Church of St. Casimir — Attraction in Vilnius

Church of St. Kazimierz in Vilnius is the first baroque Catholic church in honor of St. Kazimierz Prince. It was built in 1604–1618 as a votive offering after the canonization of St. Kazimierz Jagiellończyk (1602). The initiator of the construction was King Zygmunt III Waza, and the church belonged to the Jesuits. In the years 1624–1630 preacher and confessor was here St. Andrzej Bobola. After the destruction in 1655 by the Moscow army, and after the fire of 1706, the church was renovated, and the interior received then a rococo decor. After the dissolution of the Jesuit order, in 1812 the French army destroyed the interior and turned the church into a grain warehouse and then a prison for Russian prisoners of war. As part of the tsarist repression after the November Uprising, the church was confiscated by Catholics, and after the January Uprising it was rebuilt into an Orthodox church. After World War II, until 1949 he belonged to the Jesuits, and then was confiscated again, this time by the Soviet authorities. In October 1988 the church was returned to Catholics, in 1990 it was taken over by Jesuits and restored to religious use. Kościół św. Kazimierza w Wilnie jest pierwszą barokową świątynią katolicką ku czci św. Kazimierza Królewicza. Został zbudowany w latach 1604–1618 jako wotum po kanonizacji św. Kazimierza Jagiellończyka (1602). Inicjatorem budowy był król Zygmunt III Waza, a kościół należał do Jezuitów. W latach 1624–1630 kaznodzieją i spowiednikiem był tutaj św. Andrzej Bobola. Po zniszczeniach w 1655 przez wojska moskiewskie, oraz po pożarze 1706 kościół został odnowiony, a wnętrze otrzymało wówczas wystrój rokokowy. Po kasacie zakonu jezuitów, w 1812 roku armia francuska zniszczyła wnętrze i zamieniła kościół na magazyn zboża, a następnie na więzienie dla jeńców rosyjskich. W ramach represji carskich po powstaniu listopadowym kościół został skonfiskowany katolikom, a po powstaniu styczniowym przebudowano go na cerkiew prawosławną. Po II wojnie światowej, do 1949 należał do jezuitów, a następnie został ponownie skonfiskowany, tym razem przez władze radzieckie. W październiku 1988 kościół zwrócono katolikom, w 1990 przejęli go jezuici przywracając do...

The Church of St. Casimir (Vilniaus Šv. Kazimiero bažnyčia) is a landmark of immense historical and architectural significance in Vilnius Old Town. 🌟 Key Facts First Baroque Church: It is the first and oldest Baroque church in Vilnius and the entire Grand Duchy of Lithuania. Patron Saint: The church is dedicated to Saint Casimir (Šv. Kazimieras), the Holy Prince and patron of Lithuania, who was canonized in 1602. Architecture: Construction began in 1604 by the Jesuit Order, modeled after the famous Church of the Gesù in Rome. Unique Dome: Its most distinctive feature is the majestic, stepped cupola crowned with a royal crown, which was added during an 18th-century reconstruction led by architect Thomas Zebrowski. This crown symbolizes Saint Casimir's rejection of a worldly crown for a heavenly one. Turbulent History: The church endured multiple fires and reconstructions, and was used as an Orthodox church under Tsarist rule. During the Soviet era, it was closed and infamously converted into a Museum of Atheism (1963–1988), with all its sacred interior destroyed. Present Day: It was returned to the Catholic community in 1988 and is once again run by the Jesuits. It is known for its beautiful interior, artificial marble altars, and frequently hosts organ concerts due to its...

Kościół został wzniesiony w latach 1604–1618 jako wotum po kanonizacji św. Kazimierza Jagiellończyka (1602). Inicjatorami budowy był spokrewniony ze świętym król Zygmunt III Waza oraz Lew Sapieha. Przy kościele rezydowali jezuici. Między innymi, w latach 1624–1630 kaznodzieją i spowiednikiem był tutaj św. Andrzej Bobola.

