Patri case se nos vai. Así iva empezar a miña carta, esa que lle prometín que enviaría cando entre lágrimas me dixo: "casi me matan". Pensaba moito no que quería dicirlle a tod@s @s profesionais que lle dificultaron superar o seu super agresivo linfoma: dende un médico de cabeceira que lle roubou tempo dicíndolle que aquela tos non era nada e que bebera auga, ata aqueles enfermeir@s e doutor@s que lle deron a medicación equivocada retrasando a quimio, a trataron de forma borde no seu peor momento facendo todo máis traumático, ou lle dicían que era ansiedade aquelo que resultou ser que estaba aumentando moitísimo o líquido nos seus pulmóns e corazón, deixándoa asfixiarse e provocando que entrase en parada e que case non a pudesen salvar na UCI, que botase meses conectada a mil máquinas porque lle fallaban os órganos, e que se debilitase moitísimo. Tristemente para todos, despois dun ano de loita, Patri foise. Quedará sempre a dúbida de se, de atendela antes e de facerlle caso cando lle faltaba o aire, ela podería logralo. Pero xa non o imos saber. O que eu agora quero contarlle a quen me queira escoitar, é que ela era unha xoven de 24 anos cun brillante futuro por diante. Unha guerreira, unha persoa tremendamente talentosa, cariñosa e de corazón puro como hai poucos. Estoulle moi agradecida a todo o persoal que foi bo con ela. Boto a vista atrás e atopo consuelo nesas persoas que sempre a visitaban e estaban pendientes do que pudese necesitar, que lle fixeron todo un pouco máis "fácil". As enfermeiras que a coidaron nos seus últimos momentos e nos axudaron EN TODO, o doutor que a sacou da parada, o persoal da UCI que se volcou en tratar de salvala e que tivese unha boa recuperación.. Estas persoas lograron gañar algo de tempo para que poidese estar con nós e nós con ela. Tal vez son egoísta, porque Patri sufriu moito, pero eu non podo evitar agradecer ese ano extra que a puden ter conmigo. Antes do triste final, houbo moitas veces nas que case o logra, intentouse todo e sinto que valía a pena. Pónme tremendamente triste pensar que sólo a puden ter na miña vida tres anos, e refúxiome no pensamento de que polo menos a coñecín, pois moita xente non se cruza nunca con alguén coma ela. Era un ser de luz dos que non se ven. Oxalá a houbese atopado antes, e oxalá non ma houberan roubado. Todas estas cousas non sei exactamente a quen llas digo, nin se ten sentido que o faga, pero prometinllo a ela, e ela agora non pode falar. Supoño que sólo me queda dicir de novo que GRACIAS a quenes a coidaron, e pedir a quenes actuaron mal que se den conta de que tratan con seres humanos en situacións horribles, e aínda que teñan que disociar un pouco para ser capaces de facer ese traballo, non poden olvidalo. Se algún profesional lee isto, se para a próxima revisan ben os pacientes e lles fan caso cando din que non poden respirar e se están poñendo violetas, seguro que se salvarán vidas, e eso é todo o que podo pedir agora. Gracias a quen chegase ata...
