خیابان ولی‌عصر یا خیابان پهلوی بلندترین خیابانِ درختکاری شده تهران و همچنین بلندترین خیابان خاورمیانه با درازای ۱۸ کیلومتر است که از میدان راه‌آهن در میانهٔ جنوبی تهران آغاز شده و به میدان تجریش در منطقهٔ شمیران در شمال تهران می‌رسد.[۱]



خیابان ولیعصر در حال حاضر

نام اولیهٔ آن «جادهٔ مخصوص پهلوی» بود و تا پیش از انقلاب ۱۳۵۷، «خیابان پهلوی» نامیده می‌شد. پس از پیروزی انقلاب[۲] این خیابان به «خیابان مصدق» تغییر نام یافت، اما پس از حدود دو سال و نیم و در پی وقایع خرداد ۱۳۶۰ و حذف مخالفان جمهوری اسلامی، این خیابان به صورت رسمی به «خیابان ولی‌عصر» تغییر نام یافت.[۳][۴]

در سال ۱۳۱۸[۵] سرتاسر خیابان از دو سوی آن با ۱۸هزار درخت چنار پوشیده شده‌بود، اما درسال ۱۳۹۷ پیروز حناچی شهردار تهران چنارهای باقیمانده را ۱۵هزار و در شهریور ۱۳۹۸ زهرا صدراعظم نوری عضو کمیسیون محیط زیست شورای شهر این تعداد را ۸هزار چنار اعلام کردند.[۶][۷]

بسیاری از مراکز خرید بزرگ، پارک‌های عمومی، رستوران‌ها، موزه‌ها، مراکز فرهنگی و دفاتر ملی و بین‌المللی در این خیابان قرار دارند. این خیابان هم‌چنین از کانون‌های سنتی خرید تهران است و بوستان‌های بزرگ ملت و ساعی در کنارهٔ این خیابان جای دارند.[۸] بخش بزرگی از خط سه متروی تهران از زیر خیابان ولیعصر می‌گذرد.[۵] خیابان ولیعصر در ۷ دی ۱۳۹۰ ثبت ملی شد.[۹]

قرار داشته است که مابین تقاطع با خیابان قزوین تا تقاطع با خیابان انقلاب کنونی می‌باشد. از تقاطع خیابان قزوین تا میدان منیریهٔ کنونی خیابان باغ جنت، از میدان منیریه تا تقاطع خیابان امام خمینی کنونی خیابان امیریه، از تقاطع خیابان امام خمینی تا تقاطع خیابان پاستور کنونی خیابان باغ انگوری و از تقاطع خیابان پاستور تا خیابان انقلاب کنونی خیابان جناب وزیر نامیده می‌شده است. باید توجه داشته محدودهٔ مابین خیابان قزوین و میدان راه‌آهن در دورهٔ ناصرالدین شاه خیابان نبوده است.[۱۰]

احداث جادهٔ مخصوص پهلوی یا همان خیابان پهلوی از سال ۱۳۰۰ ه‍.خ آغاز شد. در آن زمان رضا خان سردارسپه (رضا شاه بعدی) که وزیر جنگ بود تصمیم به احداث این جاده گرفت. همچنین درخت‌کاری اطراف این خیابان و کشیدن نهر برای آبیاری درختان آن نیز از سال ۱۳۰۰ آغاز شد.[۱۱] در سال ۱۳۰۷ خیابان پهلویِ بالا به‌دست «بلدیه تهران» سنگفرش شد و سپس با راهیابی آسفالت به پهنهٔ خیابان‌سازی شهرها، در سال ۱۳۰۹ مجلس شورای ملی قانونی برای ساخت و گسترش خیابان‌های تهران تصویب کرد و پس از آن گام‌های ساخت «جادهٔ مخصوص پهلوی» آغاز شد و برای نخستین بار این خیابان قیرریزی گردید. در سال ۱۳۱۰ خورشیدی ،پیش از آمدن ملک فیصل، پادشاه عربستان به تهران، خیابان الماسیه (باب همایون) و میدان توپخانه و آغاز خیابان لاله‌زار برای نخستین بار آسفالت شد و یک سال پس از آن در سال ۱۳۱۱ خورشیدی، خیابان پهلوی نیز آسفالت شد.

از آنجایی‌که چنار با آب و هوای تهران بسیار سازگار است، در ابتدا دو طرف خیابان پهلوی را چنار کاشتند. همان زمان برای آبیاری آن‌ها در سه‌راه زعفرانیه دو حلقه چاه حفر کردند. عبدالله مستوفی انگیزهٔ ساخت این خیابان را تصمیم رضا شاه برای پیوند دادن کاخ سعدآباد به کاخ مرمر می‌داند. بر اساس کتاب «شرح زندگانی من یا تاریخ اجتماعی و اداری دورهٔ قاجاریه» نوشتهٔ عبدالله مستوفی، در زمان رضاشاه در خیابان پهلوی به فاصلهٔ هر دو متر، یک چنار و بین هر دو چنار یک بوته گل سرخ کاشتند؛ بنابراین در دو سوی مسیر ۱۸ کیلومتری خیابان مجموعاً ۱۸ هزار چنار کاشته شد. البته برخی این تعداد را تا ۲۴ هزار اصله نیز برآورد کرده‌اند. در زمستان ۱۳۱۹ برای نگهداری از درختان پای چنارها را به عمق یک متر و نیم گودبرداری کردند و به جایش کود ریختند. همچنین یک استخر بزرگ هم بین محمودیه و تجریش پی‌کنی کرده بودند که ذخیرهٔ آب برای چنارها فراهم باشد، اما قضایای شهریور ۱۳۲۰ این اقدام را ناتمام گذاشت.[۱۲]