De strakfunctionele grijze bunkerbetonmuren van dit unieke museum (want waar vind je nog meer een uitsluitend aan beelden gewijd museum?) vormen deze maanden een ideaal decor voor de kleurrijke en vrolijkmakende beelden van Niki de Saint Phalle. Op de ruime binnenplaats drie voluptueuze Nana's, vrouwfiguren die je uitnodigen om een dans te doen (wat de meeste bezoekers ook doen - zij het met hun mobiel als partner 😊), een binnenplaats die je meestal pas bereikt na enig gehinkstapsprong en oh-mag-ik-er-even-langs door de vaak volle ruimte voor de koffie. Misschien hadden buiten nog wel een paar beelden geplaatst kunnen worden? Binnen staan en hangen langs de muur en op een aantal draaiende spetterend blauwe vlakken en in de ruimte - overigens zonder al te veel chronologie - kleine en grote slangen, wezens, figuren: verbeeldingen van De Saint Phalle's fantasie, van haar creatieve vertaling van de woede over het misbruik dat haar in haar jeugd en huwelijk tekende. En het is wel véél bij elkaar, de kleuren doen je soms duizelen. Goed, er zijn nog meer beelden aan zee, en minder, veel minder uitbundig: de op het eerste gezicht zo op elkaar lijkende ketels van Klaas Gubbels,, de thee- en koffiepotten, de tafels, de stoelen. Al lijken ze misschien veel op elkaar, ze zijn toch allemaal net even anders: en dat dwingt tot kijken. Gedempte kleuren, maar mooi. Verder de gipsotheek (!) en het buitenterras bovenop, waar de steeds wisselende lucht de achtergrond is voor nog veel meer grote en grootse beelden. Buiten aan de promenade is een serie Sprookjesbeelden aan Zee opgesteld. kleine, grote en héél grote sculpturen die verschillende sprookjes verbeelden. En ja, er in en er op klimmen mag!