این مکان از بقایای الیهودیه قدیمی است و شکل گیری اولیه این بنا مربوط است به بنای آرامگاه شمعیا یا شعیای نبی که از پیغمبران قوم یهود بوده و از نوادگان یهودا پسر یعقوب نبی ست. هنگامی که اصفهان توسط مسلمانان فتح می شود در زمان منصور خلیفه عباسی بنای نخستین مسجد جامع شهر اصفهان در کنار آرامگاه این پیغمبر شکل می گیرد. در روی مقبره شعیا نبی هم کتیبه ای به خط علی نقی امامی ست که این مکان را قدیمیترین مسجد بزرگ اصفهان معرفی می کند( متن کتیبه در کتاب اصفهان تالیف حسین نور صادقی چاپ سال 1316 ). همچنین در کتاب تاریخ اصفهان و ری در مورد اولین مسجد در اصفهان چنین آمده : در محله گلبار ، آنجا که مرقد شعیا و امامزاده اسماعیل است مسجدی ساخته شده که بر پنجره ی آن به خط نسخ نوشته شده : اسمعیل بن زید بن حسن بن حسن بن علی بن ابی طالب . در سده پنجم هجری مسجد مرمت شده و مناره ای به آن افزوده میگردد که امروزه قسمتی از مناره با بلندی 12 متر همچنان پابرجاست. ساخت امام زاده در دوره صفویه صورت میگیرد . این مکان از سال 1043 (زمان سلطنت شاه صفی ) به نام امام زاده خوانده شد و گرنه تا قبل از این تاریخ یهودیان اصفهان به این مکان نی عیسایا میگفتند. به هنگام بازدید نخست باید از زیر گنبد آجری چهارسوق آن گذشت که دارای بلندای 20 متر و قطر 13.5 متر می باشد به جا مانده از صفویه. این گنبد شکافی عظیم دارد و می گویند شیخ بهایی از این چهارسوق عبور نمی کرده از ترس اینکه مبادا خراب شود و هنوز پس از بیش از 3 قرن به همان وضع دیده می شود. پس از ورود حیاط بزرگ امام زاده و حجره های طلاب نظر بیننده را به خود جلب می کند. میان باغچه ی حیاط امام زاده شیر سنگی کوچکی ست از مهمترین شیرهای سنگی اصفهان که به غنیمت نرفته و با وجود کوچک بودن دیدنی و قابل توجه می باشد. همچنین در حیاط دو سنگاب نفیس وجود دارد که اطراف آن با کاشیهای هفت رنگ ساخته و تزیین شده و در کتیبه آن نام ( شاهپری ) بنت حاج میرزا علی گزی و سنه 1049 هجری به چشم می خورد این کتیبه برجسته و به خط ثلث است . سنگابها هر دو از ریک ساخته شده و یکپارچه هستند. اما بر اثر حوادث طبیعی و یورش بیگانگان ترک خورده اند که بعدها تعمیر شده و اکنون در محفظه ای شیشه ای نگهداری می شوند. یکی از قدیمی ترین درختان چنار شهر اصفهان در کنار این امامزاده بوده است که حدود 30 سال پیش متاسفانه سوزانده شد ! ( سرنوشت 4 نفری هم که چنار امام زاده را سوزاندند، البته در هیچ کتابی نیامده ولی مردم قدیم این محله سرانجام عجیبی برای آنها نقل میکنند ). سر درب امام زاده بسیار زیبا و از کاشی معرق نفیس است که در زمان شاه صفی ساخته شده و اسم آن در حاشیه که دور سر درب است دیده می شود خط این حاشیه از محمد علی امامی به سال 1042 می باشد. درون امام زاده نسب وی آمده که وی را نواده ی امام حسن (ع) معرفی می کند گنبدی از نوع دو پوش بر فضای درونی آن استوار گردیده است. درب امام زاده از فولاد و طلاکوب است و خطوط بسیار نازک از طلا بر زمینه فولاد یا فولاد بر زمینه طلا دارد! گنبد خانه دارای تزییناتی از نوع نقاشی دیواری بسیار نفیس و مقرنس های بی بدیل می باشد و وجود چهار جفت در چوبی منبت کاری شده بر زیبایی آن افزوده است.به سقف و طاقچه ها که نگاه کنیم وجود شکل ( لیر ) میرساند که نقاشان ایتالیایی در آنجا کار کرده اند.سرتا پا دیوارها و سقف این مقبره منقش از خطوط و نقوش طلا بر زمینه آبی و قرمز است. چسبیده به امام زاده ، آرامگاه شعیای نبی است که سنگ قبر آن بسیار کهن و باید از دوره ایلخانان مغول باشد و درون ضریح چوبی منبت کاری شده قرار دارد. کاشی نوشته مسجد کوچک شعیا سال 1112 هجری را نشان می دهد.

در حاشیه شرقی خیابان هاتف که قدیمی ترین قسمت شهر اصفهان است، مجموعه قابل توجهی وجود دارد مشتمل بر یک مسجد بسیار قدیمی به نام “شعیا” و مقبره امامزاده اسماعیل که رواق و سردر صحن و گنبد زیبا و آجری بزرگ آن که از نوع کنبد های چهار سوی اصفهان است، جلب توجه می کند. ساختمان امامزاده، مسجد و مرقد شعیا را به دوران قبل از اسلام نسبت می دهند، اما مناره و قسمتی از ساختمان کنونی متعلق به دوران سلجوقی است. آثاری از دوران صفوی مانند ساختمان بقعه، رواق و صحن بعداً به بنای سلجوقی اضافه شده است.

کتیبه سر در رواق بقعه به خط ثلث سفید با کاشی معرق بر زمینه لاجوردی به خط محمدرضا امامی است. تاریخ این کتیبه ۱۰۴۱ هجری قمری است که در زمان شاه صفی جانشین شاه عباس اول نوشته شده و درآن به نام این شاه اشاره شده است.

این اثر در تاریخ ۱۵ دی ۱۳۱۰ با شماره ثبت ۱۱۲ به‌ عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.