Shah Mosque — Attraction in Isfahan

The Shah Mosque also known as the New Abbasi Mosque (Masjed-e Jadid-e Abbasi) or Royal Mosque, is a mosque located in Isfahan, Iran. It is located on the south side of Naghsh-e Jahan Square. It was built during the Safavid dynasty under the order of Shah Abbas I of Iran. It became known as the Imam Mosque after the Iranian Revolution.

View of the Mosque from Naqsh-e Jahan Square It is regarded as one of the masterpieces of Persian architecture in the Islamic era. The Royal Mosque is registered, along with the Naghsh-e Jahan Square, as a UNESCO World Heritage Site. Its construction began in 1611, and its splendour is mainly due to the beauty of its seven-colour mosaic tiles and calligraphic inscriptions.

The mosque is depicted on the reverse of the I  reverse of the Iranian 20,000 rials banknote.

In 1598, when Shah Abbas decided to move the capital of his Persian empire from the northwestern city of Qazvin to the central city of Isfahan, he initiated what would become one of the greatest programmes in Persian history; the complete remaking of this ancient city. By choosing the central city of Isfahan, fertilized by the Zāyandeh River ("The life-giving river"), lying as an oasis of intense cultivation in the midst of a vast area of arid landscape, he both distanced his capital from any future assaults by Iran's neighboring arch rival, the Ottomans, and at the same time gained more control over the Persian Gulf, which had recently become an important trading route for the Dutch and British East...

The Shah Mosque, also known as the Imam Mosque, is a stunning architectural masterpiece located in Isfahan, Iran. It was built during the Safavid dynasty in the early 17th century under the rule of Shah Abbas I. The mosque is a prime example of Persian-Islamic architecture and is considered one of the most beautiful mosques in the world.

The Shah Mosque is renowned for its intricate tile work, calligraphy, and geometric designs that adorn its facade and interior. The mosque's iconic blue tiles, minarets, and majestic dome create a striking visual impression that captivates visitors.

One of the most notable features of the Shah Mosque is its grand entrance portal, which is adorned with intricate tile work and calligraphy. The prayer hall inside the mosque is equally impressive, with its soaring dome, ornate mihrab (prayer niche), and exquisite tile work that create a sense of awe and serenity.

The Shah Mosque is not only a place of worship but also a cultural and historical landmark that showcases the artistic and architectural achievements of the Safavid era. Visitors to Isfahan often visit the Shah Mosque to admire its beauty, learn about its history, and experience the spiritual ambiance of this magnificent...

معروف به: مسجد مهديه، مسجد المهدی، مسجد جامع عباسي، مسجد سلطاني جديد، مسجد شاه

موقعيت: ضلع جنوبي ميدان امام

سال تاسيس: ۱۰۲۰ هجري (دوره شاه عباس اول)

معمار: استاد علي اكبر اصفهان و ناظر ساختمان محب علي بيك الله

خطاط : عليرضا عباسي، عبدالباقي تبريزي، محمد رضا امامي، محمد صالح امامي

كتيبه سر در مسجد به خط ثلث علي رضا عباسي حاكي از آن است كه شاه عباس اين مسجد را از مال خالص خود بنا كرده و ثواب آن را به روح جد اعظم خود شاه طهماسب اهدا نموده است.

گنبد عظيم مسجد ۵۲ متر، ارتفاع مناره هاي داخل آن ۴۸ متر و ارتفاع مناره هاي سر در آن در ميدان امام ۴۲ متر است. از نكات جالب اين مسجد انعكاس صوت در مركز گنبد بزرگ جنوبي آن است .

قطعات بزرگ سنگ هاي مرمر يك پارچه، سنگ هاي نفيس در منتهی اليه جنوبی ميدان امام مسجدی برپاست که نمونه ارزنده ای از معماری قرن ۱۱ هجری به شمار می رود. ساختمان مسجد در سال ۱۰۱۹ هجری برابر با ۱۶۱۱ ميلادی شروع شد و در سال ۱۰۳۸ هجری برابر با ۱۶۲۹ ميلادی به پايان رسيد. اين مسجد به عنوان يک بنای عمومی برای استفاده مردم ساخته شد.

