La joya arquitectónica pontevedresa. Basílica menor, de los pocos ejemplos renacentistas en Galicia. Impresionante fachada a modo de retablo pétreo. En el interior, gótico, el retablo del altar con el tema de la Asunción de la Virgen María, totalmente tallado en madera. Desde 1962 es Basílica, por decreto del Papa Juan XXIII. Actualmente, está considerada como BIC (Bien de Interés Cultural) y fue declarada Monumento histórico-artístico perteneciente al Tesoro Artístico Nacional mediante decreto de 3 de junio de 1931.El templo tiene también la distinción de "Real Santuario", desde que le fue concedida en el año 2000, por merced de Su Majestad el Rey D. Juan Carlos I de España. Pontevedra no es sede de obispado, pertenece a la diócesis de Santiago, por lo que no hay en ella una catedral. Quizás por esta razón la iglesia, hoy basílica de Santa María, es considerada como la iglesia principal de Pontevedra. Se ubica en el casco antiguo de Pontevedra, justo en el mismo sitio donde antiguamente se erigía una pequeña iglesia románica, que se derribó al llegar el siglo XV. La construcción del templo actual fue promovida por los arzobispos de Santiago de Compostela D. Alonso II de Fonseca y Acevedo y D. Alonso III de Fonseca y Ulloa, y apoyada por varias familias nobles de la villa, como los Barbeito y Padrón, los Mariño de Lobeira, los Arango Sotomayor, los Pereira de Castro o los Abreu Araújo, además de varias entidades gremiales, como la Cofradía do Corpo Santo, también llamada de los Mareantes, entidad civil más antigua de Pontevedra y gremio de mar más antiguo de toda España, así como las cofradías de San Telmo, San Miguel, o la Cofradía de la Santísima Trinidad. Se construyó siguiendo los planos de Juan de los Cuetos y Diego Gil, Cornielles de Holanda, Mateo López, Sebastián Barros, Domingo Fernándes y Juan Noble Se trata de un edificio de estilo gótico, con influencias del estilo manuelino portugués. Externamente destacan sus fachadas: la principal, orientada al oeste, presenta una amplia escalinata para acceder a ella. Tiene estructura en forma de retablo, con tres cuerpos abundantemente decorados (siguiendo el estilo plateresco), obra del maestro Cornielis de Holanda y Juan Noble, y datada en 1541. La puerta se sitúa en el cuerpo central y presenta un arco de medio punto enmarcado por las esculturas de San Pedro y San Pablo. En la parte superior a la puerta se puede contemplar un relieve de la dormición de la Santísima Virgen; y por encima de él decoración sobre la base de medallones en forma de conchas de vieiras, así como esculturas de santos, personajes bíblicos e incluso hhistóricos y, todavía más alto, un rosetón (responsable de la iluminación del espacio interior), simbolismo del cielo. La fachada se ve coronada por un Calvario y por último la crestería típica del estilo manuelino pportugués Como dato anecdótico comentar que entre las figuras de los santos que aparecen en la decoración de esta fachada, se pueden distinguir los bustos de Cristóbal Colón y Hernán Cortés que están situados a los lados del rosetón. También presenta una fachada en la cara sur del edificio, con un arco de medio punto con jamba pétrea decorada barrocamente y en ella destaca el crucero de dimensiones cconsiderables.También presenta crestería manuelina coronando los muros y el ábside del templo, el cual presenta un gran ventanal decorado siguiendo el estilo manuelino. Respecto al interior, la iglesia presenta planta basilical con tres naves (la central con predominio de estilo renacentista, mientras que las otras dos, al igual que las capillas, están influidas por el estilo tardogótico) y capillas laterales. La cubierta de las naves, así como de las capillas laterales se ejecuta mediante bóvedas de crucería, de entre las cuales hay que destacar la que fue llevada a cabo por parte de Diego Gil en el año 1522. En la conocida como Capilla Mayor se puede contemplar un retablo de madera de castaño y nogal, del siglo XIX, obra del escultor gallego Máximo Magariños, autor también del púlpito y los relieves del Vía Crucis de...
Read moreFoi construída no século XVI polo Gremio de Mareantes, no lugar doutra igrexa románica dos séculos XII-XIII, en ruínas, da que se conserva unha talla dun Pantocrator policromado. O deseño da actual basílica é obra de Diego Gil e Juan de los Cuetos. A nave norte e a fermosa fachada principal, de estilo Plateresco, é obra de Cornelis de Holanda e Jõao Nobre, entre 1541 e 1548, e está adicada á Virxe María. Tamén é obra de Cornelis de Holanda a Contraportada, unha das obras máis orixinais con corenta relevos de escenas bíblicas, emblemas, figuras e alegorías. A nave central, con bóveda de crucería estrelada, ten gravada a data de finalización en 1559. As bóvedas rematan en dezasete craves con motivos decorativos e unha cun escudo dos Fonseca. O Antigo retablo do altar maior do século XVI, contratado polos mareantes da Confraría do Corpo Santo a Jácome de Prado, exhíbese no Museo Provincial. O que agora vemos, do século XIX, foi realizado polo tallista santiagués Maximino Magariños quen tamén fixo o púlpito e as estacións do Vía Crucis. Na capela dá Virxe do Carme, patroa dous mariñeiros, podemos ler a inscrición gótica en pedra: "OS DO CERCO: DE YOAN NETO E YOAN DE COLLON FEZERON ESTA CAPELA”. A Porta do lado sur coa Virxe co Neno en brazos no centro, San Miguel á súa dereita e San Pedro Telmo á súa esquerda, ambos los dous patróns das confrarías de mariñeiros e mareantes con sede nesta parroquia, é obra de Diego Gil ao redor de 1539. A torre das campás ten un friso decorado coas figuras de Xesús e os doce apóstolos, representación de Últíma Cea, e na base da torre a Virxe de Quitapesares, representada como unha muller vestida de sol coa lúa aos seus pés e unha coroa de estrelas sobre a súa cabeza, protectora dá cidade, reprodución doutra máis antiga que se veneraba nunha ermida de Os Praceres. Na crista da fachada principal do templo, de elaborado encaixe en pedra, represéntanse remeiros e pescadores recollendo as súas redes. E nas cristas do lado sur están representados, en mandorlas, Xesús cos apóstolos e profetas, en total dezasete imaxes. Nos remates e esquinas to tellado, figuras de Hércules e numerosas gárgolas. No parte exterior da ábsida vemos o escudo de Alonso de Fonseca, arcebispo de Santiago, e debaixo unha imaxe da Virxe da O, patroa...
Read moreA Basílica de Santa Maria Maior (em galego: Santa María a Maior) de Pontevedra, é uma igreja católica, datada no século XVI, foi consagrada como basílica em 10 de janeiro de 1962, pelo decreto do Papa João XXIII. Foi declarada um monumento histórico-artístico pertencente ao Tesouro Artístico Nacional mediante decreto de 3 de junho de 1931. Pontevedra não é a sede do bispado porque não há nela uma catedral, talvez por esta razão a igreja, hoje basílica de Santa Maria é considerada como a igreja principal de Pontevedra. Ela está situada no centro histórico de Pontevedra, na chamada Avenida Santa María, 24; justo no mesmo lugar onde antigamente se erguia una pequena igreja românica, que foi demolida ao chegar o século XV.[2] Sua construção se deve ao encargo realizado pelo Grémio de Mercantes, a entidade civil mais antiga de Pontevedra e o grémio de mar mais antigo de toda Espanha. Foi construído seguindo os planos de Juan de los Cuetos e Diego Gil, entre outros (Cornielis de Holanda, Mateo López, Sebastián Barros, Domingo Fernándes e Juan Noble). Trata-se dum edifício de estilo gótico, com influências do estilo manuelino português. Externamente se destacam suas fachadas. A principal, orientada a oeste, apresenta uma ampla escadaria para o acesso dela. Tem a estrutura em forma de retábulo, com três corpos abundantemente decorados (seguindo o estilo plateresco), obra do mestre Cornielles de Holanda e Juan Noble, e datada em 1541. A porta situa-se no corpo central e apresenta um arco de meio ponto emoldurado pelas esculturas de São Pedro e São Paulo. Na parte superior da porta se pode contemplar um relevo da Dormição de Maria; e acima da decoração em base aos medalhões em forma de conchas de vieiras, assim como esculturas de santos, personagens bíblicos e até mesmo históricos; e, ainda maior, uma rosácea (responsável pela iluminação do espaço interior), simbolismo do céu. A fachada é coroada por um Calvário e por último a ameia típica de estilo manuelino português. Como os dados anedóticos comentam que entre as figuras dos santos que aparecem na decoração desta fachada, se podem distinguir os bustos de Cristóvão Colombo e Hernán Cortés que estão situados aos...
Read more