Το επισκέφθηκα 2 φορές (18 και 19 Ιανουαρίου) και ήταν 2 διαφορετικά μαγαζιά. Με τράβηξε όμως αρχικά που περνώντας απ' έξω έκοψα κάτι ξελιγωμένους μαντράχαλους να σαβουριάζουν σαν να μην υπήρχε αύριο. Την πρώτη βολά το μαγαζί το έτρεχαν 2 χαμογελαστά και καλοσυνάτα νέα παιδιά και όσο περίμενα την παρασκευή μου μπουκάραν μέσα μερικά ακόμα πιο νέα παιδιά ως πελάτες. Πήρα ένα σάντουιτς με μπιφτέκι που το ψήνουν σε μια μεταλλική πλάκα (όχι ό,τι καλύτερο από πλευράς εξασφάλισης υγιεινού φαγητού), τυρί, μπέικον, πατάτες και τυροκαφτερή (3,5 - ελαφρώς ακριβό). Βασικά εγώ πήγα εκεί γιατί υπέθεσα ότι έφτιαχνε σάντουιτς με γύρους, και θα έφευγα είναι η αλήθεια, αλλά το μπιφτέκι που είχε εναλλακτικά (και η λύσσα αυτών που έτρωγαν στα όρθια έξω) με κράτησε. Το τίγκαρε στις πατάτες το παιδί κι αυτό αρχικά θεώρησα πως δεν ήταν καλό σημάδι. Στο σπίτι όμως όταν το έφαγα, θαύμασα το τελικό προϊόν στη γεύση του. Στο σύνολο και τα επιμέρους. Η τυροκαφτερή ήταν απίθανη επιλογή για όποιον ενδιαφέρεται για τα πικάντικα! Η δεύτερη βολά που πήγα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Ένας κύριος γύρω στα 50 με υποδέχτηκε λίγο κάθετα με τη ρητή φράση: -Εγώ ό,τι και να μου λες μπιφτέκι δε σου δίνω. Τα μπιφτέκια ήταν εκείνη τη στιγμή πάνω στη σχάρα και ψήνονταν του καλού καιρού. Στιγμιαία μου ήρθε στο μυαλό η σκηνή από το Καφέ της Χαράς που δεν της πουλούσαν τίποτα γιατί ήταν όλα "προπωλημένα". Μεσολάβησε μια κάποια αναστάτωση από κάποιο τηλεφώνημα, μπήκαν και ορισμένοι μεσήλικοι αυτή τη φορά πελάτες και επιστρέψαμε πίσω στα δικά μας: -Πάμε λίγο από την αρχή, γιατί δεν μπορώ να έχω το μπιφτέκι; -Γιατί δεν είναι έτοιμο ακόμα! (με ύφος "τα θες και τα λες, ρε φίλε;") Θέλει. -Ε, καλά, πόσο θέλει ακόμα; -5-10 λεπτά. -Ε, σιγά το πράγμα (αυτό ήταν;). Θα περιμένω έξω (νόμιζα ότι σου είπα καμιά κουβέντα για την ξαδέρφη σου). Πήρα πάνω κάτω το ίδιο σάντουιτς, χωρίς πατάτες, μόνο που πρόσθεσα και κίτρινη σάλτσα με μαγιονέζα μουστάρδα. Το πρώτο μου άρεσε περισσότερο. Γλυκόπικρη λοιπόν η διπλή μου επίσκεψη, αξίζει όμως μια ευκαιρία το κατάστημα, γιατί όπως αντιλαμβάνεται κανείς είναι και λίγο cult 80's κατάσταση.