Proeflokaal De Serre — Restaurant in Wijdemeren

Om 12 uur zou al 10 minuten

de lunchkaart geserveerd worden

Men weet al wat daar op staat

Maar je kunt nog niet bestellen

‘De kaart komt vanzelf naar buiten’

Zegt een vlerk met duivels lachje

Beheersing en geduld bewaren,

Zijn hier de sleutelwoorden

Het edele ras van keukenprins

Vraagt eigenlijk slechts wat nederigheid

Deze prinsen, van het sarcastische slag,

Negeren en schofferen hun gasten dat het een lieve lust is

Een vrij surrealistische bediening

En eigenlijk weet ik dat al jaren

Toch kom ik hier telkens terug

Omdat je er zo leuk tussen de groente kunt zitten

Misschien weiger ik wel te accepteren, dat ook op dit mooie plekje

Toch vooral de slechtheid van de mens regeert

Het excuus is wellicht dat dit lunchcafé, blijkens haar website, op zoek is naar een creatieve kok

Men durft zelfs te adverteren met de tekst ‘Een vaste baan, in een geweldig warm team’

De bediening is met vier man sterk aanwezig

‘Maar wel graag zelf bestellen aan de balie‘ zegt de vlerk

Een balie waar niemand is en niemand komt

Men je het liefst niet op wil merken

Bang gestoord te worden misschien

Maar is men dat hier niet al? Want gasten zijn nog minder dan een bijzaak

In deze Serre

Die soms zelfs biologisch voedsel maakt

Alleen is niet helemaal duidelijk

Voor wie dan

Wanneer

En waarom eigenlijk?

Terwijl we ons gesprek weer moeten onderbreken

Om te vragen of de keuken nu dan eindelijk open is

Blijkt onze tafel, met volle glazen, al weer netjes afgeruimd

Uit medelijden met onszelf

Toch nog een cappuccino besteld

Daar komt hij aan

De mevrouw heeft suiker

Waar je wel eerst even om moet smeken

Anders neemt ze het weer mee

Als de hel bestaat

Dan zou hij er denk ik uitzien zoals proeflokaal de Serre in ‘s-Graveland

Maar inmiddels besef ik

dat een bezoekje aan deze hel

Misschien wel erger heeft voorkomen

Een sneer, gevecht, wellicht zelfs moord

Slaafse oude kakkers, gedwee vernederd, offeren zich op

Door het sarcastisch genot van collega-vlerken gelaten te verdragen

Ze hebben dankzij teveel geld

En te weinig talent

Toch geen idee meer van beschaving

“De merengue taart is niet altijd goed hè”

zegt een kakker met een stem die zo uit de pen van Kees van Kooten lijkt te komen

een al even bekakte dame antwoord als de Bie: “Nou, het is hier een serieuze uitspanning toch?”

In arren moede hebben we uiteindelijk, na lang en tevergeefs wachten op de lunchkaart, maar een appelkruimeltaart genomen

Gelukkig was deze wel biologisch...

Ik heb met mezelf afgesproken

Hier nu echt nooit meer terug te komen.

Want bij de Serre heeft zelfs Edmond Haraucourt het bij het verkeerde eind: hier is weggaan een beetje...

Na een lange wandeling, onze benen moe en dorst die zich had opgebouwd, bereikten we eindelijk De Serre. De zon scheen op het terras, mensen zaten rustig aan hun tafel. Van buiten leek het gezellig, ontspannen. We kozen een leeg tafeltje en waren klaar om te bestellen, maar toen begon de sfeer snel te kantelen.

Aan de bar stond een vrouw die vroeg of ze misschien een cappuccino kon krijgen. Wat volgde was een blik vol ongemak van de dame achter de bar en een antwoord dat je niet verwacht: “Ja, maar u moet wel een uur wachten.” Een uur?! Voor een cappuccino? De uitleg erna klonk vaag—ze konden geen vier cappuccino’s tegelijk maken.

Goed, dacht ik, dat zal wel aan het koffiezetapparaat liggen. Zelf had ik alleen een appelsap en drie biertjes op het oog, die je zo uit de koeling pakt. “En alleen vier flesjes drinken?”, probeerde ik voorzichtig, “Dat is vast wel te doen?” Want dat, dacht ik, moest toch geen probleem zijn. Even snel serveren—dopje eraf, klaar. Maar nee, ook daarvoor moesten we een uur wachten. “Het terras zit vol,” zei de dame achter de bar, terwijl ik over mijn schouder keek naar de tafels achter mij, waar de gasten zuchtend op hun stoelen zaten, met blikken die verloren leken in het niets. Het terras zat niet eens echt vol, maar iedereen leek vast te zitten in dezelfde wachttijd. Ik keerde verbaasd terug naar ons tafeltje.

De dame achter de bar bewoog zich vervolgens hautain over het terras. Ze wierp afkeurende blikken op mensen die een andere tafel kozen of zich te vaak verplaatsten, verzuchtend hoe lastig het was dat mensen zomaar “van tafel wisselden.” Het leek wel alsof het terras niet vol zat door een toevloed van dorstige klanten, maar door de klanten zelf, alsof zij het probleem waren. Terwijl we daar stonden bij ons tafeltje, zagen we het personeel achter de bar, drie mensen die amper iets leken te doen.

Uiteindelijk waren we het zat. Zonder drankjes liepen we weg, opgelucht om uit die vreemde situatie te ontsnappen. Wat achterbleef was de dorst en het besef dat sommige plekken, hoe charmant ook, enkel zijn om doorheen te reizen, niet om...

If 'chill' was a place, this would be it. You can maximise your enjoyment of the beautiful surrounding nature whilst tasting various organic products (we tried a few glasses of the white and rose wines alongside some homemade pizzas which were all absolutely divine).

Incredibly friendly staff, who really make you feel right at home - plus you can buy products to take home as gifts for family and friends (I took a bottle of homemade orangecello home for a friends weddig...