باغ بلبل تنها باغ بر‌جای مانده از باغ‌های کهن دو سوی چهارباغ است؛ باغی که طبق گزارش "میرزا علی‌خان نایینی»، روزنامه‌نگار عصر ناصرالدین‌شاه، باغی بزرگ با خیابان‌های عریض و قطعه‌بندی‌های وسیع بوده و سردرهای عالی و مشتمل بر تالار و ایوانش منظر چهارباغ بوده است. در حال حاضر از باغ بلبل، کاخ آن معروف به هشت بهشت و قسمت‌هایی از زمین باغ باقی مانده که «پارک شهید رجایی» خوانده می‌شود. این باغ ویژگی‌های باغ ایرانی را به شکل ملموس و البته نیمه‌جان حفظ کرده و یکی از مشخصه‌ها و مظاهر چهارباغ توصیف شده در سفرنامه‌های گردشگران است و از این رو اهمیّت احیاء این باغ در شرق محور تاریخی چهارباغ روشن خواهد بود. باغ‌سازی در ایران پیشینه‌ای دیرینه دارد؛ درختان سبز در کنار جوی‌های روان زیباترین و محبوب‌ترین چشم انداز نزد ایرانیان بوده و هست. از این روی ایرانیان پیش‌تر از دیگر ملت‌ها به باغ‌سازی در کنار کاخ‌ها و خانه‌ها و نیایشگاه‌ها روی آوردند تا بر زیبایی معماری شکوهمندشان بیافزایند. پس از اسلام نیز به پیروی از نیکانشان همان شیوه را در پیش گرفتند و کاخ‌ها و باغ‌ها با جوی‌های آب روان بخشی جداناشدنی از یکدیگر شدند. عناصر تشکیل‌دهنده باغ ایرانی شامل چهار عنصر زمین، آب، گیاه و بناست. در این میان آب و گیاه نقش برجسته‌تری در طراحی باغ ایرانی برای ایجاد محیطی دلنشین‌تر در آب و هوای خشک و نیمه خشک ایران داشته است. در باغ ایرانی از آب به روش‌های گوناگون برای حفظ شادابی و تقسیم‌بندی باغ و گاه تعیین حریم آن به نحو مطلوب استفاده می‌شده است. در باغ ایرانی از گیاهان بر اساس نوع و میزان محصول، سایه‌اندازی و نقش تزیینی استفاده می‌شود. در حقیقت باردهی و سودمندی ویژگی بارز باغ ایرانی به شمار می‌رود و کاشت گیاهان تزیینی در مرتبه دوم قرار دارد.