Adam Mickiewicz Square — Attraction in Poznan

W krótkim czasie po śmierci Mickiewicza zawiązał się w Poznaniu komitet do uczczenia pamięci poety. Jednocześnie rozpoczęto zbiórkę pieniędzy na budowę pomnika. O wykonanie pomnika komitet zwrócił się do przebywającego w Paryżu znanego rzeźbiarza Władysława Oleszczyńskiego, Już w marcu 1856 roku był gotowy pierwszy model pomnika, odlany w gipsie. Najwięcej sporów toczyło się przy ustaleniu materiału, z którego miał być wykonany pomnik. Ostatecznie komitet zgodził się na „conflant” (kamień podobny do marmuru). Dnia 7 czerwca 1857 roku Oleszczyński doniósł komitetowi, że pomnik został ukończony i dwa dni później pomnik dotarł koleją do Poznania. W czasie gdy Oleszczyński kończył swoje dzieło, w Poznaniu trwała batalia o uzyskanie zgody u władz pruskich na lokalizację pomnika. Poznań był wtedy twierdzą, otoczoną ciasnym pierścieniem murów i fortyfikacji. Otwartych placów było bardzo mało. Ostatecznie wystąpiono o zgodę na ustawienie pomnika w ogrodzie przy kościele św. Marcina. Nawet tak skromna lokalizacja spotkała się z odmową władz prowincjonalnych. Komitet odwołał się do władz w Berlinie, jednocześnie organizując wystąpienie w sejmie. Mimo to sprawa nie ruszyła z miejsca. Komitet słał do władz centralnych kolejne interwencje. Dopiero regent książę Wilhelm, sprawujący władzę w zastępstwie chorego króla Fryderyka Wilhelma IV wyraził zgodę. Dnia 30 grudnia 1858 roku Teofil Matecki otrzymał od ministra spraw wewnętrznych Flotwella oficjalną zgodę. Odsłonięcie pomnika odbyło się uroczyście 7 maja 1859 roku. Był to pierwszy pomnik Adama Mickiewicza na ziemiach polskich. Pod koniec XIX wieku coraz częściej dyskutowano nad przebudową pomnika. O zgodę na przebudowę wystąpiono w listopadzie 1902 roku. Ostatecznie zgodę taką uzyskano w czerwcu 1903 roku. Postanowiono zastąpić pomnik wykuty przez Oleszczyńskiego jego odlewem w brązie. Podjął się tego znany poznański rzeźbiarz Władysław Marcinkowski. Dotychczasowy pomnik, dłuta Oleszczyńskiego, został przeniesiony na dziedziniec Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Obydwa pomniki przetrwały do 1939 roku, kiedy to zostały zniszczone przez okupanta. Po wojnie sprawą pomnika Adama Mickiewicza zajęto się w 1955 roku. Został rozpisany konkurs, w którym brał udział m.in. Józef Gosławski. Pierwsze miejsce zajął projekt Bazylego Wojtowicza i Czesława Woźniaka. W 1957 został powołany Komitet Budowy Pomnika Adama Mickiewicza. Pierwszym zadaniem, jakiego podjął się komitet, było uporządkowanie miejsca przy kościele św. Marcina. W miejscu zniszczonego pomnika została umieszczona tablica pamiątkowa, wykonana przez rzeźbiarza Józefa Kaliszana. Następnie przystąpiono do realizacji pomnika. Pomnik umieszczono na placu Adama Mickiewicza. Czterometrowy pomnik został umieszczony na dwumetrowym cokole. Najwięcej trudności przysporzył cokół. Projekt pomnika przewidywał, że ściany boczne cokołu będą ozdobione pełnoplastycznymi płaskorzeźbami. Wybrany na cokół sjenit okazał się jednak tak twardy, że przy ówczesnych trudnościach z zakupem odpowiednich narzędzi płaskorzeźby były nie do wykonania. Postanowiono więc poprzestać na płytko rytych w płaszczyźnie kamienia. Pomnik został odsłonięty w 1960 roku. Na początku lat 90. przystąpiono do odnawiania dziedzińca Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk przy ulicy Mielżyńskiego. Coraz częściej wspominano o konieczności przywrócenia zniszczonego pomnika. 7 maja 1998 roku, w 139 rocznicę odsłonięcia pomnika dłuta Oleszczyńskiego, odbyło się pierwsze spotkanie komitetu odbudowy pomnika Mickiewicza. Rozpoczęto zbiórkę pieniądzy na ten cel. Odtworzenia pomnika podjął się rzeźbiarz, profesor ASP w Poznaniu, Józef Petruk. Pomnik został odsłonięty...

Adam Mickiewicz - wielki polak, patriota, geniusz. Dobrze, że w jednym z najlepiej widocznych i rozpoznawalnych miejsc Poznania (Między Zamkiem Królewskim a Aulą Uniwersytecką, tylko 10 minut od dworca głównego) stoi pomnik ku jego czci. Trzymając książkę - symbol wiedzy, na której stoi nasz naród (być może nawet egzemplarz epopei narodowej - "Pana Tadeusza") patrzy dumnie w stronę zachodu - prawdopodobnie na Paryż, gdzie spędził dużą część swojego życia. Przechadzając się jedną z głównych ulic poznania można poczuć prawdziwą dumę, oraz chwycić się za serce ze słowami "Kocham moją ojczyznę!". Jestem dumny jednocześnie z Adama, Polski i pomnika, który majestatycznie stoi w centrum mojego ukochanego miasta w ukochanym kraju. Zdecydowany ponadczasowy klasyk. Polecam z...

Located in the city center, the square is home to several notable landmarks, including the Adam Mickiewicz Monument and the Monument to the Victims of June 1956, commemorating the Poznań protests against communist rule. It’s a nice...