DE SINGEL — Attraction in Antwerp

It should be noted that my review is specific to the Blue Hall, a concert hall seating about 950 people. Though we sat in row 17, seats 31 & 32, and the hall was filled to capacity with no seats vacant, we were listening to a baroque ensemble, accompanying an unamplified chorus of 33 voices. We heard extremely well. Indeed, even the volume monitor on my Apple Watch warned of a 90 decibel level reached more than once.

It was a huge bonus to discover the ample space between rows, making sitting for a three hour concert very comfortable and enjoyable. The cushioned seats were also great. This, coming from me, at six feet, three inches. People could come and go easily without my needing to stand up. Visibility was also excellent as it was for my wife, as well, at only five feet,...

Zogenaamd "Koninklijk Vlaams Muziekconservatorium" en "Singel", opgetrokken in 1963-1988 naar ontwerp van L. Stynen in samenwerking met P. De Meyer.

Voorheen - sedert 1885 - was het conservatorium ondergebracht in het 16de-eeuwse hotel "Den Grooten Zot" te Antwerpen. Vrijstaand complex ingeplant op een kunstmatig genivelleerd terrein op de hoek van de Jan Van Rijswijcklaan en de Desguinlei; de aldus verschoven "Wezenberg" vormt een geluidsmuur aan oost- en zuidzijde van het gebouw, een ommuurde vijver met geluiddempende betonnen zuilen vervult deze functie aan de westzijde.

Horizontaal voorgebouw van twee bouwlagen waarvan de verschillende lokalen gegroepeerd zijn rondom twee rechthoekige binnentuinen, met op de gelijkvloerse verdieping administratieve diensten en auditoria, op de bovenverdieping klassen, studio's refter en keuken; verticaal opgevat achtergebouw met concert- en theaterzaal (respectievelijk 940 en 801 plaatsen) en boven de concertzaal de bibliotheek. Constructie van zichtbaar gewapend beton met stalen ramen; opvallende lichtopeningen in dragende gevelmuren van inkomhal; hoofdingang voorafgegaan door indrukwekknde transparante luifel steunend op een zichtbaar metalen geraamte. Baksteenmetselwerk, marmer en teak voor de binnenafwerking; muurschilderingen door R. Guiette...

In 1958 verwierf Léon Stynen de ontwerpopdracht om het Koninklijk Vlaams Muziekconservatorium in te planten op het voormalige militair gebied van de Wezenberg , op dat ogenblik een onbebouwd golvend terrein. Al snel kreeg hij echter heel wat moeilijkheden te verwerken omdat het Ministerie van Openbare Werken op dit terrein de ringsnelweg en een spoorweg wilde aanleggen. Daarnaast wilde de stad ook nog een groot zwembad op dat domein. Het huidige Singelcomplex werd in 3 fasen gerealiseerd. De aanvang startte in 1964 met de constructie van de laagbouw en met een grote brede trap naar het eerste verdiep. Heel veel glas werd gebruikt om transparantie te beklemtonen. In 1980 werd de tweede fase opgestart met de bouw van de Rode en Blauwe zaal alsmede opnamestudio's en een bibliotheek. Beton speelde hierbij een grote rol in de opbouw wat blijkt uit de draagstructuur aan de binnenkant en ook aan de buitenkant met op beton gespoten kiezelsteentjes. In de derde fase volgden nog de nieuwe zalen , een Grand café en een leeszaal....