سردر زيبا و با شکوه مسجد با کاشی معرق است اما بقيه قسمت ها با کاشی خشت تزئين گرديده است. بسياری از محققين و مطلعين تاريخ صفويه علت اينکه کاشی های سردر با داخل مسجد تفاوت دارند را در عجله ای می دانند که شاه عباس اول برای اتمام مسجد داشت.

معمار مسجد استاد علی اکبر اصفهانی معمار برجسته عصر صفوی است که نام او در کتيبه بالای سردر آمده است. مسجد در عصر صفويه به نام های مسجد مهديه، مسجد المهدی و در کتب و منابع و سفرنامه ها به نام های ديگر همچون مسجد جامع عباسی و مسجد سلطانی ناميده می شد مسجد شاه نيز يکی ديگر از اسامی مجلس بود.

سردر ورودی رفيع و با شکوه مسجد با مناره های طرفين بر زيبائی بنا می افزايد. اين سردر با کاشی های تزئينی چند رنگ همراه با نقوش گل و گياه و پرنده و مقرنس های پوشيده از کاشی های معرق با نقش های متنوع و زيبا تزئين شده است.

در بالای کتيبه سردر غرفه ای است که کاشی کاری آن بسيار جالب توجه است. شکل دو طاووس که در طرفين يک گلدان قرار گرفته و با کاشی های معرق تزئين شده اند از ديدنی های مسجد به شمار می روند.

در اصلی مسجد در زمان سلطنت شاه صفی جانشين شاه عباس اول نصب شده است. قطعه ای که با مصراع « شد در کعبه در سپاهان باز » با خط نستعليق بسيار زيبا بر در نوشته شده ماده تاريخ نصب اين در يعنی سال ۱۰۴۷ هجری را بيان می دارد. در قسمت های مختلف لوحه هائی به چشم می خورند که بيانگر بخشودگی برخی از ماليات ها در دوران های مختلف است سنگ مشهور به سنگ شاخص که در چهار فصل ظهر شرعی را نشان می دهد در مدرسه سليمانيه قرار دارد. محاسبه و تعبيه و نصب اين سنگ از ابتکارات و ابداعات شيخ بهائی دانشمند بی نظير عصر شاه عباس اول است. اين سنگ شاخص ظهر شرعی را در طول چهارفصل سال نشان ميدهد.

ايوان سرپوشيده شمالی مسجد فضای وسيع و بلندی است که سر تا سر آن را کاشيکاری بسيار زيبائی فرا گرفته است. گنبد با عظمت و رفيع مسجد که به صورت دوپوش ساخته شده بر روی اين صحن قرار دارد. اين گنبد را بزرگترين و پرکارترين و استادانه ترين آثار معماری قرن ۱۱ هجری می دانند.

از خصوصيات اين گنبد که حدود ۵۲ متر ارتفاع دارد انعکاس صدا است. و اين به خاطر دو پوش بودن گنبد و فضای ۱۶ متری بين دو گنبد است.

در همين صحن منبر سنگی مرمری يکپارچه نفيسی واقع شده که از شاهکارهای سنگتراشی آن روزگار است. اين صحن بوسيله دو دهانه عريض به شبستان های مجاور راه دارد. سطح نمای داخلی اين دو شبستان نيز پوشيده از کاشيکاری و کتيبه های نفيس و زيباست.

در دو سوی ايوان جنوبی مسجد دو شبستان وسيع ساخته شده که مجموعه ای از ويژگی های معماری پيشرفته قرون ۱۰ و ۱۱ هجری را به نمايش می گذارند. طبقه فوقانی که در قسمت شمالی مسجد واقع شده دارای غرفه هائی است که در دوران صفويه به محل زندگی طلاب علوم دينی اختصاص داشت. مسأله ای که در مسجد امام جلب توجه می کند و اکثر سياحان و جهانگردان نيز به آن اشاره کرده اند و معماران و مهندسين نيز آن را يکی از استادانه ترين شگردهای معماری به حساب آورده اند مسأله رعايت جهت قبله در مسجد است. سازندگان مسجد طوری سردر را درست کرده اند که با عبور از ميان ايوان ورودی بدون آنکه احساس شود، نيم چرخی به سمت راست زده می شود. در حقيقت معمار برجسته اين اثر با يک زاويه ۴۵ درجه مسجد را در جهت قبله...