Read moreAl equipo de Nefrología Soy uno de los hijos de Ramón Taboada un buen hombre de 66 años que el 13 de julio de 2023 recibía a las 8 de la mañana con alegría una llamada de este hospital donde le notificaban que apareciera un riñón compatible que se dirigiera al hospital con la máxima urgencia posible y ahí empezó su gran pesadilla que no terminó asta el 28 de octubre día en el que falleció en este mismo hospital…. Lo primero qué os quiero decir al equipo de nefrología es que deberían informar bien a sus pacientes antes de que decidan someterse a un trasplante de este tipo es que van a cambiar 1 enfermedad por 100. Lo segundo es que deberían hacer un buen estudio de viabilidad del trasplante porque a lo mejor no todo el mundo está preparado por su historial clínico para recibir un nuevo órgano y sobre todo no llamarlo antes de que estén realizadas todas las pruebas médicas. Lo tercero que hay que saber abandonar no se puede anteponer la vida de una persona a la vida de un órgano, en este caso un riñón que ya no funcionó bien desde el principio. También quiero decir del equipo de nefrología que no son ni tan listos ni tan buenos como ellos se creen, ya que con mi padre cometieron demasiados errores, que no se puede hacer sufrir tanto a una persona que se debe dejar trabajar a otros equipos de médicos que quizá entiendan más que ellos deciros también que todo lo que le hicisteis a mi padre no se le hace ni a una rata de laboratorio que al final fue como lo tratasteis podría detallar una a una vuestras cagadas y no me llegarían los dedos de las dos manos para contarlas. Hicisteis lo más difícil que fue la operación del trasplante salió bien todo, pero el seguimiento del post operatorio fue nefasto error tras error con cosas que sabíais de antemano que podían pasar y no hicisteis nada para adelantaros a lo que se le venía encima. Por otro lado, quiero agradecer a todo el personal de planta y UCI, enfermeros auxiliares y celadores vuestra amabilidad vuestro buen hacer sois una gente con una calidad humana increíble cuidasteis mucho a mi padre en sus peores momentos os estaré eternamente agradecido. Por último decir que errar es humano, pero hay que saber admitirlo y pedir disculpas cosa que a día de hoy aún no hicisteis y que espero que lo que paso con mi padre les sirva para haber aprendido algo, para que ninguna otra persona tenga que pasar por todo el sufrimiento que paso Él por eso creo que debierais haberos puesto en contacto con nosotros para por lo menos saber la opinión de los familiares que al final fue quienes vivimos todo en primera línea y somos los únicos que les podemos explicar todos los fallos que cometieron que no fueron pocos para que no los vuelvan cometer con nadie más porque ningún ser humano se merece entrar en un hospital por su propio pie con gran ilusión y terminar en una cama de una UCI como un trapo asta su muerte por errores de sus médicos en este caso del equipo...
Read moreEl día 27/08/2025 a las 9:00 de la mañana recibí una llamada de la Secretaría de Neurocirugía para informarme de que existía un hueco para realizarme una Radiofrecuencia Cervical, intervención que llevaba aplazada desde hacía un año debido a un error del propio servicio al no habérseme realizado previamente la prueba de anestesia.
Fui avisada ese mismo día para ingresar esa tarde, lo que ya supuso el tener que buscar transporte y con quien dejar a mi hija sin previo aviso. Ese mismo día (27/08/2025) ingresé en el hospital a las 18:00 horas, con la previsión de ser intervenida al día siguiente (28/08/2025) a las 9:00 horas. Sin embargo, permanecí en la planta hospitalaria hasta las 14:00 sin recibir ningún tipo de información de porque no se había realizado, encontrándome en ayunas desde la tarde anterior, unas 16 horas, ante mi estado de indefensión, un familiar se acercó al mostrador de la planta solicitando explicaciones, obteniendo como respuesta por parte de la supervisora que “un individuo puede estar más de 24 horas sin comer y sin beber”, lo cual demuestra una falta absoluta de empatía y consideración hacia el paciente.
Finalmente, una persona vestida de calle acudió a mi habitación para informarme de que la cirugía no se realizaría porque se había agotado el tiempo de quirófano, sin ofrecer ninguna explicación adicional y mándandome a casa (cabe decir que vivo a más de 100km del centro hospitalario) . Ante esta situación, exigí hablar con el responsable, el profesional que lleva mi caso (Neurocirujano), sin obtener respuesta. Al solicitar hablar con Dirección, finalmente se presentó el doctor quien hasta el momento no había aparecido, y tras mostrar mi malestar y mi enfado, al no encontrar otra justificación accedió a programar la intervención para el día siguiente, 29/08/2025 a las 8:00 horas.
Quiero dejar constancia también de mi profundo malestar por el trato recibido por parte de la supervisora de planta, que no solo se mostró insensible hacia mi situación y la de mi familia, sino también hacia la familia de una paciente en estado terminal con la que compartí la habitación nº 794. A pesar de que fui informada por auxiliares de que existían habitaciones libres, la supervisora se negó rotundamente a realizar el cambio, lo que nos obligó a presenciar una situación extremadamente dolorosa como fue el fallecimiento de dicha paciente en la misma habitación, ese mismo día, no siendo incómodo solo para mí si no también para sus familiares quienes no tuvieron un...
Read more