبی که ضد شیعیان داشت، دستور ویرانی آرامگاه فردوسی را داد.قاضی نورالله شوشتری در دیدار خود از آرامگاه در حدود سال ۱۰۰۰ ه. ق، آن را بهخوبی عیان گزارش کرده که مردمان از همهٔ سرزمینها، بهویژه شیعیان امامی، به دیدار آن میرفتند. ویلیام فریز مأمور کمپانی هند شرقی، در سال ۱۲۳۶ ه.ق از آن دیدن کرد و در گزارش خود آن را مدفنی محقر با گنبدی کوچک توصیف کردهاست. پس از آن، خانیکوف، پژوهشگر و کنسول روس و رئیس هیئت اعزامی به خراسان، در دیدار خود از طوس، نشانی از آرامگاه ندید. اما با نگرش به گزارش لرد کرزن انگلیسی، آرامگاه فردوسی همانگونه که فریزر گزارش کردهبود، تا حدود سال ۱۲۵۴ ه.ش آشکار بودهاست، اما پس از آن، گندمزار آن را پوشاند. ژوکوفسکی هم در سال ۱۸۹۰ م آن را در زیر تپهای پوشیده با آجر و قطعههای کاشی گزارش کردهاست. بعدها هنگامیکه عبدالوهاب آصفالدوله والی خراسان بود، از سوی ناصرالدینشاه به جستجوی آرامگاه مأمور شد و با راهنمایی چند فرانسوی که از طوس دیدن کردهبودند، موفق به یافتن آرامگاه شد و با نگرش به ساخت بنایی شایسته در آینده، بهطور موقت دو اتاق بر آن ساخت. محمدتقی بهار در ۱۳۱۸ ه.ق از آن بازدید کرده و آن را «زمینهٔ آمادهای برای بنا» یافتهبود. او در سال ۱۳۰۲ ه.ش (۱۳۴۱ ه.ق) در مقالهای آرامگاه را سکویی بیسقف و محصور توصیف کردهبود
mahdi shorgashtimahdi shorgashti
90
آرامگاه فردوسی محل خاکسپاری حکیم ابوالقاسم فردوسی در توس است. این بنا بهدست هوشنگ سیحون برپایهٔ طرح پیشین کریم طاهرزاده بهزاد، با اندکی تغییر در اندازه و تزئینات، طراحی و بازسازی شد. معمار مجری ساختمان حسین لرزاده، و حسین حجارباشی زنجانی و تقی درودیان مباشر ساخت این بنا بودند. آرامگاه فردوسی در سال ۱۳۱۳ ه.ش برابر با ۱۹۳۴ م گشوده شد. آرامگاه فردوسی بارها ساخته و ویران شدهاست. در گزارشهایی که در دو سدهٔ اخیر ازسوی پژوهشگران ایرانی و خارجی انجام شدهبود، بنایی محقر و پوشیده از گندمزار بهچشم آمدهاست. سرانجام در آغاز سدهٔ چهارده خورشیدی و همزمان با ملّیگرایی نوین ایران، تلاشها برای ساخت آرامگاهی شایستهٔ فردوسی ازسر گرفته شد. مساحت کنونی مجموعهٔ آرامگاه نزدیک به شش هکتار و دربردارندهٔ باغ آرامگاه، استخر و تندیسی از فردوسی اثر ابوالحسن صدیقی در جلوی آن، بنای یادبود، ساختمانهای اداری، کتابخانه، موزه، آرامگاه مهدی اخوان ثالث و آرامگاه محمدرضا شجریان است. معماری داخلی بنا نیز دربردارندهٔ کاشیکاریها، نقوش سنگی برجسته از داستانهای شاهنامه و کتیبههایی سنگی از سرودههای فردوسی و دیگران است. این بنا در تاریخ ۱۸ آذر ۱۳۵۴ با شمارهٔ ثبت ۱۱۷۶ بهعنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیدهاست. مجموعهٔ فرهنگی باغ آرامگاه فردوسی در توس و در ۲۵ کیلومتری شمالغربی شهر مشهد، میان دو روستای طوس سفلی و اسلامیه در مسیری منشعب از بزرگراه مشهد–قوچان، نزدیک به شهر تاریخی تابران و بقعهٔ تاریخی هارونیه قرار دارد. روستای پاژ زادگاه فردوسی در ۲۸ کیلومتری شرق آرامگاه فردوسی است. ساختار آرامگاه چهارگوشه است و مساحت آن ۱۰۴۳ مترمربع است. ساختمان از هر سو دارای پلکان است. ساختمان