Karababa Castle — Attraction in Municipality of Chalkida

Located on the mainland side of the city of Halkis and overlooking the narrowest point of the Euripus Strait, Karababa Castle has roots dating back to Roman times. The well-preserved final version of the castle was built during the Ottoman Empire to protect Euripus, an important naval base, from the Venetians. Although not a massive structure, it was extremely difficult to capture due to its commanding position. In 1823, Greeks fighting for independence besieged the castle but were unable to take it. As the Ottomans withdrew from the Balkans after the Treaty of Edirne, which ended the Russo-Turkish War of 1828–1829, the Greeks continued their struggle for independence from the Ottoman Empire. Eventually, in 1833, the Ottomans relinquished the castle to Greece.

Today, in the surviving western part of the castle, there is an exhibition showcasing the architecture and sculptures of the castle. This exhibit includes numerous architectural structures and gravestones from the Ottoman period, during which the castle was most actively used. Entrance to the castle is free and the exhibition can also be visited...

Οθωμανικό κάστρο του 17ου αιώνα στην "ηπειρωτική" πλευρά της πόλης που μαζί με το καταστραμμένο κάστρο της Χαλκίδας είχαν καταστήσει την πόλη απόρθητη.

Τοποθεσία & Στρατηγική Σημασία

Το κάστρο βρίσκεται σε λόφο της βοιωτικής ακτής, που ονομάζεται Φούρκα. Η θέση του είναι στρατηγική, καθώς ελέγχει τα στενά του Ευρίπου και την πόλη της Χαλκίδας.

Ιστορία

Η θέση του Κάστρου ταυτίζεται από μερικούς μελετητές με την αρχαία πόλη Κάνηθο, καθώς σώζονται σποραδικά ίχνη κτισμάτων και τάφων, στην επιφάνεια του εδάφους. Ο λόφος πιθανότατα οχυρώθηκε για πρώτη φορά κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο, αλλά είναι βέβαιο ότι δεν είχε οχύρωση στους Βυζαντινούς χρόνους και κατά τη διάρκεια της Βενετοκρατίας και τους πρώτους αιώνες της Τουρκοκρατίας.

Το φρούριο που σώζεται σήμερα οικοδομήθηκε από τους Τούρκους το 1684, με σκοπό την προστασία της Χαλκίδας από τους Βενετούς. Σχεδιάστηκε από τον Βενετό Gerolimo Galopo και η αρχιτεκτονική του είναι περισσότερο Ευρωπαϊκή και λιγότερο Τουρκική.

Το φρούριο πολιορκήθηκε ανεπιτυχώς από τον Μοροζίνι το 1688 και οι Τούρκοι κατόρθωσαν να διατηρήσουν την κυριότητά του έως την απελευθέρωση της Ελλάδας.

Κατά την Ελληνική Επανάσταση, οι Έλληνες δεν μπόρεσαν, παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες, να καταλάβουν την Χαλκίδα η οποία παραδόθηκε αμαχητί από τους Τούρκους μόνο μετά τη συνθήκη του 1833.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Χαλκίδα παρέμεινε απόρθητη χάρη στα δύο κάστρα της: του Καράμπαμπα και το -πιο ισχυρό- κάστρο της Χαλκίδας, απέναντι. Δυστυχώς, το κάστρο της Χαλκίδας κατεδαφίστηκε από έναν δραστήριο δήμαρχο το 1885, επί πρωθυπουργίας Τρικούπη, και η Χαλκίδα έχασε την ευκαιρία να είναι μια από τις πιο γραφικές πόλεις της Ελλάδας.

Δομικά, Αρχιτεκτονικά, Οχυρωματικά Στοιχεία

Έχει μέγιστο πλάτος 240 μέτρα και μέγιστο μήκος 54 μέτρα.

Η μορφή του προσεγγίζει κυρίως βενετικά πρότυπα, με στενόμακρο περίβολο, προσανατολισμένο από Ανατολή προς Δύση, με προτείχισμα στη βόρεια πλευρά, τρεις προμαχώνες και έναν μεγάλο πύργο. Το νότιο τμήμα του τοίχου διατηρείται σε κακή κατάσταση. Αρχαία αρχιτεκτονικά μέλη έχουν εντοιχισθεί σε αρκετά σημεία του περιβόλου. Ο πιο σύνθετος, εξαγωνικός προμαχώνας βρίσκεται στην ανατολική πλευρά, προς τη Χαλκίδα. Στις επάλξεις διατηρούνται δύο ρωσικά κανόνια του 19ου αιώνα. Η μοναδική πύλη του φρουρίου βρίσκεται στη ΝΑ πλευρά του τείχους, ενώ γύρω της έχουν οικοδομηθεί κτήρια στρατιωτικού χαρακτήρα.

