Visiting Wat Mung Muang in Chiang Rai was a memorable part of our city exploration! Located at 2415 Ruangnakron Rd, right in the bustling heart of the city, this Buddhist temple, part of the Maha Nikai order, offers a striking contrast to its lively surroundings. The temple, possibly dating back to the 16th century with its current structure completed in the mid-19th century, is a fine example of Lanna architecture. Its ornate wooden prayer hall, adorned with intricate carvings and vibrant red and gold facades, is a visual treat. The classic Lanna-style chedi, potentially 400-500 years old, adds historical depth, while the large golden Buddha statue inside the hall, surrounded by high-quality statues and murals of Lanna historical figures, feels both majestic and serene.
We spent about 40 minutes wandering the compact grounds, marveling at the dragon and three-headed beast statues guarding the entrance and the elephant motifsâa nod to its former name, the Crouching Elephant Wat. The templeâs location next to a busy market made it less tranquil than expected, with the hum of motorbikes and street vendors occasionally breaking the calm. Still, this juxtaposition of sacred and everyday life felt uniquely Thai, showcasing religionâs deep integration into the community. The temple is free to enter, and the monks we met were welcoming, though no English explanations were available.
I recommend visiting early to avoid the heat and crowds, ideally combining it with nearby Wat Phra Kaeo or the Night Bazaar, both within a 10-minute walk. Bring water and wear modest clothing. While not as iconic as Wat Rong Khun, Wat Mung Muangâs historical charm and accessibility make it a worthwhile stop for a quick, enriching cultural dive...
