Church of St. Francis of Assisi — Attraction in Vilnius

Build in the beggining of the 16th century, the Bernardine church is dedicated to St. Francis of Assisi and to St. Bernard of Siena. With mixture of Gothic, Barouq and Renaissance features, the church is a must visit touristic attraction, especially as it is important history building for town ; the church was in 16th century even integrated in city defence walls, so in these days you can still find a shooting holes in some of the church walls. Otherwise the church itself is significantly bigger than nearby St. Anne's Church, but in no way so beautiful as its smaller neighbour. Stil you can find an interesting design on church outside and inside structure, while it is worth to mention that in present time (in year 2019) there are restoration work in progress inside church, so you will not be able to enjoy in all what is usually offering - it will be better, and nicer, when all restoration work will finish - you can ask for guided tour, as sometimes it can be available. The church is located close to the strickt town center, so from there you can walk just for a few minutes, while parking places can be found around, in neighbourhood. Because of stairs, placed at the church entrance, the access to church is more difficult for people with disabilities, and you can not find a public toilet or cash machines close to church either - also there is no bars or restaurants in immediate vicinity of church so you have to search for those (not so far) away from...

Kościół św. Franciszka z Asyżu został wzniesiony najprawdopodobniej w miejscu Krzywego Grodu, spalonego w 1390[1] w czasie litewskiej wojny domowej (1389–1392).

Rzeczypospolitej św. Jana Kapistrana (1453–1454). Kościół i 1500, gdyż groziły zawaleniem. W 1506 wznowiono prace budowlane, którymi kierował sprowadzony z Gdańska Michal Enkinger. Budowę świątyni wsparli Radziwiłłowie – wojewoda wileński Mikołaj, a później kardynał Jerzy.

Około 1520 budowla była gotowa i miała formę kościoła halowego, trójnawowego, pięcioprzęsłowego z wydłużonym prezbiterium. Kościół miał początkowo charakter budowli obronnej. Dowodzą tego zbudowane w czterech narożach wieżyczki.

Obok kościoła wzniesiono dzwonnicę: przepiękna wieżyca, istne arcydzieło polskiego gotyku[2].

W latach 1560 i 1564 kościół ogarnęły pożary, okazały się więc konieczne dalsze przebudowy: to w ich wyniku nawy boczne otrzymały w 1579 sklepienia sieciowe i kryształowe a zakrystia – sieciowe. Ówczesna świątynia przetrwała, z niewielkimi zmianami, do naszych czasów.

W 1598 bernardyni otrzymali od papieża Klemensa VIII za pośrednictwem wojewody mińskiego Jana Paca słynący łaskami obraz Matki Boskiej Budzkiej. W latach następnych przy kościele powstały trzy kaplice:

Kaplica św. Michała (1600), ufundowana przez Mikołaja Hlebowicza,

Kaplica Trzech Króli (1632, później zmieniono wezwanie na św. Floriana),

Kaplica Pana Jezusa w Piwnicy.

Na dekoracje świątyni znaczne środki wyłożył ród Chodkiewiczów.

W kościele znajdował się obraz Marii z Dzieciątkiem adorowanej przez św. Franciszka z Asyżu i św. Bernardyna ze Sieny (tzw. Matka Boska Świętomichalska lub Sapieżyńska), który w XVI w. zasłynął łaskami i cudami. Później został przeniesiony do kościoła św. Michała, a od 1989 r. znajduje się w wileńskiej katedrze[3].

W latach 1655–1660 kościół poniósł dotkliwe straty podczas okupacji moskiewskiej Wilna, kiedy to został zdewastowany przez kozaków, a w jego wnętrzu dokonano mordu zakonników i mieszczan szukających schronienia[4]. Odbudowę wsparł hojnie ówczesny wojewoda wileński i hetman wielki litewski Michał Kazimierz Pac. Przesklepiono wtedy kolebką prezbiterium. W 1690 zbudowano w kościele ambonę, a w XVIII w. 14 rokokowych ołtarzy z drewna klonowego, bogato ozdobionych rzeźbami. Efektownie prezentował się zwłaszcza ołtarz wielki z 1710, za którym mieścił się chór zakonny z bogato rzeźbionymi stallami. W podobnym stylu zbudowano konfesjonały, balustrady i obramowania portali.

W czasach I rozbioru Polski (1772) w klasztorze żyło 51 zakonników.

W 1794 kościół i klasztor ucierpiały podczas oblężenia i ostrzału Wilna przez Rosjan. Odbudowa świątyni doprowadziła do zmian w wyglądzie jej fasady. Otynkowano ją (wraz z całym kościołem) na czerwono.

W XIX wieku rosyjski architekt N. Czagin dobudował neogotycką dzwonnicę, nawiązującą do dekoracji pobliskiego kościoła św. Anny.

W 1864 w ramach polityki niszczenia struktur Kościoła katolickiego po stłumionym powstaniu styczniowym władze rosyjskie za rządów Murawiewa skasowały zakon bernardynów. Zakonnicy zostali przeniesieni do Mohylewa i Kretyngi. Sama świątynia natomiast stała się kościołem parafialnym dla nowo utworzonej parafii, a budynki klasztorne zamieniono na koszary dla armii rosyjskiej. W okresie późniejszym znalazł w nich siedzibę Wydział Sztuk Pięknych Uniwersytetu Wileńskiego.

Taki stan rzeczy miał zasadniczo miejsce także w okresie II Rzeczypospolitej – część klasztoru zajmowało Wojsko Polskie, część – wspomniany wydział a część – kilku zakonników, którzy powrócili do Wilna po odzyskaniu przez Polskę...

When the Bernardines, the traditional name for the Polish branch of the Franciscan Order, came to Vilnius in 1468, they founded a monastery here and built the first wooden church. The church, dedicated to St. Francis of Assyria and St. Bernardine of Siena, burned down in 1475 and the second church was (largely) destroyed by a flood. The so-called "Third Building" from 1512-1525 forms the basis for the current church and was built in brick Gothic. Wars and fires ravaged the church over the centuries, the church and monastery were part of the city walls, so that the Gothic appearance was supplemented with Renaissance and Baroque elements. Although the monastery was closed in 1863, the church functioned as a parish church until the Soviet period. It was not until 1994 that the Franciscan monks were able to return to their church. Inside, pay close attention to the Nicolaus Jantzon organ and the...