De Babbelaar — Restaurant in Veere

To be fair, krokets here are as OK as krokets get, and deserve an extra star. Reason for the poor review is: 1. They nickle and dime you on sauce. 70 cents to a euro or more. So you want mustard, which you get a free sachet of in most places, you can add almost 30% of the cost of the basic kroket on top. 2. They still don't do anything to identify the different kroket types when they're served in house or packed into take-out bags. And for the average person, you're not going to be able to tell a normal kroket from the other 6 or so, including veggie, that they put out. You can ask a server who will come looking through the bags to try and identify them. But this is fairly basic stuff that they should have down by now. Bit of a shame. Used to be a simple and straightforward fish and chip and kroket shop I visited a few times a year. Seems like it's gone the way of opportunistic commercialism. Staff were at least polite. But service rating here related to the McDonald's style digital ordering screens they...

Food quality ok. Service terrible. The meal came but my daughter asked for ketchup with her chicken nuggets. The waitress then took a call on her mobile. I went to get some myself and was told no, they would bring some. Still time went by. Asked again and it was like I was being impatient but at this point we had all finished our meal. By the time the ketchup came and my daughter's food was cold. Our original waitress was still chatting on her mobile. This not a cheap place and service should be better. We left straight without ordering dessert. Disappointing end to what should have been a nice meal out for...

Laten we wel wezen, je gaat niet naar een eetcafé met een bijna huiselijke naam als De Babbelaar om culinaire hoogstandjes te verwachten. Maar een fatsoenlijke maaltijd? Die hoop leeft in Oostkapelle altijd nog. Gisteravond toog ik met mijn gezin naar dit etablissement, waar de Zeeuwse kalfsburger — een veelbelovend regionaal gerecht — op de kaart prijkt.

De werkelijkheid bleek een illusie. De burger zelf had de consistentie van die kleine gehaktballetjes die je terugvindt in een magnetronversie van spinazie-stamppot. Zo’n burger waar je op kauwt met het gevoel dat het vlees je elk moment om hulp kan smeken, niet helemaal gaar en zonder het minste vleugje pit of karakter. Alsof het kalf tijdens zijn leven uitsluitend op een dieet van ongekruid karton had geleefd.

En dan die salade, die er zo timide en bescheiden bij lag. Een muurbloempje van een gerecht, opgeschrikt uit een koelkastleven dat al veel te lang had geduurd. Fris? Allerminst. Het enige frisse aan die salade was misschien de herinnering aan een tijd waarin groenten nog naar iets smaakten. Wat er overbleef, was een slap, futloos hoopje groen dat je eerder zou willen begraven dan opeten.

Maar, laat het gezegd worden, de friet… die was uitstekend. Goudbruin en knapperig, alsof de aardappels zelf een klein feestje hielden in het frituurvet. En de mayonaise? Romig, precies de juiste balans tussen zuur en zacht, bijna poëtisch in z’n eenvoud. Zo goed zelfs, dat ik er even aan dacht om gewoon de rest van de maaltijd te vergeten en me enkel op die friet en mayo te storten.

Kortom, De Babbelaar bleek meer een plek waar je over het eten zou willen zwijgen dan erover...