   Read moreāļ§āļąāļāļĄāļīāđāļāđāļĄāļ·āļāļ āđāļāđāļĢāļąāļāļāļĢāļ°āļĢāļēāļāļāļēāļāļ§āļīāļŠāļļāļāļāļēāļĄāļŠāļĩāļĄāļē āđāļĄāļ·āđāļ āļ.āļĻ. āđāđāđāđ āđāļāļīāļĄāđāļāđāļāļ§āļąāļāđāļāđāļŦāļāđ āļĄāļĩāļāļēāļĒāļļāđāļāđāļēāļāļąāļāđāļĄāļ·āļāļāđāļāļĩāļĒāļāļĢāļēāļĒ āđāļāļ·āđāļāļāļāđāļ§āļĒāđāļāļŠāļĄāļąāļĒāļāđāļāļāļĄāļĩāļāļļāļĄāļāļāđāļāđāļŦāļāđāļāļēāļĻāļąāļĒāļāļĒāļđāđāļĢāļāļāļāļĢāļīāđāļ§āļāļ§āļąāļ āļāļĢāļ°āļāļāļāļāļąāļāļĄāļĩāļĻāļīāļĨāļāļ°āļĻāļēāļŠāļāļŠāļāļēāļāđāļĨāļ°āļĻāļēāļŠāļāļ§āļąāļāļāļļāđāļāļāļāļĄāđāļē āļāļķāļāļāļđāļāđāļĢāļĩāļĒāļāļāļēāļāļ§āđāļēāđāļāđāļ āļ§āļąāļāđāļāļĩāđāļĒāļ§ āđāļāđāļāļ·āđāļāļāļĩāđāļāļēāļ§āđāļāļĩāļĒāļāļĢāļēāļĒāļĢāļđāđāļāļąāļāļāļąāļāđāļāļĢāđāļŦāļĨāļēāļĒāļāļ·āļ āļ§āļąāļāļāđāļēāļāļĄāļđāļ āđāļāđāļāļ āļēāļĐāļēāđāļŦāļāļ·āļ āđāļāļĨāļ§āđāļē āļ§āļąāļāļāđāļēāļāļŦāļĄāļāļ
āļāļēāļĄāļŦāļĨāļąāļāļāļēāļāļāļēāļāļāļĢāļ°āļ§āļąāļāļīāļĻāļēāļŠāļāļĢāđāđāļĨāļ°āļāļģāļāļāļāđāļĨāđāļēāļāļāļāļāļāđāļāļĢāļēāļ āļ§āļąāļāļāļĩāđāļĄāļĩāļāļ§āļēāļĄāļŠāļģāļāļąāļāđāļāļĩāđāļĒāļ§āļāļąāļāļāđāļēāļāļāļđāđāļāļēāļĢāļĄāļĩāļāļāļāļāđāļāļāļļāļāđāļĄāđāļāļĢāļēāļĒāļĄāļŦāļēāļĢāļēāļ āđāļŦāđāļāļĢāļēāļāļāļēāļāļēāļāļąāļāļĢāļĨāđāļēāļāļāļē āļāļāļāđāļĄāļŦāļēāļĢāļēāļāļĨāļģāļāļąāļāļāļĩāđ āđ āļāļāļāļāļĢāļ°āļ§āļąāļāļīāļĻāļēāļŠāļāļĢāđāđāļāļĒ āļāļĨāđāļēāļ§āļāļ·āļ āđāļāļāļīāļāļĩāļāļēāļĢāđāļāļĨāļ·āđāļāļāļāļāļ§āļāđāļŦāđāļāļĢāļ°āđāļāđāļ§āļĄāļĢāļāļāļāļāļāļāļąāļāļĐāļīāļāļēāļ§āļĢāļĢāļ āļĢāļāļāđāļĄāļ·āļāļāđāļāļĩāļĒāļāļĢāļēāļĒāļāļēāļāļŠāļāļĨāļĄāļēāļĢāļ āđāļāļ§āļąāļāļŠāļģāļāļąāļāļāļēāļāļāļĢāļ°āđāļāļāļĩ āđāļāđāļ āļ§āļąāļāļŠāļāļāļĢāļēāļāļāđ āļŦāļĢāļ·āļ āļāļĩāđāļŦāļĄāđāđāļĄāļ·āļāļ āļāļ°āļĄāļĩāļāļēāļĢāļāļąāļāđāļāļĢāļĩāļĒāļĄāļŠāļāļēāļāļāļĩāđāđāļŦāđāļāļāļēāļāđāļēāļāļāļđāđāļāļēāļĢāļĄāļĩāļāļāļāļāđāļāļāļļāļāđāļĄāđāļāļĢāļēāļĒāļĄāļŦāļēāļĢāļēāļāļĄāļēāļŦāļĄāļāļāļĢāļāđāļāļĩāļĒāļāļāļĩāđāļ§āļąāļ āđāļāļīāļāļāļļāļĐāļāļāđāļāļ·āđāļāļĢāļąāļāļāļĢāļ°āđāļāđāļ§āļĄāļĢāļāļ āļāļĩāđāđāļŦāđāļĄāļēāļāđāļ§āļĒāļāļāļ§āļāđāļŠāļĨāļĩāđāļĒāļ āļāļēāļāļ§āļąāļāļāļĢāļ°āđāļāđāļ§ āļāļķāđāļāļāļĒāļđāđāļŦāđāļēāļāļāļēāļāļ§āļąāļāđāļāļāļēāļāļāļīāļĻāđāļŦāļāļ·āļāļāļĢāļ°āļĄāļēāļ 200 āđāļĄāļāļĢ
