Büyük Valide Han İstanbul’da bugün Tarihi Yarımada’da, Eminönü İlçesine bağlı Hanlar Bölgesinde yer almaktadır. Çemberlitaş, Beyazıt ve Eminönü arasında kalan bu bölge İstanbul’un en eski ve güzel hanlarını barındırır. Bu hanların hemen hepsi bugün de, giderek azalmakla birlikte, ticaret faaliyetleri ile uğraşanlar tarafından kullanılmaktadır. Büyük Valide Han’ın yer aldığı Hanlar Bölgesi çoğu zaman Mercan Mahallesi olarak da adlandırılır.

Bölgenin en çok bilinen yokuşlarından birisi Çakmakçılar Yokuşudur ve Babıali Caddesi, Divan Yolu, Direklerarası gibi şöhretli yollarından birisidir. Uzunçarşı Caddesi ve Mercan Caddesinin kavşak noktası ile Mahmutpaşa Yokuşunun alt başı arasında uzanır. Mercan Ağa Mahallesi ile Taya Hatun Mahallesi arasında sınır yoldur. Alt başından gelindiğinde Alacahamam Caddesi, Fincancılar Sokağı, Tarakçılar Caddesi ve Tığcılar ile kavşakları vardır. Parke döşeli, oldukça dar ve dik bir yokuştur. Hem araba hem de yaya trafiği bakımından son derece yoğundur. Büyük Valide Han, Büyük Han, Yeni Han, Sünbüllü Han, Muradyan Han, Çakmakçılar Hanı, Sabrı Safa Hanı, Nasır Hanı, Birlik Hanı bu cadde üzerindedir. Büyük Valide Han 1651 yılında Kösem Mahpeyker Valide Sultan (IV Murat ve İbrahim’in anneleri) tarafından Üsküdar’daki Çinili Camii’nin vakfiyesi olarak inşa ettirilmiştir. Birici ve ikinci avlularda toplam 153, üçüncü avluda 57 odası ile, üç avlulu ilk handır. Üçüncü avlunun bir cephesine bakan taraf Küçük Han veya Sagir Han olarak da bilinir. Kuzeydoğu köşesinde Bizans orijinli olduğu düşünülen, 12x12 m. en ve boy, 27 m. yüksekliğinde bir kule vardır. Büyük Valide Han bir şehir hanıdır. İki katında mevcut odaları ve avluları ile kimi zaman mesken, iş yerleri, atölyeler ve ahırlar olarak kullanılmıştır. Reşat Ekrem Koçu’nun İstanbul Ansiklopedisi’ne göre, Sagir Han’ın önemli bir kısmı ilk olarak Ağustos 1909’da ve tekrar 21 Mart 1926’da yıkılmıştır. Belediye kullanımını yasaklamış olsa da, kullanıcıların kendi eklemeleri ve onarımları ile günümüze kadar gelmiştir. Büyük Valide Han 1951 yılından itibaren koruma kurullarının gözetimine alınmış ve 10 Nisan 1982’de tarihi miras olarak kabul edilmiştir. Tüm karşı çabalara rağmen, özellikle yirminci yüzyıl boyunca artan gereksinimlerle, iç ve dış mekanları bölünmüş, eklemelere tabi tutulmuş ve değişime uğramıştır. Bugüne kadar bir restorasyon görmemiştir. Kullanıcıların sayısı her gün gittikçe azalmakla beraber, tekstil ve metal olarak iki temel iş kolunca halen kullanılmaktadır.