Restaurant Le Braci

Zacznę od pozytywów: +1 gwiazdka za ciekawy, bardzo dopracowany wystrój. Miłośnicy sztuki i wysublimowanych form z pewnością będą tutaj się świetnie czuli. Dbałość o detale, zaczynając od kolorystyki, kończąc na pachnącym mydełku w toalecie. No tutaj to 5/5

• 1 gwiazdka za obłędną w smaku oliwę! Wiem, że jest sprowadzana specjalnie dla Was, to jest zdecydowanie coś co wyróżnia Was na tle innych włoskich restauracji w całej PL.
• Fajne oliwki, fajna foccacia, fajne grissini.

A co poszło nie tak?: Zacznijmy od tego, że włoskie smaki nie są mi obce. Podróżuję do Włoch kilka razy w roku, mam tam rodzinę (północ, dokładniej Segrate, tuż przy Milano). Przerobiłem stołowanie się w bistro, zwykłej foccacerii, jak i wykwitnej restauracji. Rozumiem, że Le Braci aspiruje do tego ostatniego.

• Tatar z tuńczyka, fajnie podany - totalnie bez smaku. Może i mięso z tuńczyka było przedniej jakości, jest to jednak tak "plastyczny" produkt, że bardzo miło, jak jest jednak solidniej doprawiony. I nie, nie jest o kwestia gustu. Tatar bez smaku to tatar bez smaku.
• A po drugiej stronie jest cykoria, która była tak słona i intensywna w smaku, że po zamówieniu jej danie główne było płaskie i bez smaku. Absolutnie nie na przystawkę i to do tego co przyszło potem. Szkoda, że wygadany kelner tego nie zasugerował.
• Kurczak był smaczny, ale "plain" - dostajesz po prostu kawałek kurczaka na talerzu. Zamówiłem do tego ziemniaczki, takie pieczone. Przemilczę ich smak i konsystencję. Do tego były zimne. Nie jadam tych z mrożonki, ale to chyba właśnie tak smakuje. Być może to kwestia tej intensywnej cykorii, wszystko było po tym mało słone i płaskie.
• Absolutnie przekombinowany makaron z prażynkami. Danie pasowałoby do tej restauracji dla stonerów na Powiślu, gdzie chodzą ludzie na gastrofazie po wypaleniu odpowiedniej ilości zielonego, if you know what i mean.

Na koniec tego wszystkiego - rachunek. No powiem szczerze, że jak na tak słabą ucztę, zapłacić TAKI rachunek, nie siedzi to jakoś ze sobą. Po bliższej obserwacji, okazało się, że połowę tego rachunku pochłonęła buteleczka szampańskiego prosecco. Bardzo je lubię, dalej nie mogę wyjść z podziwu, jak skomplikowana jest produkcja takiej butelki. Widziałem z uprzejmości zaznajomionej winiarni w Pergolese (Trydent). No jak na tak wygadaną obsługę, szkoda, że ta informacja nigdzie nie padła (a zostało nam to zaproponowane przed podaniem karty).

Bardzo szkoda, bo trafiliśmy tu z polecenia. Włoska kuchnia we Włoszech zawsze broni się smakiem i prostotą. Nie trzeba naprawdę opakowywać pomidora w złoty papierek, żeby dobrze smakował. Rozumiem, że to takie doświadczenie, ale przepiękne wnętrze niczym nie równa się kuchni.