āļāļąāļāļāļļāļāļąāļāđāļāđāļĄāļĩāļāļēāļĢāļāļđāļĢāļāļāļāļīāļŠāļąāļāļāļĢāļāđāļāļĢāļ°āđāļāļāļĩāļĒāđāđāļāļĢāļēāļ āļĻāļīāļĨāļāļ°āđāļāđāļŦāļāđ āļāļĢāļ°āļāļļāđāļāļŠāļāđāļĨāļ°āļāļĢāļ°āļ§āļīāļŦāļēāļĢāđāļĄāđāļĨāļēāļĒāļāļģāļĻāļīāļĨāļāļ°āļĨāđāļēāļāļāļē āļāļāļāļ§āļąāļāļĄāļīāđāļāđāļĄāļ·āļāļāļāļĒāđāļēāļāļāļđāļāļāđāļāļāļāļēāļĄāļŦāļĨāļąāļāļāļļāļāļāļĻāļīāļĨāļāđāļĨāđāļēāļāļāļēāđāļĨāļ°āļāļąāļĻāļāļĻāļīāļĨāļāđāđāļāļīāļ āđāļāļĢāļēāļāļāļāļĩ āļĢāļ°āļŦāļ§āđāļēāļāļāļēāļĢāļāļđāļĢāļāļ°āđāļāđāļāļļāļāļāđāļāļāļāļĨāļēāļĒāļāļąāļāļĐāļĢāđāļāļĢāļēāļāļāļēāļĢāļķāļāļāļāđāļāđāļāđāļāļīāļāđāļāđāļāļ āļēāļĐāļēāļāļĄāđāļē āļāļĨāđāļēāļ§āļāļķāļāļāļĢāļ°āļ§āļąāļāļīāļāļđāđāļŠāļĢāđāļēāļāđāļāļāļĩāļĒāđāļāļĢāļ°āļāļīāļĐāļāļēāļāļāļĢāļ°āļāļĢāļĄāļŠāļēāļĢāļĩāļĢāļīāļāļāļēāļāļļ āđāļĄāļ·āđāļāļŠāļ·āļāļāđāļāļāļēāļāļāļāļĻāļēāļ§āļāļēāļĢ āļāļķāļāļāļģāđāļŦāđāļāļĢāļēāļāļ§āđāļē āļāļđāđāļŠāļĢāđāļēāļāļ§āļąāļāļĄāļīāđāļāđāļĄāļ·āļāļ āļāļ·āļ āļĄāļŦāļēāđāļāļ§āļĩāļāļļāļŠāļēāļāļēāļĒāļ°āđāļ āļŦāļĢāļ·āļāđāļāđāļēāļāļēāļāļāļ°āļĨāļ°āđāļĄāđāļĻāļĢāļĩ āđāļāđāļāļĄāđāļŦāļŠāļĩāļāļāļāļāđāļāļāļļāļāđāļĄāđāļāļĢāļēāļĒāļĄāļŦāļēāļĢāļēāļ āļāļķāđāļāļāļĢāļ°āļāļēāļāđāļāđāļāļĢāļēāļāļāļīāļāļēāļāļāļāļāļĢāļ°āđāļāđāļēāļŠāļļāļāļāđāļŠāļĄ(āđāļāđāļāļāļ°āļĒāļļāđāļāđāļ) āļāļĐāļąāļāļĢāļīāļĒāđāļĄāļāļāđāļŦāđāļāđāļĄāļ·āļāļāļŦāļāļŠāļēāļ§āļāļĩ
āļ āļēāļĒāđāļāļ§āļąāļāļĄāļīāđāļāđāļĄāļ·āļāļāļĒāļąāļāļāļāļĄāļĩāđāļāļĢāļēāļāļŠāļāļēāļāđāļĨāļ°āđāļāļĢāļēāļāļ§āļąāļāļāļļāļāļĢāļēāļāļāļāļĒāļđāđāļŦāļĨāļēāļĒāļāļĒāđāļēāļ āļāļķāđāļāļĨāđāļ§āļāđāļĨāđāļ§āđāļāđāđāļāđāļāļĻāļīāļĨāļāļ°āļāļŠāļĄ āļĢāļ°āļŦāļ§āđāļēāļāļāļĄāđāļēāđāļĨāļ°āļĨāđāļēāļāļāļē āđāļĨāļ°āļĄāļĩāļāļđāļāļāļĩāļĒāļ§āļąāļāļāļļāļŠāļģāļāļąāļāļāļ·āļ āļāļĢāļ°āļāļĢāļĄāļŠāļēāļĢāļĩāļĢāļīāļāļāļēāļāļļ āļāļĢāļ°āļāļīāļĐāļāļēāļ āļ āļāļĢāļ°āđāļāļāļĩāļĒāđāđāļāļĢāļēāļ āļāļĩāđāđāļāđāļĢāļąāļāļāļēāļĢāļāļĢāļ°āļāļēāļāļāļēāļ āļŠāļĄāđāļāđāļāļāļĢāļ°āļāļēāļāļŠāļąāļāļ§āļĢāļāđ āļŠāļĄāđāļāđāļāļāļĢāļ°āļŠāļąāļāļāļĢāļēāļ āļŠāļāļĨāļĄāļŦāļēāļŠāļąāļāļāļāļĢāļīāļāļēāļĒāļ