بنا بهشکل مکعبی ساده با بلندی ۱۸ متر بر سکویی جای دارد. این مکعب از هفت مکعب کوچکتر و برهم نهاده ساخته شدهاست. مکعب نخست با طول ۲۸ متر و بلندی ۱/۷۰ متر سکویی است که پایهٔ بنیادین بنا را میسازد. این مکعب با عرض چهار متر پیرامون بنا را دور میزند. مکعب دوم به طول ۲۰ متر و عرضی نزدیک به دو متر پیادهرویی را شکل میدهد. در سمت غربی آن دری است که پیش از بازسازی، ورودی اتاق مدفن بود و در سمت شرقی نیز دریچهای بود که پس از بازسازی و انتقال مدفن به زیرزمین، بسته شد. مکعب سوم با اندازههای ۱۵×۱۵ متر و مکعب چهارم با اندازههای ۱۳×۱۳ متر و هرکدام با بلندی نزدیک به ۱/۷۰ و با یک متر فاصله از یکدیگر و با لبهها و قرنیزهای تزیینی رویهم گذارده شدهاند. بر دیوارهٔ جنوبی مکعب چهارم کتیبهای است که ساخت بنا و بزرگداشت فردوسی را ازسوی انجمن آثار ملی گزارش میکند. مکعب پنجم با بلندای نزدیک به ۱۰ متر نمای کلی آرامگاه را دربردارد. بر چهار لوح مرمرین بهاندازهٔ ۴×۱/۵ در چهارسوی نمای مکعب، سرودههایی از شاهنامه تراشیده شده که هرکدام دوازده بیت دربردارد. بر دوسوی هر کتیبه، دو ستون و هر کنج مکعب نیز یک ستون جای دارد که درمجموع دوازده ستون را شکل میدهند. بلندای پایه و سرستونهای کنج ۷/۵ متر است. پیرامون کتیبهها با نقوشی به شیوهٔ هخامنشی آراسته شدهاست. سرستونها به شکل دو سر گاوِ بههمچسبیده، نگاهدارندهٔ قرنیزها و لبههای تزیینی هستند. بر فراز و پیشانی مکعب در سوی جنوب، نشان فروهر تراشیده شدهاست. مکعبهای پسین، مکعب ششم به بلندی ۱/۸۰ و طول ۶ متر و مکعب هفتم — که بام آرامگاه است — به بلندای یک متر و طول ۴ متر بر روی یکدیگر جای دارند. سازهٔ آرامگاه یادآور زیگوراتهای باستانی است که هم استواری و ایستایی دارد و هم حرکت به سمت بالا را نشان میدهد و از نخستین ساختمانهایی است که با گرایش به معماری ایران باستان ساخته شدهاست.
mostafa mosavimostafa mosavi
130
Ferdowsi, the renowned Persian poet, has his grand mausoleum situated in the vicinity of Mashhad, a city in Iran. His magnificent tomb stands as a testament to his enduring legacy. Ferdowsi's poetic works are characterized by their epic nature, captivating readers with tales of heroism, valor, and mythical realms. His verses resonate with passion, weaving vivid narratives that transport the audience to a world of ancient Persian legends and timeless glory. Ferdowsi's contributions to Persian literature have left an indelible mark, inspiring generations and preserving the rich cultural heritage of Iran.
Pouria ParhizkarPouria Parhizkar
50
Nearby Attractions Of Tomb of Ferdowsi
Ferdowsi Museum
Tomb of Mohammadreza Shajarian
Tomb of Imam Mohammad Al Ghazali
Tomb of Mehdi Akhavan Sales
Ferdowsi Museum
4.4
(65)Click for details
Tomb of Mohammadreza Shajarian
4.8
(62)Click for details
Tomb of Imam Mohammad Al Ghazali
4.1
(39)Click for details
Tomb of Mehdi Akhavan Sales
4.7
(36)Click for details