Garden Lodge — Attraction in London

Circumscribed by my other rather touristy aspirations, my visit to London had one quieter, more personal agenda : A visit to Garden Lodge, at Kensington - the house Freddie Mercury - the icon who pushed me towards my own PRIDE - lived and died in.

Despite spending a lot of time around Chelsea and Kensington, especially at Hyde Park, and Kensington Gardens, I could just never seem to find the time to make it there. Something in the city would always come in the way.

It was only in the week before I was to depart, one day, I took it upon myself to make the (not very short) walk from the High Street Kensington Tube Station to this (not-exactly) landmark. In the pursuit of my Hero’s home, I was awash by all that I had ever read about his life in London, so much of it shared with Mary Austin, who lived at Garden Lodge, after Mercury had passed.

Leaving all the shiny gloss of touristy Kensington behind, I noticed the lanes grow quieter, as I proceeded to get to the location. In fact, once inside Logan Place, the specific lane leading upto it, it felt like it was Desolation Central, with not a single person visible. I was still anticipating a flourish of emotions to wash over me, once I reached.

And reach, I did. Garden Lodge : Mostly just a towering wall eclipsing most of what was inside - the home of my childhood Hero. I stood in front of it, and even as I strained into my soul, I could hear nothing. No one pleading, “Can anybody find me, somebody to love?”; no crescendo exclaiming “No time for losers, ‘cuz we are the champions… of the world!!!!"

I gave it time, and stood there for about half an hour. In the whole time, only two men came by, holding hands. They arrived, vigorously pointed to the house, nodded, clicked a few photos, and left. I kept standing, but nothing happened, no music sang to my soul. The walls defensively stared down at me, resolutely mute.

I felt rejected, I felt abandoned. It was like my Hero hadn’t let me into his house. Then, I proceeded to bury this little heartbreak, take a few custom photos, and departed to meet my friends.

Later that night, at about 4am, on (yet another) cab journey from Lewisham through Central London, being driven across the Thames, with the freezing January winds on my face (both my friend Anwe and I would keep the cab windows rolled down, no matter how cold it'd get), my Apple Music shuffle arrived, yet again, at Freddie… “I can dim the lights, and sing you songs full of sad things…”

There he was. Singing to me, like nothing had happened. Like he hadn’t ghosted me just earlier in the evening.

I was angry, I didn’t wish to communicate. But he sang on “Whachyou doin’ tonight, hey boy?" And that 4 am-Januarymorning-emptystreets-CentralLondon ensured my anger didn’t remain.

He said, he wasn’t there, when I visited. I was even asked, why go looking for someone in empty buildings in foreign cities, when they have a permanent residence in my heart? Fair enough, I surmised.

Later, I read a bit more, and found that Mary Austin had auctioned off everything Freddie from that house just a few months earlier. Including the Lodge door, signed by fans. Indeed, he wasn’t lying, when he said that he wasn’t there at home, when I had come calling.

About a month after I got back to India, Garden Lodge was announced as being...

Ik was vaak bij Logan Place, en was zelfs 1x binnen. Voor ik naar een Queen fanclub convention ging op een vrijdag, belde ik aan en Mary (die ik al vaker en plezierig had ontmoet) antwoordde. Ik vroeg haar of ze tijd had om naar wat dingen te kijken die ik had meegenomen, en ik wilde haar naar een liedje laten luisteren dat ik had opgenomen. Maar ze moest weg naar een vergadering van de citycounsel ism de politie inzake de beveiliging van haar buurt. "Wanneer kun je hier weer zijn?" vroeg ze. Ik zei: "A.s. Maandagmiddag om 12 uur, na de convention. "Dat is prima." zei ze. Ik belde dus om klokslag 12 uur daar weer aan, en de "dienstmeid" beantwoordde de intercom. "Ik herinner me dat Mary deze afspraak gemaakt heeft met jou, dus ik zal je vast binnenlaten. Ze heeft nèt een nieuwe pup, een golden labrador retriever gekocht, en is die nuveven uit aan het laten, dus ze zal er zo wel zijn." Ik werd binnen gelaten, en ze liet me het hele huis zien. De tuin met de magnolia-boom, de koi-vijver, the Mews -die als meubelopslag werd gebruikt- , Freddie's huiskamer met zijn vleugel, en uiteindelijk belandden we in de keuken. Alle 5 de katten van Freddie kwamen naar mij toe, en sprongen op mijn schoot en schouders, voor mij op de keukentafel, knorden en gaven kopjes. De huismeid stond met haar handen op haar wangen in tranen. "Dit deden ze alléén maar bij Freddie, maar nu kruipen ze de hele dag weg en komen ze pas weer tevoorschijn in de keuken om te eten als Mary naar bed of weg is. Jij moet wel een heel goed persoon zijn". Toen kwam Mary binnen (die dus duidelijk een hondenmens is, en géén cat-lover!) en ze zag het tafereel met mij aan de keukentafel met de katten, en ze viel dramatisch hysterisch schreeuwend uit naar mij... !!!!????!!!! "Wat doe jij in mijn huis!!! Je hebt je een weg naar binnen gelogen !! Eruit !! Eruit !! Eruit !! Jij bent géén vriend van dit huis !!!" Ze duwde mij weg en ik ging zonder verzet naar buiten uiteraard. De huismeid keek me verbijsterd en verontschuldigend aan. Maar mijn spullen lagen nog op de keukentafel en ik moést die wél terug hebben. Uiteindelijk, nadat ik Mary zei dat ik de politie ging bellen om aangifte te doen van diefstal, kwam de huismeid mijn spullen terugbrengen. Ze verontschuldigde zich voor het idiote gedrag van Mary en zei dat ze haar nog nóóit eerder zó had gezien, en dat ze het niet snapte omdat ze erbij was toen Mary zélf de afspraak met mij maakte. Ik bedankte haar voor haar vriendelijkheid, en het mij laten zien van Freddie's huis en had haar en knuffel. Wat mij het meeste opviel in zijn huis, was temidden van al die kostbare kunst en stijlvolle práchtige meubels, de supermoderne, mega-strakke, hoogglans rood gelakte keuken. Peter Freestone legde op de convention daarna uit tijdens een Q&A sessie, toen ik hem daarnaar vroeg, dat Freddie die keuken in Duitsland had gezien en die in zijn huis wilde. Dus kwam die er ook. Mary had voor mij toen afgedaan, en het feit dat zij een hond in huis had gehaald terwijl al Freddie's katten er nog waren, voelde voor mij écht als verraad, en ik snapte ook helemaal waarom ze dus wegkropen van haar. Zij veranderde "Logan Place" in "Logan prison, a...

Love you forever, Freddie, so happy to be there❤️🥺❤️🔥🇵🇱 I would give 6 stars or more if I could. I was so moved being there, sitting on that pavement in front of that wall behind which Freddie once lived. Hoping to re-visit anytime when being in London. I know that many would say it's pointless staring at the door that will never open but I do respect Mary's approach not allowing entering the villa or writing on the wall. This must have been painful for her too to lose the person she loved. I think she just would like to live her life as normally as possible. I am happy I could be there. I have never had the opportunity to be at Queen's concert (I was born the year Freddie died) but I could be so close to the place he felt safe in. Love you, Freddie....