āļ§āļąāļāļĄāļīāđāļāđāļĄāļ·āļāļāļāļĒāļđāđāļāļīāļāļŠāļāļēāļāļāļĩāđāļŠāļģāļāļąāļāļāļēāļāđāļāļĢāļēāļāļāļāļĩāļāļāļāļāļąāļāļŦāļ§āļąāļāđāļāļĩāļĒāļāļĢāļēāļĒ āđāļāđāļāļāļĢāļ°āļāļđāđāļĄāļ·āļāļāđāļāđāļēāļāļāļāđāļĄāļ·āļāļāđāļāļĩāļĒāļāļĢāļēāļĒ āļāļ·āļ āļāļĢāļ°āļāļđāđāļāđāļāļģ āļŦāļĢāļ·āļāļāļĢāļ°āļāļđāļāļąāļ§āļāļģ āļŦāļĢāļ·āļāļāļĢāļ°āļāļđāđāļāđāļēāļāđāļāļŠāļąāļāļāđāļēāđāļāļ āđāļĨāļ°āļāļāđāļāļĩāļĒāļāļĢāļēāļĒāļĒāļąāļāļāļāđāļĢāļĩāļĒāļāļāļĢāļīāđāļ§āļāļŠāļĩāđāđāļĒāļāļāļĩāđāļāļāļāļāļĢāļĢāļāļāļĢāļēāļāļēāļĢāļāļąāļāļāļąāļāļāļāļ āđāļāļĢāļĢāļąāļāļāđāļ§āđāļē āļŠāļĩāđāđāļĒāļāļāļąāļ§āļāļģ āļāļĩāđāļāļĢāļīāđāļ§āļāļāļĢāļ°āļāļđāļ§āļąāļāļāđāļēāļāļāļīāļĻāļāļ°āļ§āļąāļāļāļāļ āļĄāļĩāļāđāļāļāđāđāļēāđāļāļĢāļēāļ āļāļ·āđāļ āļāđāđāļēāļāđāļāļāđāļēāļāļĄāļđāļ āļĻāļīāļĨāļāļ°āđāļāļāđāļāđāļŦāļāđ āļĄāļĩāļāļļāđāļĄāļāļĢāļāļāđāļ§āđāđāļāđāļāļāļĢāļ°āļāļīāļĄāļēāļāļĢāļĢāļĄāļāļđāļāļāļąāđāļāļĢāļđāļāļāđāļēāļāļŦāļĄāļāļ āđāļāļ·āđāļāļāļąāļāļ§āđāļēāļāđāļāļāđāđāļēāļāļĩāđāđāļāđāļāļāđāļ āļāđāđāļēāđāļāļĢāļēāļāļāļĩāđāļĻāļąāļāļāļīāđāļŠāļīāļāļāļīāđ āđāļāđāļāđāļŦāļĨāđāļāļāđāđāļēāļāļĩāđāđāļāđāļāļļāļāđāļ āļāļāļĢāļīāđāļ āļāļāļāļāļāļđāđāļāļāđāļāļĢāļēāļāļāļĩāđāļŠāļąāļāļāļĢāđāļāđāļēāļāļāļāđāļĄāļ·āļāļ āđāļāđāļĄāļēāļāļąāļāļāļēāļĒāļāļĢāļīāđāļ§āļāļāļĢāļ°āļāļđāđāļĄāļ·āļāļāđāļāļ·āđāļāļāļ·āđāļĄāļāđāđāļēāđāļĨāļ°āļĨāđāļēāļāļŦāļāđāļēāđāļŦāđāđāļāļīāļāļŠāļīāļĢāļīāļĄāļāļāļĨāļāđāļāļāļāļ°āđāļĢāļīāđāļĄāđāļāļīāļāļāļēāļāļāļāļāļŦāļĢāļ·āļāđāļāđāļēāļŠāļđāđāđāļĄāļ·āļāļāđāļāļĩāļĒāļāļĢāļēāļĒ
āļŠāļģāļŦāļĢāļąāļāļāļāļāđāļāļĢāļ°āļāļĢāļ°āļāļēāļāļāļāļāļ§āļąāļ āđāļāđāļāļāļĢāļ°āļāļļāļāļāļĢāļđāļāļāļąāđāļ āļĨāļāļĢāļąāļāļāļīāļāļāļāļāļāļąāđāļāļāļāļāđ āđāļāđāļāļĻāļīāļĨāļāļ°āđāļāļĩāļĒāļāđāļŠāļāļŠāļīāļāļŦāđ āđ āļāļķāđāļāđāļāđāļāļģāļāļēāļĢāļāđāļāļĄāđāļāļĄāļĄāļēāļāļķāļ āđ āļāļĢāļąāđāļāļĄāļĩāļāļēāļĒāļļāļāļķāļ āđāđāđ āļāļ§āđāļēāļāļĩ āļāļķāđāļāļāļĢāļąāđāļāļŦāļĨāļąāļāļŠāļļāļ āļāđāļēāļāļāļĩāđāļāđāļāļŠāļĢāđāļēāļāđāļāđāđāļāļīāđāļĄāļāļāļēāļāļāļāļāļāļāļāđāļāļĢāļ°āđāļŦāđāđāļŦāļāđāļāļķāđāļ āđāļāļĒāļĄāļĩāļŦāļāđāļēāļāļąāļāļāļ§āđāļēāļāļāļāļēāļ āđāđ āļāļīāđāļ§ āļĄāļĩāļāļēāļĄāļ§āđāļē âāļŦāļĨāļ§āļāļāđāļāļāļĢāļ°āļĻāļĢāļĩāļĄāļīāđāļāđāļĄāļ·āļāļâ āļāļĩāđāļĄāļĩāļāļļāļāļāļĨāļąāļāļĐāļāļ°āļāļĩāđāļāļāļāļēāļĄāļāļēāļĄāļāļļāļāļāļĻāļīāļĨāļāđāđāļāļāđāļāļĩāļĒāļāđāļŠāļāļŠāļīāļāļŦāđ āđ āļĒāļļāļāļāđāļ āđāļāļĒāđāļāļāļēāļ°āļāļĩāđāļĒāļāļāļāļĢāļ°āđāļāļāļļāđāļĄāļŽāļĩāđāļāđāļāļĢāļđāļāļāļāļāļāļąāļ§āļāļđāļĄāđāļāļ°āļŠāļĨāļąāļāļāļēāļāļŦāļīāļāđāļāđāļ§āļāļļāļĒāđāļāļĩāļĒ āļŦāļĢāļ·āļāđāļāđāļ§āđāļāđāļāļāđāļēāļĄ āļāļķāđāļāđāļāđāļāļŦāļīāļāļāļĩāđāđāļāļīāļāļāļķāđāļāđāļāļāļīāļāđāļāļāļĨāđāļēāļāļāļēāđāļāđāļēāļāļąāđāļ āļāļĢāļ°āļāļīāļĐāļāļēāļāđāļ§āđāđāļāļ§āļīāļŦāļēāļĢāđāļāđāļŦāļāđāļāļĢāļ°āļĒāļļāļāļāđ āļāļŠāļĄāļāļŠāļēāļāļāļąāļāļĢāļđāļāđāļāļāļāļāļāļ§āļīāļŦāļēāļĢāļĨāđāļēāļāļāļē āļ āļēāļĒāđāļāļāļāđāļāđāļāļāđāļ§āļĒāļĨāļ§āļāļĨāļēāļĒāđāļāļ°āļŠāļĨāļąāļāļĨāļāļĢāļąāļāļāļīāļāļāļāļ āļāļĢāļ°āļāļāļāļāļąāļāļāļēāļĢāļāļĢāļļāļāđāļēāđāļāļāļēāļāđāļāļāđāļāļĢāļ āļđāļĄāļīāđāļĨāļ°āļāļĢāļēāļĨāļĩāđāļāđāļāļĢāļđāļāļŦāļāļŠāđāļāļģāļāļ§āļ āđāđ āļāļąāļ§
āļāļāļāļāļēāļāļāļĩāđāļĒāļąāļāļĄāļĩāđāļāļāļĩāļĒāđāđāļāđāļāļāļđāļāļāļĩāļĒāļŠāļāļēāļāđāļāđāļēāđāļāđ āļāļĩāđāļĄāļĩāļāļđāđāļĄāļēāļāļąāļāļ§āļąāļ āđāļāđāļāļĻāļīāļĨāļāļ°āđāļāļāļĨāđāļēāļāļāļē āđāļāļīāļĄāļāđāļāļāļāļēāļĢāļāļđāļĢāļāļ°āđāļāđāļāļĢāļđāļāļāļĢāļāļāļĄāđāļēāļāļąāđāļāļŦāļĄāļ āđāļāđāļāđāļāļĄāļēāđāļāđāļĢāļąāļāļāļēāļĢāļāļđāļĢāļāļ°āđāļŦāļĄāđ āđāļāļĒāļŠāļĢāđāļēāļāđāļāļāļĩāļĒāđāļāļĢāļīāļ§āļēāļĢāļāļąāđāļāđāļ§āđāļŠāļĩāđāļĄāļļāļĄ āļāļĢāļ°āļāļąāļāļāđāļ§āļĒāļāļąāļāļĢāļĻāļīāļĨāļāļ°āđāļāļāļāļĄāđāļē āļāļēāļ§āļāđāļēāļāđāļĢāļĩāļĒāļāđāļāļāļĩāļĒāđāļāļĩāđāļ§āđāļē âāļāļĢāļ°āļāļēāļāļļāļĄāļīāđāļāđāļĄāļ·āļāļâ āļāļāļāļāļēāļāļāļĩāđāđāļāļāļĩāļĒāđāļāļĩāđāļĄāļĩāļāļ§āļēāļĄāļŠāļģāļāļąāļ āļāļ·āļ...
