PAN Kunstforum Niederrhein e.V. — Attraction in Emmerich on the Rhine

Vandaag, woensdag 11 juli 2018, sluit ik mijn queeste naar schoonheid in Emmerich af. De afgelopen twee weken ben ik op verschillende plaatsen van deze stad geweest, heb de sfeer geproefd, een paar kerken en musea bezocht, gefietst over de Rijnkade en door het Rijnpark. Ik heb mooie en lelijke dingen gezien, veel soorten mensen ontmoet, oppervlakkige gesprekken maar soms ook heel persoonlijke en diepgaande. Ik heb veel foto’s en reviews gemaakt voor Google Maps, als een soort van persoonlijke opslag van al mijn belevenissen, ervaringen en gedachten. Het houdt me bezig en scherp, het maakt alles wat ik zogenaamd zo serieus onderzoek minder vrijblijvend, ik geniet ervan en misschien hebben andere mensen er ook nog wat aan. Deze laatste dag ga ik eerst naar het PAN Kunstforum, was dat eigenlijk al de hele tijd van plan.

Het is een groot gebouw van vier verdiepingen, oogt industrieel met veel raamwerk, zowat midden in de stad tegenover kantoren en een bank, met parkeerkaart kan ik twee uur gratis parkeren. Ik loop de trap op, eerste verdieping, balie en receptie, ik ben de enige bezoeker, de enige medewerker zit aan zijn lunch, kijkt mij vragend aan, wijst en zegt dat ik kan doorlopen, het is vandaag gratis. Ik snap dat hij graag met zijn eten verder wil en loop door. Een verrassend grote ruimte, betonnen plafond gestut door betonnen palen, sommige zijn beschadigd, er hangen overal posters, de meeste ingelijst. Op een papier lees ik dat PAN de zomerpauze overbrugt met een expositie over kunst- en filmposters van verschillende kunstenaars uit de periode van 1960 tot nu. Onder de titel “in summertime” is deze expositie vanaf vandaag gratis te bezichtigen tot midden september. Dan komt er een nieuwe met Poolse posterkunst. Ik begrijp nu ook dat PAN staat voor Plakatmuseum am Niederrhein oftewel Postermuseum aan de Nederrijn en dat de meeste tentoonstellingen ook daarmee van doen hebben. Een paar keer per jaar heeft men een Kunstmesse of een expositie over beelden of een schilder en worden ook de andere etages van dit gebouw gebruikt. Rustig en op mijn dooie gemak maak ik mijn rondje door deze aparte ruimte, ik ben nog steeds de enige bezoeker en blijf dat ook. Mooie, kleurrijke, ouderwetse, gedateerde, kunstzinnige, gestileerde, esthetische, lelijke en nietszeggende posters, ze hangen er allemaal en vertellen alle hun eigen verhaal. Als je er de tijd voor neemt en er oog voor hebt, valt er veel van en uit deze kleine kunstwerken af te lezen. Dit museum heeft niet voor niets als motto de geweldige en vaak gehoorde uitspraak van Hugo van Hoffmanstahl: “De diepte moet je verbergen. Waar? Aan de oppervlakte.”

Terug bij de balie zie ik dat de medewerker klaar is met zijn lunch, we raken met elkaar in gesprek, hij blijkt Nederlander te zijn, weliswaar opgegroeid in Duitsland in Berlijn toen de Muur er nog was. We roeren veel onderwerpen aan over leven, opgroeien, pech hebben, de slagen van het Noodlot en hoe daar mee om te gaan, over de verschillen tussen Nederland en Duitsland, over de mooie plekjes hier in de buurt, hij woont nu in Doetinchem, ik in Kranenburg-Mehr. We blijken meer met elkaar gemeen te hebben dan ik had gedacht. Van hem verneem ik dat dit gebouw jarenlang van de beroemde voormalige chocoladefabrikant Looman is geweest.

Ik bedank hem voor de gastvrijheid, krijg van zijn baas die ook nog even opduikt een agenda en een combinatie van sleutelhanger en flesopener mee, wissel nog wat schunnige kwinkslagen uit met zijn collega medewerker uit het voormalige Oost-Duitsland, je weet hoe dat gaat en het is hier momenteel zo rustig dat niemand echt hoeft te werken maar wel een beetje doet alsof. Ik verlaat het gebouw met de belofte dat ik zeker nog eens kom kijken als er wat meer leven in de brouwerij is. Niet dat dat een garantie is voor meer beleving, diepgang en plezier want ook het bezoek van vandaag vind ik erg waardevol.

Vrijdag 13 september 2019, opnieuw verrast door dit prachtige gebouw. Weer ben ik alleen,schuifel door de kleurrijke, vrolijke, soms donkere en duistere werelden van...

Schmetterlinge säumten eine sehenswerter Ausstellung. In ein bestens präparierter Museumsgebäude würden "unendlich" viele Blätter, Nachdrucke, Fotos und Poster gezeigt. Manches gut gerahmt und gut aufgearbeitet. Hier und da wirkten einzelne Buchseiten, in Petersburger Hängung präsentiert (z.B. Dante's göttliche Komödie), wie zerfledderte Literatur. Der Biographie des Künstler wurde aufschlussreich dargestellt. Die ausgestellte "Produktreihe" haftete über vereinzelte Strecken den Seifengeruch eines Sammelsehnsucht erlesener Devotionalien an. Dann, aber dann auch dicke, wurde schmerzhaft Originalität des originellen Salvator Dali vermisst. Oder, wenn man so will, erst recht die Augen geöffnet für spannende surreale...

Insgesamt toller Raumeindruck. Es sind gerade zwei spannende Ausstellungen da, verbindendes Element hierbei ist Polen. Die Hängung der Bilder bzw im hinteren Teil der Plakate ist wohldurchdacht und auch das trägt dazu bei, dass die Exponate auf den Betrachter...