Ile jest placów tudzież rynków w Rzymie? A któż to wie? Mnóstwo... to chyba najczęściej podawana „liczba” przez turystów, którzy pojawili się w Wiecznym Mieście i rozmiar, i wielość zabytków tak normalnie ich przytłoczyła. To rzecz jasna „kłamstewko”, bo dla chcącego nic trudnego i podczas zwiedzania można je wszystkie policzyć. Tym razem jednak nie o placach i kłamstwach będzie mowa (z tym drugim rozprawię się przy pomniku), ale o placu… jednym, który chyba znają wszyscy i jest nim Campo de’ Fiori. Odwiedzany jest przez tłumy ludzi przynajmniej z dwóch powodów. Do południa nomen omen kwieciem i zapachami wypchany jest po brzegi a wieczorową i nocną porą kwitnie (po raz drugi jakiś omen) na nim życie, ale już bardziej towarzyskie. Od pewnego czasu powoli zmienia się jego charakter i nieubłaganie przeistacza się w plac, na którym można kupić wiele, najczęściej mało potrzebnych rzeczy. Co prawda przypominają coś z Rzymu, ale wykonał je najczęściej już nie Rzymianin, a nawet nie Europejczyk. Etymologicznie dobierając się do tego placu trudno jest stwierdzić co było praprzyczyną nadania mu tej nazwy. Obecnie kojarzony jest z kolorowym targowiskiem, gdzie dominują kwiaty i barwne owoce, lecz gdy cofniemy się do odległych czasów nie jest to już tak pewne, acz sama nazwa w dosłownym znaczeniu mówi, że to „Pole Kwiatów”. Znawcy Rzymu często twierdzą, iż może się ona wywodzić co prawda z ogrodu, czyli Campus Flore (plac Flory), ale w tym przypadku nie o roślinę a o imię niezwykłej urody kobiety rzecz się „rozbija”. Precyzując nieco ówczesną, starożytną sytuację, o względy wspomnianej metresy starało się wielu, wśród nich był oponent Juliusza Cezara słynny onegdaj dowódca Pompejusz Wielki. Tak mówi legenda, a może zawistni plotkarze, faktem jest, iż rzeczywiście w pobliżu znajdował się Teatr Pompejusza, a okolica ta do XIV w. nie była zabudowana. Można domniemywać, że rosły tu piękne drzewa oliwne i w tej sielskiej scenerii wielu podziwiało a może i coś więcej florę. Pierwsze istotne zabudowania pojawiły się za sprawą rodu Orsinich. W następnym stuleciu plac wybrukowano, jednak nie uzyskał on spójnej architektonicznie zabudowy. Pełniąc już wówczas funkcję targowiska w sposób naturalny przyciągał przedstawicieli różnych profesji (stąd nazwy ulic Via dei Cappellari – kapeluszników, czy Via della Corda – powroźników). Rozszerzający się asortyment wymienianych dóbr, zwłaszcza bydła rogatego sprawił, że na lata zadomowił się tutaj targ bydła (wymiana odbywała się dwa razy w tygodniu). Dodatkowo plac włączono w Via Papale, którą pielgrzymi pokonywali przemieszczając się między Lateranem i Watykanem. Przynajmniej od końca XVI w. i w następnych dekadach plac ten dodatkowo pełnił istotną funkcję edukacyjną, a mianowicie regularnie wykorzystywany był jako miejsce publicznych egzekucji. Z upodobaniem męczono krnąbrnych wolnomyślicieli, nierzadko paląc ich na spektakularnych stosach. W przypadku braku odpowiedniego „materiału” z dymem puszczano niewygodną literaturę (księgi nieuznawanych uczonych). Naturalnie w tym miejscu wspomnieć należy, że to właśnie tutaj w jego najbardziej zaszczytnym fragmencie, czyli w samym centrum, spalono na stosie w dniu 17 lutego 1600 r. Giordano Bruno. O postaci tej będzie więcej za parę metrów, przy pomniku znanego straceńca. Jest to na tyle interesująca postać, że warto zając się nią oddzielnie. Ostateczny charakter Campo de’ Fiori wraz z okalającą już trwałą zabudową uzyskał jak na Rzym dopiero w XIX w. W 1858 r. wyburzono kilka „niepotrzebnych” kamienic nadając mu aktualny kształt. Kilkanaście lat później (11) z pobliskiego Plaza Navona przeniesiono targ, na którym można było codziennie kupić kwiaty, świeże warzywa lub owoce. Inną ciekawostką jest to, że to jedyny historyczny plac Rzymu, gdzie nie ma kościoła. My znamy ten plac za sprawą pewnego noblisty. Ponieważ dzieło jak i sam twórca nie zasługują w tym miejscu na większą uwagę, dlatego fakt ten został jedynie zasygnalizowany – ciąg dalszy przy pomniku…