   Read moreDas Wat Ming Mueang hieà in der Vergangenheit, Wating Mueang war in Tai Yai der Volkstempel, der von Chiang Rai als Wat Ngiao oder Wat Chang Mup genannt wurde. Ein weiterer Name ist Wat Talamae Si, es ist der Name des Bauherrers. Es wurde seit der GrÞndung von Chiang Rai erbaut und 1970 wurde Wisung Khama Sima, das ist eine kÃķnigliche GewÃĪhrung des Landes fÞr MÃķnche, die Ordinationshalle errichten zu lassen oder religiÃķse Riten zu gewÃĪhren. Aus der Geschichte des Tempels, so die alten Beweise und GerÞchte, so war der GrÞnder von Wat Ming Mueang Chao Nang Talamae Si die Frau von KÃķnig Meng Rai und Tochter eines burmesischen KÃķnigs aus der Stadt Pha Ko (Hong Sao Wadi). Dieser Tempel war ein persÃķnlicher Tempel von Phra Nang Uao Ming Chom Mueang, dem KÃķnig Meng Rais Mutter. Der Tempel war sehr wichtig und wohlhabend, dank der Schirmherrschaft der Dynastie. Im Tempel befinden sich eine Reihe von historischen StÃĪtten und AntiquitÃĪten zum Studium und Besuch. Phra Viharn Mai Lai Kham ist eines der Beispiele. Es ist eine Mischung aus Tai Yai und Lanna Kunst. Das Decken Motiv ist durch das Bild von SchwÃĪnen im Triphum- und Bali-Stil dekoriert. Es ist die einzige Holzbildhalle in Chiang Rai. In der Bildhalle befindet sich auch vergoldet Stuck und das Buddha Bild, das Luang Pho Phra Si Ming Mueang genannt wird. Es ist im Schoà 80 Zoll Breite und ist Þber 400 Jahre alt. Es hat die Ãbereinstimmung mit dem Chiang Saen Singh 1 Stil. Auf der Vorderseite der Bildhalle ist ein herrlicher heiliger Brunnen der genannt wird "Bo Nam Chang Mup", Im RÞcken ist ein Chedi im Lanna-Stil, genannt "Phra That Ming Mueang", verziert mit vergoldeten Regenschirm in der Kunst Myanmar. Die Reliquien von Chao Nang Talamae Si, die von Somdet Phra Yanasangwon Somdet Phra Sangkharat erhalten wurden, sind im Inneren untergebracht. AuÃerdem wird die Geschichte im Tempel gesammelt. Der Tempel befindet sich an der Ecke der Trairat Road, die mit der Banpha Prakan Road oder an der Khua Dam Kreuzung, dem Bezirk Mueang, der Provinz Chiang Rai, der Provinz Chiang Rai. Wenn Sie von der Kreuzung Ha-Yak Por Khun Mengrai beginnen, biegen Sie links zur Sri Kerd Road ab und biegen Sie rechts zur Thanalai Road ab. Gehen Sie geradeaus und diese StraÃe trifft auf die Trairat Road. Danach biegen Sie links ab und fahren Sie 50 Meter weiter. Der Tempel befindet sich auf der rechten Seite. Der Tempel ist sehr beliebt und wird auch Verehrt von...
   Read more