ZOff — Restaurant in Leuven

I have Celiac disease, so I cannot tolerate any gluten. If I eat it, I could die, literally. When I asked the brunette hostess about gluten free options, she was very understanding and helpful. We decided to have lunch there , but unfortunately our server was not understanding or willing to accommodate. She served my tuna salad on top of bread that was NOT gluten free! Later, while I was using the WC, I over heard the same server say, in a nasty tone, that I was a "bebe" because I needed foods that were gluten free. It seemed to be a restaurant of quality, but our tall blonde server was very unprofessional in her behavior. I won't be dining...

Long waiting time to be served at the table. When the waitress arrived, she started to spray disinfectant on my arm. This behaviour is bad for any restaurants in Leuven/Belgium or elsewhere. I also didn’t expect this to occur in zoff, a restaurant/drinking place I liked in the past. 1. One should not spray disinfectant at that moment when there are a lot of customers. 2. Spraying on any customer is not acceptable. 3. An apology is a must but the waitress did not seem to care. Was she determined to be offensive? And why? A decent restaurant should investigate this problem and avoid this...

Lieve mensen, zet je schrap. Wat ik heb meegemaakt tart de grenzen van het culinaire universum. Laat me het helder zeggen: de steak tartaar die ik proefde was geen gerecht – het was een openbaring. Een poort naar een andere dimensie. Dit was niet zomaar rauw rundvlees. Dit was een hemelse symfonie van zijdezachte textuur, precisiegehakte perfectie, en kruiden zo gebalanceerd dat zelfs de goden op Olympus collectief hun messen en vorken zouden neerleggen in pure eerbied.

Elke hap voelde alsof ik persoonlijk door een engel werd gevoerd, terwijl een koor van Franse topchefs zachtjes "La Marseillaise" neuriede op de achtergrond. Er zat magie in die tartaar. Échte magie. Als Harry Potter een gerecht was, dan was hij dit. De smaak? Zó intens, zó subliem, dat ik even mijn eigen naam vergat.

Maar wacht, er was meer.

De pasta vongole die ik daarna kreeg was alsof de zee zelf besloot om een liefdesbrief te sturen naar mijn smaakpapillen. De schelpjes zongen bijna terwijl ik ze at, zo vers waren ze. De pasta had die perfecte, zeldzame al dente beet, alsof de chef persoonlijk met elke sliert een contract had gesloten. De knoflook? Subtiel fluisterend. De witte wijnsaus? Zacht als een zonsondergang in Amalfi. Ik huilde. Echte tranen. Een voorbijganger dacht zelfs dat ik slecht nieuws had gekregen. Maar het was puur geluk.

Kortom: als je dit restaurant niet bezoekt, ben je gewoon tegen geluk. Deze steak tartaar is niet alleen de beste ter wereld — hij is de reden waarom de wereld blijft draaien. En die vongole? Die zou vrede kunnen brengen in het Midden-Oosten.

Ga. Nu. Je smaakpapillen...