Στον ανατολικό τοίχο του περιβόλου, μεταξύ της πύλης και του ανατολικού πύργου, βρίσκεται κωδωνοστάσιο, κτισμένο στη θέση όπου βρισκόταν η καμπάνα του συναγερμού του φρουρίου. Το μόνο καλά σωζόμενο κτίσμα μέσα στον περίβολο είναι ναός αφιερωμένος στον Προφήτη Ηλία, που χρονολογείται το 1895. Το δυτικό άκρο του τείχους καταλαμβάνει επτάπλευρος πύργος, η μεγαλοπρεπέστερη αμυντική κατασκευή του φρουρίου. Η είσοδος στον πύργο γίνεται από στενό καμαροσκεπή διάδρομο, που θυμίζει λαβύρινθο.

Το κάστρο έχει αποκατασταθεί σε μεγάλο βαθμό χάρη στις εργασίες που πραγματοποιήθηκαν κατά τα έτη 1985-2000. Σήμερα στο εσωτερικό του λειτουργεί εκθεσιακός χώρος οπού εκτίθενται γλυπτά από την περιοχή της Χαλκίδας.

Στην είσοδο του κάστρου βρίσκεται ο τάφος του λογοτέχνη...

Burası her şeye rağmen bir Osmanlı kalesidir. Bütün tahribata ve kimlik silme faaliyetlerine rağmen özünden çok fazla bir şey kaybetmemiştir. Tarihi açıdan Eğriboz Adası, Bizans İmparatorluğu’nun 1204’te bölünmesinden sonra Venedikliler’in kontrolü altına girer. Venedikliler 1304’te burayı müstahkem hale getirirler ve 1470’e kadar Ege’deki en gelişmiş deniz üssü olarak kullanırlar. Venedikliler zamanında 1800 m. uzunluğunda surlarla çevrilen Eğriboz 10 hektarlık bir sahayı içine alır. Dar sokakları ve 1200-1500 kadar yüksekçe evleri bulunmakta olup nüfusu yaklaşık 5-6000 civarındadır. Bu haliyle Selânik’in güneyindeki en büyük şehir özelliği taşımaktadır. Türkler’in Eğriboz’a ilk gelişleri, Aydınoğlu Umur Bey’in 1333’teki akınları sırasında gerçekleşir. Umur Bey’in buraya yönelik akınları daha sonra da devam eder.1415-1417 yıllarında Venedikliler savaşlarda ele geçirdikleri Türk esirleri de kullanarak şehir surlarını geniş ve derin bir hendekle çevirip tahkim ederler. 1458’de Mora seferi dönüşünde Fâtih Sultan Mehmed Venedikliler’in misafiri olarak Eğriboz’a gelir. Mora’nın Osmanlı topraklarına dahil edilmesinden sonra kara ve deniz ulaşımını tehdit eder bir özellik kazanan Eğriboz’un önemi artar. 1463 ile 1479 yılları arasında devam eden Osmanlı-Venedik savaşı sırasında Fâtih, bizzat başında bulunduğu büyük bir orduyla şehri kuşatır. Kaptanlığını Mahmud Paşa’nın yaptığı deniz gücü de bu kuşatmaya destek verir. Şehir uzun bir muhasaradan ve şiddetli sokak çatışmalarından sonra ele geçirilir. Osmanlılar en az üç defa Eğriboz surlarını tamir ve tahkim ederler. 1470’te meydana gelen tahribatın giderilmesi dışında ilk ciddi tamir Kanûnî Sultan Süleyman’ın emriyle, Haçlı donanmasının 1535-1536’da denizden gerçekleştirdiği saldırıdan hemen sonra yapılır. Özellikle Eğriboz’daki kale ve burayı ana karaya bağlayan köprü sağlamlaştırılır ve kaledeki top sayısı ve topçular iki katına çıkarılır. İkinci önemli tahkimat, Girit Savaşı sırasında Temmuz 1657'de Kenan Paşa tarafından gerçekleştirilir. Bu tamirata ait olup şimdi mevcut bulunmayan kitâbeyi Evliya Çelebi kaydeder. Üçüncü önemli tahkim faaliyeti ise 1687-1688 kışında Mora kaybedildikten sonra ve Venedikliler’in Atina’yı muhasara altına almaları esnasında gerçekleştirilir. Varoş kısmının etrafında çok kısa bir süre içerisinde toprak ve ağaçtan duvarlar yapılır. Aynı zamanda ana kara üzerinde bulunan ve şehrin karşı yakasında yer alan bu Karababa tepesinde iki çokgen tabyalı bir istihkâm yapılıp, buraya kırk top ve kuvvetli bir muhafız grubu...