Architektami świątyni są Giovanni Maria Bernardoni (Jan Maria Bernardoni) i Jan Frankiewicz. Budowla wzorowana jest na rzymskim kościele Il Gesù, była to jednak twórcza adaptacja, a nie mechaniczne skopiowanie wzorca. Jest to budowla na planie krzyża łacińskiego, trójnawowa z transeptem. Na przecięciu nawy głównej i transeptu umieszczono kopułę z latarnią. Świątynia pierwotnie posiadała dwuwieżową fasadę[1]. Charakterystycznym elementem widocznym z zewnątrz jest mitra wielkoksiążęca wieńcząca latarnię – nawiązanie do urzędu piastowanego przez patrona kościoła. Do planu architektonicznego tej świątyni będzie później nawiązywać wiele barokowych kościołów Wilna i z terenu Wielkiego Księstwa.

Po zniszczeniach dokonanych w 1655 przez wojska moskiewskie, które zdewastowały i częściowo spaliły kościół oraz po pożarze 1706 kościół został odnowiony przez Jana Krzysztofa Glaubitza, najsłynniejszego architekta tzw. baroku wileńskiego. Jezuita Tomasz Żebrowski w 1749 wieku wzniósł monumentalną kopułę z wysoką latarnią, zwieńczoną mitrą wielkoksiążęcą. Wnętrze otrzymało wówczas wystrój rokokowy, dodano dziesięć ołtarzy, a ściany ozdobiono freskami przedstawiającymi sceny z życia św. Kazimierza[2].

Po kasacie zakonu jezuitów w 1773 świątynia została przejęta przez augustianów. W 1812 armia francuska zniszczyła wnętrze i zamieniła kościół na magazyn zboża, a następnie na więzienie dla jeńców rosyjskich, co przyczyniło się do jeszcze większej dewastacji wnętrza. W ramach represji carskich po powstaniu listopadowym kościół został skonfiskowany katolikom, a po powstaniu styczniowym z rozkazu generał-gubernatora Michaiła Murawiowa, architekt rosyjski Mikołaj Czagin przebudował go na cerkiew św. Mikołaja, znacznie zniekształcając jego architekturę m.in. obniżając wieże, zastępując znajdującą się na kopule mitrę wielkoksiążęcą prawosławną kopułką oraz skuwając rokokowe ozdoby. Dobudowano wówczas przedsionek, a we wnętrzu rozbito część barokowych nagrobków, zamalowano freski oraz rozebrano organy i ambonę. Podczas okupacji niemieckiej świątynię użytkowano jako protestancki kościół garnizonowy. W 1917 świątynia powróciła do katolików, w 1925 podczas remontu prowadzonego według projektu Jana Borowskiego usunięto znaczną część zniszczeń. 26 marca 1942 aresztowano wszystkich jezuitów i uwięziono ich na Łukiszkach[2]. W tym samym roku Jonas Mulokas doprowadził do zamiany hełmów na stylizowane korony Jagiellonów. W 1944 podczas walk o Wilno świątynia doznała rozległych zniszczeń, uszkodzono wieże i główną fasadę.

Po II wojnie światowej do 1949 należał do jezuitów, a następnie został ponownie skonfiskowany, tym razem przez władze radzieckie. Prace zabezpieczające i pierwsze restauracyjne przeprowadzono w 1955-1957 pod kierunkiem Sigitasa Benjaminasa Lasavickasa, kolejny remont obiektu miał miejsce w 1966, projekt Aldony Švabauskienės zakładał przebudowę wnętrz na potrzeby muzeum ateizmu. Doprowadzono wówczas do zatarcia śladów polskości (np. poprzez skuwanie inskrypcji), w miejscu głównego ołtarza umieszczono posąg Lenina. W październiku 1988 kościół został zwrócony katolikom, w 1990 przejęli go jezuici przywracając go w 1991 do użytku sakralnego. Z dawnego wystroju przetrwały malowidła na kopule, późnobarokowe ołtarze: główny i dwa boczne zamykające transepty, które są najcenniejszymi zabytkami zachowanymi we wnętrzu świątyni, zostały wykonane w latach 1749–1755 przez Tomasza Żebrowskiego[2].

Przy kościele znajduje się klasztor jezuitów wzniesiony w latach 1604-1615, mieszczący dawniej kolegium jezuickie, bibliotekę...