NUME Amsterdam — Restaurant in Amsterdam

Well , me and my collegue were looking forward to a nice evening of catching up and good food. The food, good , fries tasty, nice dipping sauces. Wonderful primitivo wine. But if you claim to be a american style bistro, its not just the food , it is also the ambiance. Well the ambiance was terrible because of the music they played. Over bearing , too loud , nervous making new age jazz. It had us completely hyper, very ill at ease and irritated and made us not enjoy the evening. Music should be relaxing and like a warm bath and should be coming together with the menu and the setting and ambiance diners come for. We asked 3 times if they could change the music, each time they said yes but they never did. Three times the same song with takke takke takke takke nervous making blood pressure raising terrible exerimental jazz. Eventually one of the staff told us it was the managers playlist. And they could not do nothing about it. I would say to the manager . In the restaurant you should play music that fits the guests, the food and that fits the ambiance. Not your personal taste. It ruined...

Heerlijk gegeten via Social Deal, maar de avond eindigde op een nare manier door het gedrag van de manager.

We hadden vooraf netjes gevraagd of mijn vriend tegen bijbetaling een gerecht buiten het Social Deal menu kon kiezen (Lamb Shank i.p.v. een van de opties). Dit was volgens de bediening geen probleem. De Bavette (mijn gerecht) stond op de gewone kaart voor €22, de Lamb Shank voor €23, dus ik verwachtte hooguit een kleine bijbetaling. Tot mijn verbazing werd het volledige bedrag van €23 op de bon gezet, bovenop de €32,50 die ik al via Social Deal had betaald.

Ik gaf dit rustig aan bij de serveerster, die vriendelijk bleef en het ging overleggen. Ze kwam terug met een korting van €4, omdat we maar 27 euro via Social Deal hadden betaald dus volgens de manager moest ik daar al blij mee zijn, wat niet klopte (het was €32,50). Toen ik dit wilde uitleggen, liep ik met het overzicht van Social Deal even naar de manager.

Ik ging het gesprek open in, maar kreeg meteen een defensieve houding. Hij zei dat z’n ‘laatste optie’ was om €10 korting te geven en dat ik daar “dankbaar genoeg voor moest zijn” omdat we “voor een spotprijs hadden gegeten.” Ik voelde me overrompeld: inmiddels stond het hele personeel, inclusief de kok, om me heen. Ik probeerde nog mee te geven dat het voor klanten fijn zou zijn als je van tevoren zegt dat je het volledige gerecht betaalt, in plaats van ‘bijbetalen’, zoals ons was verteld.

Zijn reactie: “Dat zeg ik nu toch? En je had zelf wel kunnen weten dat je het hele gerecht moest betalen.” Toen ik rustig antwoordde dat het echt niet duidelijk was, werd ik afgekapt met: “Ga je pinnen of niet? Want ik heb meer te doen.” Hij gooide de bon weg, tikte het bedrag in, liep weg en liet me alleen staan zonder uitleg of mogelijkheid om de bon te vragen. Aangezien ik in mijn eentje stond te pinnen.

Ik ben met tranen het restaurant uitgelopen. Niet vanwege het geld, maar omdat ik me klein en geïntimideerd voelde. Niet één moment werd er geluisterd, alleen verdedigd en vernederd.

Het eten was top en de bediening (dames en heer van de drankjes) vriendelijk. Maar de houding van deze manager is écht onacceptabel. Als je via Social Deal hier gaat eten: wijk niet af van het vaste menu. En hopelijk krijg je niet met de...

it seems that anything can call itself a restaurant. But shouldn’t the very definition of such a place hinge on the ability to cook exceptionally well? Out of convenience — a poor excuse, I admit — I let myself be lured into dining here. As with similar lapses in judgment, regret soon followed. The food lacked intention, technique, and, most disturbingly, flavor. There is a certain irony in paying for a meal that leaves you wishing you’d stayed home with a piece of toast. Dining out should not be an act of compromise. Yet here I was — a reminder that mediocrity often hides behind...